𝐏𝐚𝐢𝐧𝐭𝐞𝐝 𝐂𝐚𝐧𝐯𝐚𝐬✓

Chapter 42: Emptiness & reconcilation

Lakad-takbo ang ginagawa ko habang nakasunod sa stretcher na tulak ng mga nurse kung saan nakahiga si Darlene na walang malay. Nilalabanan ko ang sobrang pagkahilo na dinagdagan ng iba't ibang emosyong nararamdaman ko; takot, kaba, galit, pag-aalala. Pero ang isip ko'y tuluyang nablangko nang malinaw kong makita ang kalagayan ni Darlene dahil sa liwanag mula sa hospital hallway na dinaraanan namin.

Filled with blood. That's all I could describe, especially on her head. Hindi ko na magawang makapagsalita at nanginginig na ang labi ko. All I know is that my tears won't stop flowing down my cheeks, crying silently.

"Sir, bawal na po kayong sumunod. Hanggang dito na lang po kayo..." the lady nurse said at ang iba naman ay inaakay ako pabalik ng hospital room ko. I didn't agree and just stayed outside the Emergency Room.

Nakatulala habang nakatitig sa pulang ilaw na nagmumula sa ibabaw ng pinto ng operating room. Pakiramdam ko ay lumulutang ang isip ko sa gaan ng nararamdaman ng ulo ko, tila ba'y tinakasan ako isip. I'm like a broken vessel.

After some minute of faltering, unti-unti nang bumalik sa ala-ala ko ang mga nangyare. My lips started to tremble and I sobbed hard. My hands that are filled with her blood start shaking terribly. Everything is traumatizing, at ang nagawa ko na lamang ay umiyak sa kinauupuan nang walang boses na lumalabas sa bibig ko.

Kung panaginip 'tong lahat ay gusto ko nang magising. Gusto ko nang makatakas sa bangungot. I can't bear it anymore... The pain is choking me, like taking away my breath...

"Sir, bumalik ka na po sa room mo... you need to clean yourself up..." A guy nurse said in front of me.

Hindi ko napansin ang presensiya nila. Nakatulala ako sa kawalan habang nakatanaw pa rin sa pulang ilaw na nasa itaas ng pinto.

"H-how long has it been?"

Sumagot ang nurse but my ears started ringing again kaya't hindi ko narinig ang naging kasagutan niya.

Sa di kalayuan ay natatanaw ko sina Professor Jed at Theo na nagmamadaling naglalakad papunta sa direksiyon ko. Halata sa galaw ng bibig nila na may sinasabi sila.

"Sir? Ayos ka lang ho ba?" I barely heard and I felt that he's shaking my shoulder. Hindi ko na nagawang sumagot at ipinikit na lamang ang mga mata ko bago ko naramdaman ang paglamon sa akin ng kadiliman.

The moment I open my eyes, nasa kwarto ko na ulit ako sa loob ng ospital. Hindi ko malaman kung panaginip lang ba uli ang lahat.

"Gising ka na pala..." Professor Jed said na ngayon ay nasa malapit na upuan nakaupo.

"Am I d-dreaming?"

He shook his head and heaved a deep sigh.

"W-where's Darlene? I-is she okay?" garalgal ang boses habang itinatanong iyun sa kaniya.

"Almost at death's door but she survived... ang kaso hindi pa siya nagigising."

I covered my eyes with my arm. Pakiramdam ko ay napagod na ako sa lahat, kaya't wala na akong naramdaman. I feel numb.

"I reached out for her relatives, yet they didn't responded. Kung hindi pa rin sila tumugon, wala nang tutulong kay Darlene..."

Pinakinggan ko na lamang ang mga sinabi niya hanggang sa magpaalam siyang bibisitahin si Darlene.

Several days came, I stayed inside my room just looking outside the window. The emptiness and numbness continued to swell that I want to shut myself inside the four corners of the room, outcasting myself in the cruel world.

"Hanggng kailan ka tutulala diyan, Meneses..."

My tired eyes gazes at him. He's nonchalantly staring back, tila nakikipagkompetensiya ng pakikipagtitigan.