Grande amore

Untitled Part 7

<<Φιλιππε... >> καταφερνω να ψελλισω....

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

<< Πριγκιπισσα τι κνς εδω μονη σου;>> μου ειπε με ενα χαμογελο στα χειλη και ηρθε και σταθηκε διπλα μου. Θεε μου ο Φιλιππος ειναι εδω. Ειχα τοσα χρονια να τον συναντησω. << Ειμαι με την παρεα μου εδω απλως χορευουν τωρα>> του ειπα νευοντας προς την πιστα οπου ηταν τα παιδια. << Και σε αφησαν μονη σου; Απαραδεκτο! Ελα σηκω>> μου ειπε προσφεροντας το χερι μου. Τον κοιταξα ερωτηματικα. << Ελα παμε να χορεψουμε. Τοσα χρονια εχεις να με δεις και εχουμε πολλα να πουμε. Αντε σηκω>> μου ειπε τραβωντας με απο την θεση μου.

Με τον Φιλιππο γνωριζομαστε απο παιδια. Ηταν ο πρωτος παιδικος μου φιλο και ο πρωτος μου ερωτας. Βεβαια δεν το εμαθε ποτε αυτο. Ειναι τρια χρονια μεγαλυτερος μου και οταν εγινε 18 εφυγε για να σπουδασει στο εξωτερικο. Ειχα στεναχωρηθει τοσο πολυ οταν εφυγε αν και τον πρωτο καιρο μιλουσαμε συνεχεια. Χασαμε επαφες ,ομως, με τον καιρο και η αληθεια ειναι οτι ειχα να τον δω περιπου πεντε χρονια.

Τον παρατηρησα για λιγο. Δεν ειχε αλλαξει σχεδον τιποτα πανω του. Συνεχιζε να ειναι ο ιδιος γοητευτικος Φιλιππος που ολες οι κοπελες πεθαιναν για παρτη του. Ειχε καστανοξανθα μαλλια, πρασινα σκουρα ματια και ενα χαμογελο που σε σκοτωνε. Ψηλος, γυμνασμενος και ευγενικος ηταν το τελειο αγορι για μια κοπελα.

Με τραβηξε μεχρι την πιστα και επειτα τυλιξε τα χερια του γυρω απο την μεση μου ενω εγω γυρω απο το λαιμο του. << Πωπω για δες πως μεγαλωσες. Εγινες μια εντυπωσιακη δεσποινις. Τρομαξα να σε γνωρισω πριν μικρη>> μου ειπε χαμογελωντας. << Χαχαχα υπερβολλες οπως παντα. Αν και θα με ειχες γνωρισει πιο ευκολα αν δεν με ξεχνουσες>> του ειπα κλεινοντας του το ματι. << Οοοο ελα τωρα μην μου το χτυπας. Ξερεις ποσο μου ελειπαν οι βλακειες σου εκει στην ξενιτια;>> μου ειπε δηθεν πληγωμενος. << Αστα αυτα Παπανικολαου δεν πιανουν σε μενα>> . << Τοτε θα πρεπει να δοκιμασω κατι πιο ισχυρο>> μου ειπε κανοντας με μια σβουρα. Γελασα με αυτη του την κινηση. Ο παλιος καλος Φιλιππος, οπως ακριβως τον θυμομουν. Αν δεν υπηρχε ο Λουκας σιγουρα θα τον ξανα ερωτευομουν. Τωρα που ειπα Λουκας που ειναι;

Κοιταξα τριγυρω και ανατριχιασα μολις τον ειδα να με καρφωνει με ενα θυμωμενο βλεμμα. Τι βλακας. Συνεχιζει και παιζει παιχνιδια μαζι μου. << Που κοιτας πριγκιπισσα;>> που ψιθυρησε ο Φιλιππος στο αυτι. << Εεεε πουθενα. Δεν ειναι τιποτα.>> του απαντησα γρηγορα. << Οοοο ελα τωρα Ελενα σε ξερω καλα. Ποιο κακομοιρη βασανιζεις;>> μου ειπε χαμογελωντας. Οσα χρονια και αν περασαν συνεχιζει να με ξερει πολυ καλα. Του εξηγησα ολη την κατασταση με τον Λουκα και το ποιος ηταν και ενα πονηρο χαμογελο σχηματικστηκε στα χειλη του. << Εισαι ετοιμη να τον κανουμε να σκασει απο την ζηλεια του;>> . Ωχχχ τι σκεφτηκε παλι το πονηρο μυαλο του. << Αμμ τι θα κανεις ακριβως;>> τον ρωτησα διστακτικα. << Θα δεις>> μου ειπε κλεινοντας το ματι. Με εφερε πιο κοντα του και αρχισε να μου ψιθυριζει πραγματα στο αυτι. Βασικα μου ελεγε αστεια και για τις περιπετειες που ειχε με κατι φιλους του και για τον λογο που ηταν εδω. Τα ελεγε ομως με τετοιο τροπο που με εκανε να γελαω. Ισως να εφταιγε και το γεγονος οτι ο Λουκας μας ειχε καρφωσει με το βλεμμα του.