Dün akşam yağmur da gördüm onu,
Türkü dinliyordu bir duvarın eşiğinde,
Gökten düşmüş umutları vardı,
Çizikleri, kırıkları vardı,
Sanki üstüne devrilmiş koca bir gezegen vardı.
Sordum, bu kalbinde tüten neyin hüznü?
Durdu, gözlerini maviye çevirdi,
Sanki sevdadan ölmüş de yaşıyor gibiydi.
Cebinde bir şiiri vardı,
Beyaz kağıda çizilmiş korkularla doluydu,
Sırtında ezilmiş çocukluğu vardı,
Boş bir salıncak duruyordu ellerinde,
Sanki yağmur gibi düşmüş de dağılmış gibiydi.
Çapraz da duran amcaya sordum,
Kimdir bu derde tamah eden?
Şairdir dedi o,
Saygıyla durdum önünde,
Yüzünde çağlayan bir saadet gördüm.
Ayağa kalktı, elinde bir kitap vardı,
Seyyah eder insanı dedi bu dünya.
Sanki bahar da yaşayıp açmamış gül gibiydi...
-Cihat
