Montairre Series 1: That Bitch Is Mine [COMPLETED]

Chapter 54

Nang magising ako kinabukasan ay agad akong nagpunta sa kuwarto kung nasaan si Shalana. Hindi ko alam kung bakit pagkamulat na pagkamulat mismo ng mata ko, siya kaagad ang naisip ko.

I opened the door silently, na hindi ko naman alam kung bakit ako nagdadahan-dahan eh kuwarto ko naman ito't wala rin naman akong pakialam kung magising siya, kung sakaling may kausap siya.

But what surprised me is that she's talking to someone over the phone, and what I heard was the name of my ex-boyfriend.

"Y-yes Keifer-babe... Uuwi na ako maya-maya lang. Magpapaalam muna ako sa kaniya."

Nang mapansin kong ibinababa na niya ang telepono ay dahan-dahan ko ulit isinarado ang pintuan, at alam kong wala siyang narinig na kahit anong ingay mula roon.

Sumandal ako sa pader habang hawak ang aking dibdib.

Tila pinipiga ang puso ko habang naglalaro ang mga imahe sa utak ko.

They really are a couple.

Keifer-babe.

Fuck!

Gusto kong sabunutan ang aking sarili pero hindi ko magawa dahil ayoko namang maging mukhang sira, umagang umaga eh.

My heart's breaking into pieces all the time and that's what I hate the most. Ayokong maramdaman itong nararamdaman ko pero wala naman akong magagawa, di'ba? I still love him. And I won't let myself be a homewrecker.

Naudlot ang pagmumuni-muni ko nang biglang bumukas ang pintuan. Napatuwid ako nang tayo nang makita si Shalana'ng lumabas ng kuwarto ko.

"H-hey, kanina ka pa ba riyan?" Nag-aalangang tanong niya.

"No, kararating ko lang. Nahilo ako bigla kaya napasandal ako sa pader." Palusot ko, dahil ayaw kong isipin niyang narinig ko ang usapan nila.

"O-oh, are you okay? Baka kailangan mong pumunta ng hospital, I can come with you."

"No way. I'm fine, kaya pwede bang huwag kang OA? I lived half of  my life alone so I know I can take good care of myself." I paused and looked at her whole figure, suot niya na ulit ang damit niya kahapon na mukhang malinis naman kaya alam kong nilabhan niya ito kagabi, "what are you doing outside?"

"A-aalis na ako, Shan. Salamat nga pala sa pagtulong mo sa akin kahapon. Utang ko na ang buhay ko sa'yo." She smiled.

I rolled my eyes, "aalis ka? Nakalimutan mo ba ang sinabi ko sa'yo kahapon na kailangan nating mag-usap?"

"Eh kasi, Shan... kailangan ko na talagang umuwi eh. May naghihintay kasi sa akin sa bahay at kapag hindi ako kaagad nakauwi ay malalagot na naman ako."

Mapakla akong natawa, "alam mo wala akong pakialam, I need to know every details of what happened in the past. I want to move on, Shalana. At magagawa ko lang iyon kapag nalaman ko ang puno't dulo ng lahat ng sakit na pinagdaanan ko."

Bakas ang guilt sa mukha niya. Napayuko siya't huminga ng malalim. "I'll set a date for that conversation. Just...not now."

"Are you really that excited to see your husband?"

Nagulat siya sa sinabi ko at agad na napataas ng tingin sa akin. "Shan, I really need to go, I'm so sorry... I'll just text you the address..."

Hindi na ako nakapalag pa nang agad na nga niya akong tinalikuran. Napabuntong hininga ako ng malakas. Okay, let's wait for that text you're saying, Shalana. Let's wait.

Pagkapasok ko palang sa loob ng kuwarto ay nangangamoy lavender na kaagad ito. Napasimangot ako, I hate the scent. I hate lavender. I just love strawberry scent and...av— my phone rang all of a sudden that's why my attention went to it already.