Why//hyunlix

Tamamlanmış bir aile

"Felix, Felix bebeğim hadi kalk"

"Ha? Geldik mi?"

"Hmhm"

Bir elimle gözümü avuşturuyor, diğer elimle telefonda saatime bakıyordum. Saat çoktan sabah altı olmuştu. Dün uçağa akşam dokuzda binmiştik 7 saattir yoldayız yani. Her yerim tutulmuştu. Yongjin hala uyuyordu onu uyandırmadan kucağıma aldığımda uçaktan indik. Bir taxiye bindik ve eve geldik.

Hyunjin ücreti ödediğinde taxiden indik. Yongjin taxide uyanmıştı ve şu an Hyunjin'in elini tutuyordu. Ben ise bir süre olduğum yerde öylece eve bakmıştım. Aklıma gelen anılarla gözlerim dolmuştu.

"Hyunjin, bahçedeyiz birileri görebilir!"

"Bir şey olmaz."

-

"Düşünsene çocuklarımız evimizin bahçesinde güzel güzel oynuyor."

-

"Felix'in hamileliğine"

-

"H-hyunjin, suyum geldi!"

"Ne!?"

...

Belime dolanan ellerle kendime gelmiştim. Onunda gözlerini görünce onunda aynı şeyleri hissettiğini anladım. Benim yüzümden acı çekmişti. Boşta kalan elime minik bir el dolandığında dikkatimi oraya verdim. Yongjin Hyunjin'in elini bırakmış benim elimi tutuyordu.

"Eve hoşgeldin baba..."

Gözyaşlarımı daha fazla tutamadım ve ağlayarak bebeğime sarıldım. Hyunjin de bize sarılınca ilk aile sarılmamızı yapmış olduk.

"Artık ağlamamalısın Felix."

Kafa sallayıp gözyaşlarımı sildim. Hyunjin evin kapısını açtı. Hyunjin ve Yongjin eve girerken ben çekiniyordum. Benim gelmediğimi fark ettiklerinde kollarımdan tutup kendilerine çektiklerinde Hyunjin'in üstüne düştüm. Üstümüze Yongjin atladığında tekrardan gözlerim dolmaya başladı. O sırada Hyunjin dudaklarımızı birleştirdi.

"Ağlamaman gerektiğini söyledim sana. Hatanın farkındasın biz seni affettik. Artık tamamlanmış bir aileyiz, birimiz ağlarsak diğerleri de ağlar. Bu yüzden ağlama."

Dolu gözlerimle ona kafa salladım ve gözlerimi silip üstümüzdeki Yongjin'i de alarak ayağa kalkıp kapıyı kapattım. Eve baktığımda hiçbir değişiklik yoktu. Hyunjin'in kalkması için elimi uzattığımda bunu bekliyor olacak ki hemen tutup ayağa kalktı.