𝗚𝗲𝗿𝗰̧𝗲𝗸 𝗔𝗶𝗹𝗲𝗺

Şımarık!! 30

Sınır 70 oy 70 yorum

......

Şuan okulda bahçenin arka tarafına oturuyordum on dakika sonra zil çalirdi o yüzden birazda hava almaya ihtiyacım var gibi hissediyorum

Caner'la olan yakınlığımiz aklıma gelince kalbim tekrar yerinden çıkacak gibi geliyordu o yüzden kesinkle ondan uzaklaşmaliyim.
Birinin önüme durduğunu hissedince düşüncelerimden vazgeçip kafamı kaldırdığım da Dilara hanımı görmeye beklemiyordum

Şaşkınca ona baktığın hemen ayağa kalkıp ondan biraz uzaklaştım ister istemez korkuyordum ondan

"konuşmaya geldiğim korkma"

Hiç bir şey demedim sadece konuşmasını beklediğim

"Bak melek sana bir anne olarak rica ediyorum beş evladı olan bir anne için rica ediyorum..."

Gözlerimin dolmasına engel olamadım beni hâlâ görmezden geliyordu yada gerçekten görmüyordu ben de onun kızıyım ama o sadece beş evladı olduğunu düşünüyordu

"Seni dinliyorum ne istiyorsun"

"hayatımızdan çık sana yalvarıyorum bak oğullarımin hayatından çık cihanın hayatından çık senin yüzünden biz mutlu olamıyoruz daha fazla dağıtma aile mi ne olur çık hayatımızdan"

"n-e?"

"duydun sana rica ediyorum topla eşyalarını burdan git bir daha hiç birinin karşına çıkma senin yüzünden herkes mutsuz bu kadar bencil olma kendin yerine oğulları mi düşün cihanı düşün onlar sensiz mutluydu şimdi hepsi mutsuz"

Göz yaşlarım durmazken sadece öylece baktım belki doğru söylüyordu belki gerçekten ben lanetli biriydim belki onlar bensiz daha mutlu o haklıydı

"bu da benden sana son iyilik olsun bence arkana bakmadan git yoksa gerçekten her şey daha kötü olur bu sefer mutsuz olan sen olursun emin ol"

Ve son kez bana bakıp sonra burayı terk etti göz yaşları mi sildim zil çoktan çalmıştı

Hemen koşarak kapıyı çalmadan sınıfa girdiğim öğretmen bile gelmişti, ona bir şey demeden hızlı bir şeklide eşyalarımı topladığım gibi sınıftan çıktım hocanın kaç kere beni seslendiğini duysam da kimseye cevap vermediğim

Koşarak koridordan çıkıyordum birinin kolumu tutup çekmesi ile göz yaşlarımla beraber o tarafa döndüm

"ne oldu sana iyi misin?"

"lütfen konuşmak istemiyorum bırak beni"

Ama bırakmadı Caner sesizce göz yaşlarıma bakıyordu tekrar geri çekilmeye çalıştım o ise tekrar bırakmadı

"b-irak lütfen bırak"

Kollumu bırakınca hızlıca koşmaya devam ettiğim arkama geldiğini hissediyor olsam da sadece burdan uzaklaşmak istediğim ozanın yanına gitmek istiyordum Okulun bahçesinden çıktıktan sonra şansıma taxi buradaydı hemen taziye binip yollu tarif ettiğim

.....

Şuan mezarın önünde öylece ozana bakıyordum beni anlayan tek kişiydi bana değer veren kişi oydu şuan o kadar çok yalnızdım ki ama kimse bilmiyordu yine ozan dışında

"ben geldim sevgilim bak yine her zaman ki gibi kötü hissettim zaman beni iyileştiren tek yer senin yanına"

Yutkundum birazdan belki hıçkır hıçkır ağlayacaktım daha fazla ayaklarım beni taşımayacağni anladığım için mezarına önüne diz çöktüm sevgilim toprağına dokundum