SİYAH KUŞAK

30.Bölüm: Karanfil

"Nerden atsam kendimi? Hangi duvara sürteyim kafamı?"

"Ay Turna yeter be! Sanırsın ayrılık haberi aldın. Ne güzel beraber ilk iftarınızı yapacaksınız."

"Aynen ilk iftarımız..Üç gün sonra da gidecek yani son iftarımız."

Sıkıntıyla iç çektim.

"Turnaaaağh!"

Annemin bağırmasıyla irkilip doğruldum.

"Annem pideler yerine beni fırına atmadan gidiyorum Ceyda. Daha Hain Selim Tuğra beye salata hazırlamam lazım."

"Ne güzel işte aşkla yaparsın"

"Lan"

"Tamam tamam yaparken besmele çek yeter müennesim. Hadi Allah'a emanet beni durumlardan haberdar edin"

Telefonu kapatıp hızla mutfağa gittim.

"Nerdesin kızım sen? O kadar insan çağırdık nasıl yetişcek bunlar?"

Kendin ettin kendin buldun anne diyemedim. Annelere öyle denmez ayıp

"Bilmiyorum annecim onu zibilyon çeşit yemek yapmaya kalkışmadan önce düşünmemiz lazımdı"

Bu hiç ayıp olmadı(!)

"Bana laf yetiştirme Turna, derhal salata yapıyorsun!"

"Emredersiniz komutanım!"

Elimi anlımdan indirip salata malzemelerini çıkardım. Dünden beri canım çıktı yok orayı sil,burayı süpür,koltuğu kaldır,camları parlat...Ben bu çocukla evlenemezsem yakarım burayı.
.
.
.

"Sakin ol,bi şey yok bi şey yok"

"Açsana şu kapıyı"

"Anne daha gelmemişlerdir di mi? İftara bir buçuk saat var. Hem daha babam gelmedi."

"Açmadan nasıl öğrenelim? Belki babandır. Gerçi tatlıyı anca alacaktı"

Yavaşca kapıyı açtım.

"Selamun aleykümmmm"

"Gül Verâ?"

"Aleyküm selam demen gerekiyor kuşaklı. Çok ayıp"

"Aleyküm selam kızım buyur gel içeri. Annenler nerde?"

"Onlar bir saat sonra falan gelecekler. Ben önceden gelmek istedim. Yardım gerekir diye"

"İyi yapmışsın hoşgeldin kızım"

"Hoşbuldum gerçi Turna'yı biraz alık buldum."

"Bugün öyle o,inşallah düzelir diye umud ediyorum."

"Ben düzeltirim onu"

Alık alık bakmayı bırakıp Gül Verâ'ya sarıldım. Ne var küçük çaplı bir kalp krizi geçirmiş olamaz mıyım?

Beraber sofrayı pardon sofraları kurmaya başladık. Annem hâla yemeklerle ilgilendiği için Gül Verâ ile ikimiz hallediyorduk.

"İtiraf et "

Gül Verâ'ya bakıp elimdeki tabakları bıraktım.

"Neyi?"

"Aslında iftar olayına seviniyorsun."

Bunlar mı beni anlamıyor ben mi anlatamıyom?

"Tabiki seviniyorum Kaçık. Ama üzüntüm ve kızgınlığım ağır basıyor."

Bir süre sessizce işimize devam ettik.

"Abim..Durgun bugünlerde."

"Çok normal ailesinden uzağa gidecek."