Grande amore

Untitled part 13

Το κεφαλι μου ποναει τοσο πολυ! Νιωθω τα αυτια μου να βουιζουν. Ανοιγω σιγα σιγα τα ματια μου και αντικριζω ενα λευκο ταβανι. Κοιταζω εξεταστικα τον χωρο. Δεν θυμιζει σιγουρα το σπιτι μου. Λευκη τοιχοι, μηχανηματα τριγυρω και η γνωστη απαισια μυρωδια των νοσοκομειων.

Ξαφνικα αρχισα να θυμαμαι ολα οσα εγινα. Ειχα ενα ατυχημα. Το μωρο μου. Θεε μου κανε να ειναι καλα το μωρο μου. Προσπαθησα να σηκωθω χωρις αποτελεσμα. Λες και καποιος με καταλαβε μπηκε εκεινη την ωρα στον δωματιο η Δαναη. Μολις με αντικρισε γουρλωσε τα ματια της και επεσε πανω μου ενω εκλαιγε. << Εισαι ηλιθια με κατατρομαξες>> μου ειπε μεσα στους λυγμους της ενω με εσφιγγε πιο πολυ. Ενας οξυς πονος διαπερασε ολο μου το σωμα και μορφασα. << Δα-δαναη μην με σφιγγεις. Π-ποναω>> της απαντησα χαμηλοφωνα. Με αφησε αμεσως και καθησε διπλα μου. << Συγγνωμη δεν το ηθελα.>> μου ειπε γεματη πανικο. << Να φωνξαω τα παιδια και εναν γιατρο>> μονολογουσε πανω στον πανικο της. Γελασα ελαφρα! << Μην γελας κυρια μου με εστειλες στον αλλον κοσμο ποσες φορες>> μου ειπε ενω με αγκαλιασε αλλη μια φορα οχι τοσο σφιχτα. Της χαμογελασα στοργικα. Εχω την καλυτερη κολλητη. Την αγαπαω τοσο πολυ αυτη την κοπελα. << Δαναη να σε ρω->> πηγα να την ρωτησω για το μωρο μου αλλα με διεκοψε. << Σσσσ ξεκουρασου. Παω να πω στον Λουκα οτι ξυπνησες θα χαρει πολυ.>> μου ειπε ενα ετοιμαζοταν να βγει απο το δωματιο. Οο οχι ο Λουκας ειναι εδω. Σκατα! Ακομα ποναω γι αυτο που μου εκανε. << Δαναη μην του το πεις>> της ειπα γρηγορα. Με κοιταξε λες και ημουν καποιος εξωγηινος. << Πας καλα παιδακι μου; Ο ανθρωπος περιμενει πως και πως να ξυπνησεις τοσο καιρο>> μου ειπε με αυστηρο τονο. << Μ-με α-απαταει>> της ειπα σχεδον ψιθυριστα. Εκεινη ξεσπασε σε γελια. << Τι λες μωρε; Σε πειραξε το χτυπημα στο κεφαλι;>>. Αμμ μακαρι να ηταν το χτυπημα στο κεφαλι αλλα ελα που δεν ειναι. << Στα ιταλικα περιοδικα και κουτσομπολιστικα υπαρχουν φωτογραφιες του Λουκα να φιλιεται με μια Σαμπρινα ενω η ιδια η κοπελα λεει ποσο ερωτευμενοι ειναι>> της ειπα με λιγα λογια τα οσα ειχα μαθει ενω δακρυα αρχισαν να τρεχουν απο τα ματια μου. Γαμωτο σου Λουκα! Γιατι πρεπει να με κανεις να ποναω τοσο πολυ; << Πλ-πλακα κανεις>> μου ειπε κοιτωντας με με γουρλωμενα ματια. Κουνησα αρνητικα το κεφαλι μου. Μακαρι να ηταν ολα μια κακογουστη πλακα. << Γι αυτο αργησα εκεινη την μερα.>> της ειπα. << Ενταξει ενταξει. Ξεκουρασου παω να φωναξω τον γιατρο και θα τα πουμε μετα>> μου ειπε και βγηκε απο το δωματιο.

Κοιταξα εξω απο το παραθυρο! Ενιωθα ενα κενο μεσα μου. Δεν ξερω ,ομως, απο τι ηταν. Θελω να μεινω λιγο μονη μου να ηρεμησω. Ισως να παω στοςυ γονεις μου για λιγο καιρο. Ξεφυσηξα." Μονο το μωρο μου να ειναι καλα αυτο θελω." μουρμουρισα χαμηλοφωνα.

Την σιωπη που επικρατουσε στο δωματιο την διεκοψαν φωνες απο τον διαδρομο. Ξεχωρισα την φωνη του Λουκα και αμεσως η καρδια μου σφιχτηκε. Η πορτα ανοιξε και ενας γκριζομαλλης κυριος με ασπρη στολη αρχισε να ερχεται προς το μερος μου. << Γεια σας δεσποινις Παπαδοπουλου επιτελους ξυπνησατε. Πως αισθανεστε;>> μου ειπε με εναν ευγενικο και γλυκο τροπο. << Ποναω παντου>> ψελλισα. << Λογικο! Θα μπορουσατε να ειχατε πεθανει.>> μου απαντησε με σοβαρο τονο. Στραβοκαταπια. Οχι τοσο για το οτι θα πεθαινα. Δεν με ενδιεφερε αυτο αλλα πιο πολυ για το οτι θα αφηνα ατομα που αγαπαω να πονανε και δεν θα το ηθελα σε καμια περιπτωση. << Ωρα, λοιπον, να σας εξετασω>> μου ειπε. << Γιατρε θελω να σας ρωτησω>> ειπα καπως αβεβαιη. << Μετα την εξεταση>> μου απαντησε με ενα χαμογελο και αρχισε να με εξεταζει.

Μετα απο ενα τεταρτο ειχα τελειωσει με την εξεταση. << Ο οργανισμος σας ειναι δυνατος. Θα τα αναρρωσετε πολυ γρηγορα αρκει να προσεχετε και να μην κουραζεστε.>> μου ειπε ενω σημειωνε κατι στα χαρτια του. << Τι θελατε ,λοιπον, να με ρωτησετε;>> με ρωτησε ενω με κοιταξε πανω απο τα γυαλια του. << Το μ-μωρο μου ειναι καλα;>> ρωτησα με εμφανη την ανησυχια στην φωνη μου. Με κοιταξε με ενα πικρο χαμογελο. Δεν μου αρεσει αυτο το χαμογελο. << Λυπαμαι δεσποινις Παπαδοπουλου. Το εμβρυο δεν καταφερε να ζησει>> μου ειπε και ενιωσα λες και με ειχαν λουσει με εναν κουβα παγωμενου νερου. Μου πηρε μερικα δευτερολεπτα να το συνηδητοποιησω και αμεσως μολις το αντιληφθηκα ξεσπασα σε δυνατους λυγμους. <<Οχι το μωρο μου. Οχι το μωρο μου>> μουρμουρουσα μεσα στα αναφιλητα μου ενω χτυπιομουν. Ηταν αδικο! Γιατι το παιδι μου; Γιατι;

Δεν θυμαμαι πολλα μετα απο εκεινη την στιγμη. Μονο δυο νοσοκομες να με ακινητοποιουνε και να μου κανουν μια ενεση. Μετα ολα σκοτεινιασαν και επεσα σε εναν υπνο γεματο εφιαλτες...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Γεια σαςςςς τι μου κανετε;;;; Οριστε και το 13ο κεφαλαιο. Τελικα το μωρακι δεν εζησε. Με μιση καρδια το εγραψα αυτο το κεφαλαιο. Λοιπον, ποιες ειναι οι γνωμες σας; Μην ξεχνατε να ψηφιζετε και να σχολιαζετε <3 Σας ευχαριστω πλ που διαβαζετε την ιστορια μου!!!