Karşımda eski bir resmin,
Hasret türküsüyle izliyorum seni.
Anımsıyorum o günleri,
Sevmek diyorum,
Ne kadar büyük olabilirdi?
Sekiz yıl kadar uzun,
İstanbul gibi hala dipdiri,
Ve belki gözlerin gibi sonsuzdur.
Her gün karşıma alıyorum gülüşünü,
Her tebessümün içimde bir çocuk...
Bu hasret diyorum,
Bu hasret neden böyle gamsız?
Sevdanın altında eziyor kalbimi.
Sekiz kocamış yıl bekledim seni,
Yüzlerce şiire konu ettim gözlerini,
Yaşım yirmi dörtten günler aldı çoktan,
Ve hala bir hasret yazısı yazıyorum sana,
Geçer sandım,
Aşk belki bir yanılma,
Belki bir yanlış anlaşılmadır dedim,
Bıraksam şiir yazmayı dedim,
Unuturum belki ince parmaklı ellerini.
Yüzünde açan sevginin kaynağında çocukluğumu gördüm,
Ben belki de bu yüzden unutamadım seni.
Ve en sonunda doğruymuş dedim,
Aşk insanı eğitmiyor,
İnsan aşkı acılarıyla eğitiyormuş...
