İMKANSIZIM •bxb

Derinlerde bir yerler acıyor

Günün ikinci bölümüdür. İyi okumalar delilerim💜

Medya: Rafet El Roman&Ezo- Kalbine Sürgün

(3 yıl sonra)

Sonunda havaalanına varmıştım, biraz daha sürse kendimi öldürecektim. Uçak rötar yaptığı için saatlerdir bekliyordum ve bu sıcakta baygınlık geçirmek üzereydim.

Evet buradan gideli üç yıl olmuştu ve bu ciddi bir süreydi. Bazen ailemi ziyarate geliyordum, bazen onlar beni ziyarete geliyordu. Fakat o günden sonra Adal ile konuşmamıştık.

İki yıl önce doğum günümde buraya geldiğimde, üniversite için İzmir'e taşındığını öğrenmiştim. Artık eskisi kadar üzülmüyordum ya da öyle düşünüyordum ama iyiydim...

Bu sürede bende İngiltere'de bir üniversiteye başlamıştım. İlk önce lise kaydımı buraya aldırmış ve sonra ise her şey ardı ardına gelişmişti. Başta babamlar kızmıştı çünkü sadece bir kaç hafta demiştik ama iyi olmamıştım.

Bir kaç haftaya kendime gelememiştim, hatta her şey daha beter olmuştu. Bir kaç ay sonra orayı sevmeye başlamıştım. Özlemim ağır basıp geri dönmek istediğim zamanlar o kadar fazlaydı ki sayısını hatırlamıyordum.

En son konuşmamızın üstünden bir yıl geçmişti. Doğum günü için mesaj atmıştım ama o bana küçük bir teşekkür edip, daha da bir şey yazmamıştı. Ben ise yavaş yavaş kalbimde ki özlemi ve sevgiyi gömmüştüm.

İyi olacağım demiştim...

Şimdi ise İstanbul Üniversitesi'ne geçiş yapmıştım. İngiltere'de ise Londra'da oldukça prestijli bir üniversitede okuyordum. Bu yüzden geçiş yapmak için verdiğim sınavlardan başarılı olmuş ve oldukça iyi notlar almıştım.

Boş bulduğum ilk taksiye atladım ve evin adresini verdim. Şuan dönem ortası tatil olduğu için her yer kalabalıktı. Aileler tatile gidiyor ya da birilerini ziyaret ediyorlardı. Gülümseyerek etrafı izlemeye başladım, bu tatlı telaşları görmeyi özlemiştim.

Geleceğimden babamların haberi yoktu, bu yüzden bende ekstra heyecanlıydım. Yaren geçen yıl dönmüştü ama ben İngiltere'de biraz daha kalmayı tercih etmiştim. Şuan ise babamlar ise hiç bir şey bilmiyorlardı.

Heyecanla yanlarına gidip güzel haberleri vermek istiyordum. Benim gibi duygusal bir insan için, ailemden üç yıl bile büyük bir başarıydı. Babama oldukça bağlıydım ve neredeyse her gün telefonla konuşurduk. Uyumaz ve beni arardı.

Taksi sonunda geldiğinde ücretini ödeyip indim. Apartmana koşarak girdim, elimde ki valiz şuan kuş kadar hafif geliyordu. Gören beni 21 değil 3 yaşında ki çocuk zannederdi. Asansöre binip kat numarasına bastım.

Dairenin önüne geldiğimde sessiz olmayan özen gösterdim. Valizi kapının yanına koydum ve çantamın en önünde beklettiğim anahtarları aldım. Yine sessiz olmaya özen göstererek demi kapıyı açtım. Hayalet gibi vücudumu içeriye soktum ve ayakkabılarımı çıkardım.

Şuan o kadar heyecanlıydım ki kalbim ağzımda atıyordu. Evde olduklarını seslerinden anlıyordum.

"Kayra rahat dur!" babamın sesini duyduğumda gülümsedim. Sarılmak için can atıyordum! Okul yüzünden pek görüşememiştik ve bende uzun süredir gelemiyordum.

Sessiz adımlarla salona ilerledim, sesler oradan geliyordu. Ellerim titremeye başlamıştı, tepkilerini çok fazla merak ediyordum.

"SÜRPRİZ!" içeriye bağırarak girdim. Tüm gözler şaşkınlıkla bana döndüğünde, bende herkeste gözlerimi gezdirdim. Sonunda ise koltukta oturan yeşil gözleri buldu. Bunu beklemiyordum işte...