Do We Still Stand A Chance?(on going)

Chapter 14: wake up

Coleen's POV

"thank you manong! keep the change na lang po!" sabi ko kay kuya pagkababa ko ng taxi dali dali akong pumasok sa loob ng ospital at lumapit sa may lobby.

"miss san po yung room 201?" nagmamadaling tanong ko sa nurse

"sa 2nd floor po ma'am sa may bandang right side po"sabi ng nurse saken

"s-sige miss thank you ahh"sabi ko at umalis na agad.

dali dali akong tumakbo paakyat hindi na ako gumamit ng elivator dahil sa kamamadali kong puntahan si Dice. Nang marating ko ang sinabing lugar ng nurse saken ay nakita ko si manang na kausap ng isang doctor.

Agad akong lumapit sa mga ito.

"Doc how's my son? anong lagay nya? okay lang po ba sya? tell me please?"naghyhysterical na sabi ko at hinawakan ang mga balikat nito.

"ma'am calm down okay? he's fine...your son is alright naover fatigue lang po ang anak nyo...kailangan nya lang po ng sapat na pahinga pero i advise you ma'am kung sakaling gumawa pa tayo ng ilang test sa kanya sa next na pagcheck up nya dito next month. Sa ngayon ioobserve pa po natin sya..at pag bumuti na ang lagay niya within 24 hours I think he can discharge tomorrow”sabi nito

Napahinga ako ng malakas na para bang nabunutan ng tinik at pinasalamatan ang doctor..

Nang makaalis na ito ay tyka lang ako nakaramdam ng pagod para akong naubusan ng lakas..pabagsak na umupo ako sa may upuan at umiyak ng umiyak..

“kasalanan ko ‘to manang ehh…hindi dapat ako umalis..hindi ko dapat pinabayaan si Dice..it’s all my fault..”sabi ko at tinakip ang buong palad ko sa mukha ko.

Umupo sa tabi ko si manang at niyakap ako

“anak, wag mong sisihin ang sarili mo..wala kang kasalanan..magiging maayos din ang lahat..”pangaalo nito

Napaka makasarili ko..inuna ko ang sarili ko bago ang anak ko…dapat pala umalis na ako agad dun..huhuhu..i’m so sorry anak…

Dahil sa naisip ko ay lalo akong napaiyak.

“ATE!”

Napalingon kami sa tumawag saken

At nakita ko si Case na humahangos na tumatakbo papunta samen

“ate..are you alright? How’s Dice? Hindi ko na naalam ang kalagayan nya kagabe dahil may biglaang business ako..anong sabe sayo.” Agad na sabi nito ng makalapit samen

Lumapit ako ditto at yumakap..

“napakawalang kwenta kong ina Casedy,…pinabayaan ko siya.”sabi ko ditto at lalong hinigpitan ang yakap.

“ssshhh…hindi mo kasalanan okay..? hindi mo lang talaga masasabi kung kelan magkakaroon ng mga ganitong aberya…wag mo nang sisihin ang sarili mo”sabi nito

Kumalas ito sa yakap ko at pinunasan ang luha sa mata ko.

Ngumiti sya saken at pinat ang ulo ko

“parang mas matanda pa ako magisip at umasta kesa sayo..isip bata ka talaga..tss..”sabi nito

Natawa ako ng tuluyan sa sinabi nito at pinalo ito sa balikat…

“ohh..what a touching scene here..hindi ko alam na parke na pala ang ospital ngayon?” sabi ng isang bulto sa likod ni Case..

Napalingon kami ditto at nagulat.

.

.

.