Bostancı metro durağında durdu kalbim,
Ötesine gitmeye cesaret edemedi fikrim,
Yerin altında o demir trende bekledim seni,
Bir gün geleceğini söyledi o durakta mendil satan çocuk,
İnandım sorgusuz,
Hiç gelmeyeceğini bile bile hem de.
Gelmem lazım dedi çiçekten bir sevda,
O sevda aynı şekil de gelmeyeceğine kanaat getirdi,
Hasret ağır ağır o tren raylarında kaydı hep,
Göğsümde ki sevgi bu aşkı uğurlarken ağladı üstelik.
Bu acının ete kemiğe bürünüşüne şahit oldu Bostancı,
O durak da öğrendim ben hayatı,
İşte orada sevginin meramını öğrendim,
Tüm yarım kalmışlara bir mersiye yaktım bağıra bağıra,
Cebim de kalan son parayı da mendil satan o çocuğa verdim,
Ve arkama bakmadan ayrıldım Bostancı dan,
Unutmayı beceremem biliyorum,
Bu yüzden seni unutmayı sevdi yüreğim..
