Don't Cry Tonight ☆ Birinci Kitap ☆ ChanBaek

☾on sekizinci bölüm☽

Arkadaşlar aptal yazarınız şu an #82 olmanın mutluluğunu yaşıyor. #82 çok iyi değil deseniz bile adı üstünde aptal aldırmayın.

| Ne zaman düştüğünü bilmediğim ilk gözyaşım yanağımda süzülerek çeneme indiğinde ''Canın yanıyor mu?'' diye sordum.

Elini hızla saçlarının arasına geçirdi. ''Tahmin bile edemezsin.'' |

~

Kurşun kalemin ucu sayfanın üzerinde yeni sayılar oluştururken tüm dikkatimi soruya vermeye çalışıyordum. Neden bu kadar karışık olmak zorundaydı? Sonra birde utanmadan gelip 'Matematiği neden sevmiyorsunuz?' diye soruyorlardı. İki formül verip zorluk seviyesi yüksek olan sorulardan sonra nasıl sevebilirdim ki?

Kendi kendime küfrederek yazdığım şeyleri sildim ve tekrar yapmayı denedim. Tam bu sırada odamın kafası hafifçe tıklatıldı ve annem kafasını içeriye uzattı. Ah, dün gece döndüğü aklımdan tamamen çıkmıştı.

''Ders mi çalışıyorsun?''

Bakışlarımı onun üzerinden çekip önümdeki kitaba bir şeyler karaladım. ''Evet.''

''İki dakika seninle konuşabilir miyim?''

Derin bir iç çekerek kafamı tekrar ona çevirdim ve sıkıldığımı belirten bakışlar attım. ''Final sınavlarım yaklaşıyor anne. Hem...Senin bu saatte evde ne işin var?'' Gerçekten sırf benimle konuşmak için eve geldiğine inanamazdım.

Aralık olan kapıdan bedenini hafifçe sokarak ''Başkan ve ailesi ile minik bir akşam yemeği yiyeceğiz.''

''Peki, iyi eğlenceler.''

''Burada yiyeceğiz Baekkie ve sende o yemekte olacaksın.''

Şaşkın bakışlarımı saklamaya çalışarak ''Neden burada?'' diye sordum. ''İş yemeği değil mi?''

Annem kafasını iki yana salladı. ''Sadece babanla beni eve yolladı ve ailesiyle akşam bizde bir akşam yemeği yemek istediğini söyledi.''

''Hayır teşekkürler,'' diyerek önümdeki kitabı kapattım. ''Suho'nun evine gideceğim.''

''Başkan ailesiyle olacaksa bizde aile olarak yemek yiyeceğiz. Finallerin umurumda değil.'' Evet, her zamanki, işinden başka bir şey düşünmeyen annem.

Bir anda konuşmak istediği şeyleri unutarak odamdan çıktığında arkasından yüzümü ekşittim. Başkan ve ailesiyle yenilecek yemekte bulunmak istemiyordum.

Bir saniye...

Başkan ve ailesi...

Chanyeol.

Adının aklımdan geçmesiyle birlikte derin bir ürperti yayılan vücudumu yatıştırmaya çalışarak tırnaklarımı avuçlarıma geçirdim. Hayır, o böyle şeylere pek katılmazdı. Özellikle benimle ve ailemle olacak bir yemeğe katılmak istemezdi. İstemezdi, değil mi? İstemesi ikimiz için de iyi olmayabilirdi.

~

Babam perdenin arkasından çaktırmadan bakarken konuştu, ''Sanırım geldiler.''

Annem heyecanla masanın ortasında kalan son mumu yaktı ve yanıma gelip yakalarımı düzeltti. Acaba görmek için bu kadar hazırlandığım adamın karşısına oğlunun eşofmanlarıyla bile çıktığımı öğrense ne yapardı? Muhtemelen Zeus olur ve gözünden fışkıran şimşeklerle beni çarpardı.

Saçma ve fantastik düşüncelerimden sıyrılıp bir adım geriledim ve iç çektim. Zaten burada zorla tutuluyordum.

Babam perdenin arkasından çıkıp kravatını eliyle yokladı ve zil çalınca bana baktı. ''Kapıyı aç Baekkie.''