အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာေလဆိပ္ႀကီးရဲ့ခုံတန္းတြဲေလးတစ္ခုေပၚမွာ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ထိုင္လို႔ေန၏။ေလယာဥ္ကြင္းထဲဝင္လာကတည္းကတြဲထားၾကသည့္လက္ေလးတစ္စုံကေခၽြးေလးေတြထြက္ ေနသည့္တိုင္အလႊတ္မေပးၾက။မကမ္းမလွမ္းမွာေတာ့ႏွစ္ဖက္မိသားစုမွ လူႀကီးမ်ား။
"ခ်ာတိတ္..."
"ဟင္..."
"ဘာမုန႔္စားဦးမလဲ..."
"စားေတာ့ဘူး သားဗိုက္ဝသြားၿပီ..."
ဝမ္ရိေပၚတစ္ဖက္လက္ကခ်ာတိတ္ရဲ့လက္ေလးတစ္ဖက္ကိုဆုပ္ကိုင္ထားရင္း က်န္တဲ့လက္တစ္ဖက္ ျဖင့္ မုန႔္စေလးေတြေပေနသည့္ခ်ာတိတ္ရဲ့ပါးစပ္ေလးကိုသုတ္ေပးလိုက္သည္။
"ကိုႀကီး..."
"ဟင္..."
"ကိုႀကီးက တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေတြ႕ရင္ သားကိုေမ့သြားမွာလားဟင္..."
"မဟုတ္တာ ခ်ာတိတ္ရာ..."
ဝမ္ရိေပၚအသံေတြတုန္လာတာေၾကာင့္ တစ္ဖက္သို႔မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္သည္။
"ကိုႀကီး..."
"အင္း..."
"ကိုႀကီး နိုင္ငံျခားေရာက္သြားရင္လည္း သားရဲ့ရည္းစားပဲဆက္လုပ္မွာလား..."
"အင္းေပါ့..."
"ကိုႀကီး..."
"ဟင္..."
"ဘာလို႔သားကိုမၾကည့္တာလဲဟင္..."
ဝမ္ရိေပၚ မ်က္ရည္မ်ားကိုေျပာင္စင္ေအာင္သုတ္ၿပီး ခ်ာတိတ္ဘက္ျပန္လွည့္လိုက္သည္။အျပဳံးတစ္ခုကိုဆင္၍...
"ကိုႀကီးမ်က္လုံးထဲ အမွိုက္ဝင္သြားလို႔..."
"သား ေလနဲ႔မွုတ္ေပးရမလား..."
"အင္း..."
"ဟူး...ဟူး...ေပ်ာက္သြားၿပီလားဟင္..."
"ေပ်ာက္သြားၿပီေပါ့..."
သူ႔ကိုယ္ေပၚတက္ထိုင္ၿပီး မ်က္လုံးထဲေလနဲ႔မွုတ္ေပးေနသည့္ ခ်ာတိတ္ကိုသူဖက္ထားလိုက္ေတာ့ခ်ာတိတ္က ဖားပ်ံေလးတစ္ေကာင္နဲ႔တူေနသည္။
"ကိုႀကီး..."
"သားဗိုက္ျပည့္လို႔အိပ္ခ်င္လာၿပီ ပါပါးဆီခ်ီပို႔ေပး..."
