Kader ayırırdı bizi bazen, bazı insanlardan. Yaşanacak başka bir hikayemiz olduğundan.
"Reddedildin"
"Nasıl yani beni daha dinlemediniz bile"
"Gerek yok"
"Ne demek gerek yok?"
Yavuz masanına doğru ilerleyip sandalyesine oturur. Eliyle kapıyı göste...
Neslihan üzerindeki gecelikleri hafifçe süzdükten sonra yola baktı.
Şehir merkezine geldiğimizde arabayı bir mağazanın önünde durdurdum. Arabadan indim. Neslihan hala arabadaydı. Yanına gidip kapısını açtım
"Benimle gel"
Arabadan inip kapıyı kapattı. Mağazaya girdik. Yanından geçtiğimiz insanlar tuhaf bakıyorlardı Neslihan'a. İçeri girip birkaç kıyafet aldım elime. Elimdeki siyah elbiseyi ve siyah ayakkabıları Neslihan'a uzattım.
"Üzerini değiştirde bu insanların bakışlarından kurtulalım sende daha fazla gerilme"
Tamam anlamında başını sallayıp kabine gitti. Bende birkaç parça kıyafet daha aldım. Elimdeki kıyafetleri çalışan kıza verip.
"Küçük hanımın giydikleri üzerinde kalacak"
"Peki efendim"
Tamamını ödedikten sonra Neslihan geldi yanıma. Çok yakışmıştı elbisesi. Mağazadan çıkmamla Neslihan'da benimle ilerledi.
"Şey üstümdekiler"
"Kalacak"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Ama ben bunları ödeyemem"
"Ünlü olacakmışsın ya o zaman ödersin"
Arabaya bindim. Neslihan da benimle beraber bindi arabaya. Kafeye doğru ilerlerken elime telefonu alıp Berk'i aradım.
