Why//hyunlix

Sen miydin

"Ve işte burdayım." 

"Felix, üzgünüm..."

"Sorun değil Seungmin, haklısın"

"Felix, tedaviye başladın değil mi?"

"Evet, bugün başladım."

"Daima senin arkandayız, ne olursa olsun. Sakın bir daha bizi bırakıp gitme"

Chan'ın dediğine buruk bir şekilde gülümsedi. O sırada içeriden bir bebek ağlama sesi geldi. Yongjin ağlıyordu. Hyunjin hemen yerinden fırladı ve çocukların uyuduğu odaya girdi. Burası zifiri karanlıktı, Yongjin nefret ederdi.

"Şşt, burdayım bebeğim."

Yongjin'i yattığı yerden kaldırdı ve kucağına aldı Hyunjin. Yongjin, babasının sıcaklığını hissedince ve sesini duyunca bir nebze olsun sakinleşmişti. Hyunjin Yongjin'i geri uyutmaya çalıştı fakat Yongjin'in uyumaya niyeti yoktu. Hyunjin bunu anladığında Yongjin'i kucağına alarak içeri geçti. Herkes aynı yerinde oturuyordu. Hyunjin sevgilisinin yanına ilerledi, Yongjinle birlikte kendiside battaniyenin içine girdi. Yongjin Felix'e bakıyordu.

"Sen bana yardım eden abi değil misin?"

Buruk bir şekilde gülümsedi Felix. Hyunjin artık bebeklerinin Felix'e baba demesini istiyordu.

"Yongjin, bebeğim bu abi dediğin kişi kim biliyor musun?"

Yongjin kafasını sağa sola salladı.

"Bu abi dediğin kişi senin baban. Adi Felix Yongbok. Sen doğduğunda buraya gelmek zorunda kaldı. Ama artık bizimle."

Yongjin'in kaşları çatıldı.

"Sen miydin benim Hyunjin babamı üzen?"

Felix'in buruk gülümsemesi yüzünden silinmişti.

"Evet bendim. Ama şimdi üzmeye değil güldürmeye geldim. Affet beni oğlum sizi bırakmamalıydım.

Yongjin gülümsedi ve battaniyenin altından Felix'in kucağına geçti. Kucağında iyice yerleşti ve kafasını Felix'in göğüsüne koydu. Felix Yongjin'in kokusunu alınca gözlerinin dolmasını engelleyemedi.

"Sorun değil baba, önemli olan hatanı anlayıp özür dilemen"

Felix duyduğu kelimelerle ağlamaya başladı. Yokluğunda ne de güzel büyütmüştü babası. Daha 3 yaşında olmasına rağmen 25 yaşındaki amcalarından daha olgun davranması hepsinin gözünü yaşattı, ama en cok Hyunjin'in. Gurur duydu Hyunjin, büyüttüğü oğluyla gurur duydu.