"ကိုႀကီးသက္သာသြားၿပီလားဟင္..."
"အင္း...သက္သာသြားၿပီ..."
သူ႔လက္ဖဝါးကိုလာကိုင္သည့္လက္ေႏြးေႏြးေလးတစ္ဖက္က္ိုငုံ႔ၾကည့္ရင္းဝမ္ရိေပၚျပဳံးျပလိုက္သည္။တံေတာင္ဆစ္ေလးနားကိုယူၾကည့္လိုက္ေတာ့တြန္းခံထားရသည့္အရွိန္ေၾကာင့္ထင္သည္။နီရဲတြတ္လို႔ေန၏။
"ခ်ာတိတ္ ဟိုဘက္ခဏလွည့္..."
စကားနားေထာင္ၿပီးခႏၶာကိုယ္တစ္ဖက္လွည့္ေပး
လိုက္သည့္ခ်ာတိတ္ကိုအကၤ်ီေလးဆြဲလွန္ၿပီးေက်ာကုန္းေလးကိုတစ္ခ်က္စစ္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ေက်ာကုန္းေလးလည္းတံေတာင္ဆစ္ေလးနဲ႔အလားတူနီရဲတြတ္ေန၏။နီရဲေနသည့္ေနရာေလးကိုသူအသာပြတ္ေပးလိုက္ၿပီးေနာက္...
"အရမ္းနာေနလား ခ်ာတိတ္..."
"ခုနတုန္းက နာတယ္...အခုက သိပ္မနာေတာ့ဘူး..."
လွန္ထားတဲ့အကၤ်ီေလးကိုျပန္ဆြဲခ်ေပးလိုက္ၿပီးခ်ာတိတ္ကို သူ႔ရဲ့ကုတင္ေပၚဆြဲခ်ီလိုက္ေတာ့ခ်ာတိတ္ကသူနဲ႔အတူ ေဆးေပးခန္းရဲ့ကုတင္ေလးေပၚမွာေျခတြဲေလာင္းေလးခ်ၿပီးထိုင္လို႔ေန၏။
"ဘာလို႔ ကြင္းထဲေျပးဆင္းလာတာလဲ ခ်ာတိတ္..."
"ကိုႀကီးကို လုပ္တဲ့လူဆိုးေကာင္ႀကီးကို သားမေက်နပ္လို႔..."
"သူ႔ကိုဒိုင္လူႀကီးက အဝါကဒ္ျပလိုက္ၿပီးၿပီေလ..."
"အဝါကဒ္ျပတာက နာမွမနာတာ ကိုႀကီးကက်ေတာ့နာသြားၿပီးေတာ့ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚမွာလဲေနတယ္ေလ..."
"အဲ့တာနဲ႔ ခ်ာတိတ္က သူမ်ားကို သြားကိုက္ေရာလား..."
"ကိုႀကီးကသားကိုဆူေနတာလားဟင္..."
သူဆူေနတာမဟုတ္ရပါဘူး။စိုးရိမ္လို႔ေျပာေနရတာပါ။ဟိုကတစ္ခုခုျပန္လုပ္လိုက္မွာကိုခ်ာတိတ္ကေတြးမွမေတြးတတ္ေသးတာ။တကယ္လည္းလုပ္လိုက္ေတာ့ သူလည္းခ်ာတိတ္ကလြဲၿပီးဘာမွမျမင္နိုင္ေတာ့ဘဲ ျပန္တုံ႔ျပန္ခဲ့တာပဲ။
ေခါင္းေလးငုံ႔ၿပီး လက္သည္းထိပ္ေလးေတြကိုဆိတ္ ေနသည့္ခ်ာတိတ္ကအသည္းယားစရာအတိ။အဲ့ဒီအသည္းယားစရာေလးကိုသူ႔ေဘးမွာထိုင္ခိုင္းရတာအားမရေတာ့ဘဲ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ခ်ီလိုက္၍သူ႔ေပါင္ေပၚတင္ၿပီးရင္ဘတ္ထဲဖက္ထားလိုက္သည္။
