Grande amore

Untitled Part 14

Ανοιξα τα ματια μου σιγα, σιγα. Νιωθω τοσο εξουθενωμενη. Το κεφαλι μου ειναι ετοιμο να σπασει ενω ο ψυχικος μου πονος ειναι αβασταχτος. Γιατι σε μενα; Τι εχω κανει για να συμβαινουν ολα σε μενα; Αρχισα να κλαιω βουβα. Δεν ηξερα πως να διαχειριστω ολη αυτη την κατασταση. Αυτοι οι τοιχοι με επνιγαν και αισθανομουν μια εντονη δυσφορια. Μακαρι να ολο αυτο να ειναι ενας κακος εφιαλτης. Μακαρι!

Ενιωσα δυο χερια να με αγκαλιαζουν σφιχτα και να μου λενε κατι αλλα δεν ακουγα τι. Το μονο που σκεφτομαι και παιζει σαν ταινια μεσα στο μυαλο μ ειναι η ανακοινωση του γιατρου οτι εχασα το μωρο μου. Δεν νομιζω να υπαρχει χειροτερος πονος απο αυτον.

Κοιτουσα το κενο ενω τα δακρυα ετρεχαν απο τα ματια μου μεχρι που ενιωσα καποιον να με ταρακουναει. Γυρισα το κεφαλι μ και αντικρισα τον Λουκα να εχει ενα ανησυχο βλεμμα και να μου λεει κατι αλλα δεν μπορω να καταλαβω τι. Ειναι λες και δεν εχω επικοινωνια με το περιβαλλον. Κουνησα ελαφρα το κεφαλι μου. Ο πονος στην καρδια μου συνεχιζει να ειναι αβασταχτος.

<< Ελενα... Ελενα γαμωτο! Μιλα μου μωρο μου.. Σε παρακαλω>> ακουσα τον Λουκα να μου λεει ενω με εσφιγγε πανω του. << Θ-θελω να μ-μεινω μονη>> του ειπα ψιθυριστα. << Οχι, mia amor, δεν σε αφηνω μονη σου. Θα το περασουμε μαζι ναι; Γιατι δεν μου το ειχες πει;>> με ρωτησε ενω μ χαιδευε τα μαλλια. Ενιωθα τοσο αδυναμη που δεν μπορουσα ουτε καν να τον διωξω απο κοντα μου. Μπορει ο πονος για το παιδι μου να ειναι αβασταχτος αλλα δεν ξεχναω αυτα που εμαθα για τον Λουκα.

<< Ηθελε να σου κανει εκπληξη>> ακουστηκε η φωνη της Δαναης, η οποια καθοταν διπλα μου. Νιωθω σαν χαμενη. Οχι λαθος δεν νιωθω, ειμαι χαμενη. <<Θα τα καταφερουμε μαζι, mia tesoro>> μου ψιθυρισε ο Λουκας αλλα δεν αντεδρασα. Δεν εκανα τιποτα. Θελω χρονο και χωρο. Θελω να μεινω μονη μου.

Γυρισα και κοιταξα την Δαναη. << Σε παρακαλω παρτους και φυγετε. Θελω να μεινω μονη μου>> της ειπα χαμηλοφωνα. << Ελενα οχι δε->> η φωνη του Λουκα διακοπηκε απο αυτη της Δαναης. << Λουκα μην της το κανεις πιο δυσκολο. Παμε να την αφησουμε μονη της. Το χρειαζεται.>> του ειπε και με αγκαλιασε απαλα.

Με τα χιλια ζορια εβγαλαν τον Λουκα απο το δωματιο και εφυγαν και εκεινοι. Κοιταξα το ταβανι και ξεφυσηξα. Και τωρα τι; Τι θα κανω; Πως θα τα καταφερω; Ολα εχουν γινει τοσο σκατα με την ζωη μου. Εκλεισα τα ματια μου και αφησα τα δακρυα μου να κυλησουν ελευθερα μεχρι που με πηρε ο υπνος...