Aşk Mücadelesi

0.6

Bu bölümü bana destek çıkan ve güzel bir kitap yazan dilaraonder18 e itafen yayımlıyorum desteğin için teşekkürler güzel insan

Duyduğum sesler beynimi uyuşturmuştu, Karnımda bir sızı oluşmuş, korkmuştum. Barış ile masanın altına çökmüştük. Neler oluyordu böyle?

"Ah,Barış! İyi misin?"

"Aleda, karnın... Asıl sen iyi misin?"

"A... Barış karnım... Çok kötü acıyor!"

"Aleda dayan güzelim, şu silahlar bı durulsun hastaneye yetiştireceğim seni"

"Barış o zamana kadar çok kan kaybetmiş olurum, masanın üzerindeki kumaşı verebilir misin?"

Anında masanın örtüsünü alıp karnıma baskı uygulamaya başladı. Ufak bir sıyırık değildi bu, vurulmuştum, Batu'ya vurulduğum gibi, şu durumda bile onu düşünüyor olmam ne kadar saçmaydı ama! Elimi barışın elinin üstüne koyup bastırdım, canım yanar diye bastırmaya korkuyordu çünkü!

"Ba... Barış"

Yutkundum, nefesim daralmaya başlamıştı. Gözümden bir damla yaş süzüldü yanağımdan, boynuma doğru

"Efendim, güzelim. Dayan biraz, sık dişini"

"Barış! Eğer bana birşey olursa... Batu'ya... Onu... Onu sevdiğimi... Söyler misin?"

Sık sık yutkunuyor, derin nefes almaya çalışıyordum, sevdiğim adam halimi bilmiyor, belki de meraklanıyordu, kalbim sıkıştı gözümden yaşlar boşalıyordu. Gözlerim... Gözlerim kaymaya başladı, gülümsedim...

"Sana birşey olmayacak!"

"Sana... Bir soru sordum... Barış"

"Tamam, tamam söylerim, sık dişini bırakma kendini Aleda!"

"Barış... Gözlerim, kayıyor tutamıyorum..."

"Hayır! Hayır Aleda! Sakın sakın kapatma gözlerini güzelim!"

Sesler boğuklaşmaya başladı, gözlerim kapandı. Hayat bana zoru oynuyordu, kimdi bu adamlar? Bizimle ne dertleri vardı?

Barış'tan
__________

Aleda'nın gözleri kapanmıştı, koruyamamıştım arkadaşımı. Silah sesleri yerini siren seslerine bıraktı. Aleda'yı kucaklayıp masanın altından kalktım, acele ile kafeden çıkıp arabama yöneldim. Arka kapıyı açıp Aleda'yı yatırdım. Sürücü koltuğunda yerimi aldım, Aleda'ya birşey olmaması için dua ederek hastaneye doğru sürdüm

***

"Acil sedye getirin! Sedye!"

Hemşirelerin sedye ile buraya geldiğini gördüm. Aleda'yı kucaklayıp sedyeye yatırdım. Sedyenin yönünü ameliyathaneye çevirdiler. Yutkunamadım. Geçen yıl... Annem bu ameliyathaneye girmiş ve çıkmamıştı. Tanıdığım hiç kimse bu alandan sağ çıkmamıştı. Peki ya Aleda? Ona birşey olursa ben ne yapardım? Aklıma gelen şey ile Yarkın'ı aradım. Haber vermeliydim.

"Yarkın..."

"Barış, İyi misin?"

"Yarkın, Aleda..."

"Aleda'ya birşey mi oldu yoksa!"

"Vuruldu. Kim, Neden yaptı, bilmiyorum"

"Barış, Batu öğrenirse seni mahveder. Sence söylemeli miyim?"

"Ne yapsa hakkıdır. Koruyamadım onu, herşey bir anda gelişti, gülüyorduk sonra silah sesleri geldi, masanın altına girdik, vuruldu Yarkın... Ne zaman olduğunu bile anlamadım. Herşeye rağmen sakın kalıp yapmam gerekeni söyledi kız bana lan!"