İMKANSIZIM •bxb

Düğüm

İyi okumalar delilerim 💜

Adal'ın ağzından~

Bir zamanlar Deran'la gerçekten evlenebileceğimi düşünüyordum. Bu çok komik gelebilirdi ama evlenme sözü bile vermiştik. Ben onun sadece bir sözüne tüm hayatımdan vazgeçmeye hazırdım.

O ise beni bırakıp, verdiği tüm sözleri unutup gitti. O benim için her zaman çok farklıydı. Duygularıma hiç bir zaman bir ad vermemiştim. Sadece kardeşlik diyemeyeceğim bir duyguydu.

Bir süre onunla sevgili olabileceğimi bile düşünmüştüm. Pek emin olamasamda onun içinde farklıydım. Her dokunuşumda vücudu titrerdi ve kalbi ağzında atardı. Belli bir zaman bunun, oldukça normal bir davranış olduğunu düşünmüştüm.

Duygularım farkına vardığımda ise zaten, 16-17 yaşlarındaydım. Her şeyin güzel gideceğini düşünmüştüm, fakat bir gün Deran benden uzaklaşmaya başlamıştı. Ne olduğunu veya neden olduğunu asla bilmiyordum. Fakat gittikçe aramız açılıyordu bunu hissediyordum.

Ona dokunduğumda heyecanlanan kişi gitmişti ve bana soğuk gözlerle bakan, benden kaçan birisi olmuştu. Bunlar bana ağır geldiğinde ise kafayı bulmuştum. Ne kadar içtiğimden demin değildim. Sadece telefonla birisini aradığımı hatırlıyordum.

Sabah uyandığımda ise evde gözlerimi açmıştım. O günden sonra Deran benden tamamen uzaklaşmıştı. Bir şeyler hatırlamaya çalışıyordum ama hiç bir şey hatırlayamıyordum.

O gün aklımdan geçen cümleler çok farklıydı ama hepsinde, Deran'a açıldığımı ve onun benden nefret ettiği vardı. Neden böyle düşünüyordum bilmiyorum ama her düşüncemin sonu buna çıkıyordu.

Sonunda ise bende daha fazla peşine düşmeyi bırakmıştım. Benden nefret ediyorsa, ondan uzak durmam çok daha mantıklıydı. Yüzüme bakarken bile nefret ediyor gibi bakıyordu.

Sonra öğrendiğim gerçek ise onun buradan gideceğiydi. Duygularımı tarif edecek olsaydım, sanki yüzme bilmiyordum ve derin bir okyanusun tam ortasına atılmıştım. Çırpındıkça batıyor ve nefes alamıyordum. Bir kaç gün sonra gideceğini söylediğinde ise tamamen boğulmuştum.

Sanki koca bir kayayı boğazımın ortasına koymuşlardı. Ben ittikçe daha fazla sarılıyordu. Sonunda dayanamayıp tüm içindekileri dökmüştüm. Benim için yalancıdan başka bir şey değildi.

Kırgındım ve onu da kırmak istiyordum. Kalbimde ki ağrı ise tüm diyeceğim can yakacak sözlere inat daha fazla canımı yakıyordu.

Odadan çıktığında ne kadar ağladım bilmiyordum. Tam yan odamdaydı ama bir kaç gün sonra orada olmayacaktı. Uyuyana kadar, aklımda dönüp dolaşan düşünceler çok ağırdı.

Benden ve duygularımdan bu kadar mı nefret ediyordu? Gitmesine sebep olacak kadar mı nefret ediyordu?

Sonunda ise tamamen gitmişti. Çok kırgındım ve veda etmek ise çok zordu. Veda etmek bir insanı hayatından çıkarmak gibiydi. O kişi gidecek ve bir daha gelmeyecekti.

Öyle de olmuştu...

Beklemiştim, çok beklemiştim. Sadece bir kaç hafta demişti ama bir yıl olmuştu. Daha fazla bu evde kalmak istemiyordum. Her şey ve her yer onunla geçirdiğim anılarla doluydu.

Sonunda ise kazandığım üniversite sayesinde, İzmir'e taşınmıştım. Başta alışmak zor olmuştu ama bir şekilde idare etmiştim. Şuan ise Deran'ı unutmuştum ve her şey oldukça güzel gidiyordu. Evet yaşadıklarımızı unutmam İMKANSIZDI fakat duygularımı unutmuştum.

Tabiki zor olmuştu, hatta bir kaç kez İngiltere'ye uçak bileti almıştım ama geri iptal etmiştim. Fakat iyiydim, iyiydi, iyiydik...

Unutmuştum... ama bir gün attığı Instagram storysine denk gelmiştim. Eğleniyordu ve mutluydu, oldukça mutluydu. Sonra bir kararla İngiltere'ye gitmeye karar vermiştim. Kalbimde ki ağrı beni artık bunaltıyordu. Gidip konuşmak istiyordum ve niye böyle olduğunu öğrenmek istiyordum.

Beklemiştim, onun gelmesini beklemiştim ama beklemek çözüm değildi. Gitmeyi kafayı koymuştum, ta ki o kapıda onu görene kadar. Çok şaşırmıştım, bir kaç saniye önce yanına gitmek istediğim çocuk şuan buradaydı.

Fakat onu görür görmez kırgınlığım yeniden gün yüzüne çıktı. Mutluydu ve mutlu olmak için gitmişti. Buna dahil olmaya hakkım yoktu. Bir kenarda sadece izledim ne kadar mutlu olduğunu. Eskisi gibi gülüyordu ve bu benim için yeterdi.

Kırgınlığım ve ben, onun mutluluğu ile avunmuştuk...

Her şey sarpa sarıyordu ve bu düğümü kimse çözemedi. Belki de çözmek istemiyorduk ama her şey öyle karışmıştı ki, bu düğümün nasıl çözüleceğini bilmiyordum.

Bölüm sonu.

Herkesin birbirini yanlış anlaması dışında sorun yok. Çok mutlu olabilirdiler!! Diyeceksiniz biliyorum ama eee konu olmadan kurgu olmaz.

Umarım beğenmişsinizdir 🏳️‍🌈