Yanlış Numara BxB (Gay)

13

Kahvaltımızı yapmış, sigaramızı içmiştik. Artık ertelediğim gerçekliğime dönme zamanıydı.

"Eve gitmem lazım." Dedim. Balkon demirlerine yaslanıp bitmiş sigaramı küllüğe bastırdım.

Kemal'in dudaklarına giden eli duraksadı.

"Emin misin?" Dedi.

Değildim. Ama gitmezsem pişman olacağımı biliyordum. O annemdi çünkü, ne olursa olsun beni terk etmemiş olan kişiydi. Hataları vardı elbet, hata diye basitleştiremeyeceğim psikolojik şiddeti unutamazdım.
Ama..

Ama işte..

"Şükran aradı dün. Hastaymış. Son bir yıldır duyduğuma göre hep hastaydı ama sanırım.." duraksadım. Balkon demirini sıkan parmaklarımın üzerine konan parmaklarla bakışlarımı indirdim.

Ellerim beyazlamıştı. Kan çekilecek kadar sıkı tutunduğumu yeni fark ediyordum. "Sakinleş." Dedi. "Git gör, konuş, sonra bana gelirsin. Orda kalmak zorunda değilsin."

Yutkundum. "Yanımda-"

Elimi sıktı. "Saçmalama amına koyayım! Tabii ki geleceğim."

Elimi elinden çekip dudaklarımı birbirine bastırdım. Dolmayı bekleyen gözlerimi kırpıştırıp göz yaşlarını yuvalarına geri yolladım. Zamanı değildi.
Bina manzarasından bakışlarımı uzaklaştırıp kapıya çevirdim.
Yusuf elindeki bezle bizi izliyordu. İfadesiz bakışları gözlerimde duraksadığında hareleri ışıldadı.

Ağladığımda belli eden biri değildim. Kimse anlamazdı. Anlaması imkansızdı.

Balkon demirinden uzaklaşıp üç adımda yanına yaklaştım.
Elimi eline uzattım. Titiz biriydi ve yeni sigara içmiştim, tutmayabilirdi. Sıcak eli elimi bulduğunda gülümsedim. "Teşekkür ederim. Tanıştığıma memnun oldum. Şimdi eve gitmem lazım." Elini sıktım. "Tekrar görüşelim."

Konuşmadan beni izledi, dudaklarında ufaf bi gülümseme belirdi. "Görüşelim Yanlış Numara."
(Evet bu klişe başlık olayını yaptım kesin çenenizi okuyun evet baydı ama yapmasam ölücekmişim lclclv)

Elimi elinden çekip Kemal'e işaret yaptım. Balkondan ardı sıra mutfaktan çıkarken sessizce beni takip etti. Salonda oturan arkadaşlarımla ve Yusuf'un arkadaşlarıyla kısaca vedalaşıp apartmandan çıktık.

Kemal'in arabasına binerken de aynı sessizliği koruduk.
Gerginlikten ağzımı açamıyordum.

Onunla oturup muhabbet etmeyeli çok yıl, görmeyeli ise bir küsür yıl geçmişti. Açıkçası korkuyordum.
Babanem beni severdi, ancak sevgisi bana yaptıklarına engel olmamıştı.
Beni dövüp hastanelik etmemişti elbet veya sevdiklerimi öldürmemişti,evlatlıktan reddetmemişti ama herkesin siki kendine büyüktü.

Benim yaşadığım psikolojik şiddet benim için oldukça fazla bir acıydı. Belki iki tokat atsa daha az canım acırdı, bilmiyorum yaşamadan bilemem de.

"Yapma."

Daldığım düşüncelerden çıkıp başımı Kemal'e çevirdim. "Ha?"

"Tırnağın kardeşim, yolma."

Kurduğu cümle ile elime yayılan sızıyı fark ettim.
Baş parmağımın tırnak etini yolmuştum. Kanıyordu.

"Ya yine aynı sözleri söylerse." Dedim, kısık sesle.

"Beni kabul etmiyor Kemal, hiç etmedi. Seviyorum diyen her haliyle sevmez mi?"

Gözlerimi kırpıştırıp yaşların akmasını engelledim.
Annem Şükran'ı doğururken vefat etmişti. Zaten onu çokta sevmeyen babam için özgürlük bileti olan bu ölüm tabii ki de siktir olup gitmesini sağlamıştı.
Babam yeni eşi ve çocuklarıyla bir hayat sürerken Şükran ve ben babanemde kalmıştık.
Babamı da görürdüm, bayramlarda gelirdi, harçlık verirdi, okul için düzenli para da gönderirdi. Ama bir babayı bankadan ayıran şeyler olmalıydı.
Onda bu yoktu.