Kader ayırırdı bizi bazen, bazı insanlardan. Yaşanacak başka bir hikayemiz olduğundan.
"Reddedildin"
"Nasıl yani beni daha dinlemediniz bile"
"Gerek yok"
"Ne demek gerek yok?"
Yavuz masanına doğru ilerleyip sandalyesine oturur. Eliyle kapıyı göste...
Hayat herkesi ağlatırdı sadece bazılarını daha fazla
YAVUZ'DAN
"Bir daha sakın böyle bir şey söyleme"
"Niye?..bir daha mı vurursun?"
Yutkundum "Özür dilerim...çok özür dilerim" birkaç saniye sessizlikten sonra "ama şu an benimle kendi istediğinle gelmezsen seni zorlada olsa buradan götüreceğim..bunun içinde özür dilerim..Eğer şu an yalnız kalmak istersen..seni yalnız bırakmayacağım..bunun içinde"
Gözleri dolu bir şekilde bakıyordu bana. Onu kendime doğru çekip sarıldım. Saçlarının kokusu geliyordu burnuma. Gözlerimi kapattım. Kollarım sararken bedenini titriyordu. İncecik bedeni bedenimin 3/1 i kadardı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Yavuz" o kadar farklı bir tonla söylemiştiki ismimi tuhaf hissetmiştim. Sanki bir şeyleri hatırlamaya çalışıyor gibiydi. "Sanki hatırlıyor gibiyim seni"
Bu cümlesiyle dudağımın kenarıyla hafifçe gülümsedim. "Bende seni" bir süre sessiz kalarak bakıştık "içeri girelim mi?"
"Olur"
Demesiyle eve doğru yürüdük. Evin kapısına geldiğimde elimdeki anahtarla açtım kapıyı. İçeri girip ışığın düğmesine bastım. Etrafın aydınlanmasıyla Neslihan ilerledi. Eşyaların üzeri örtüyle kaplıydı. Neslihan piyanonun üzerindeki örtüyü çekip elini piyanonun üzerinde gezdirdi. Bana bakıp
"Ben ne diyeceğimi bilemiyorum..Çok şaşkınım."
"Bir şey söylemek zorunda değilsin" biraz durduktan sonra " ben örtüleri açayım. Artık bundan sonra buradasın." Gidip örtüleri açmaya başladım Neslihan'a bakıp "eşyalar temiz ama yerin bi silinmesi gerekiyor. Tozlu gibi biraz"
