My stalker. My life.

The doctor knows best

~Sidney
Ik keek de dokter aan en vroeg wat het nieuws was. "Wilt u het eerst het goede nieuws of eerst het slechte?" vroeg de dokter serieus. Ik keek Leon aan en hij zei: "Doe maar het slechte nieuws." Ik knikte naar de dokter en hij begon te vertellen. "U zei gisteren dat u veel pijn had aan uw buik, terwijl u daar niet geschoten was. Daardoor hebben wij verder onderzoek erna gedaan en het bleek dat er vergif in je buik zat. We hebben dit tijdens uw slaap verwijdert en het is verder goed zo, maar u kunt de volgende dagen veel rusten en niet te veel spanning hebben." Ik knikte en de dokter ging verder: "Het goede nieuws is dat uw been goed genezen is en dat u naar huis mag. O, en ik moest dit briefje aan je geven." Ze gaf me een briefje en bedankte de vrouw. Daarna ging ze weg en zei Leon: "Lees het briefje voor." Ik knikte en las voor:

Lieve Sidney,

In deze brief wil ik mijn excuses aanbieden voor de manier dat ik je gebruikt heb. Ik had geen recht om dat te doen bij je. Verder weet je waarschijnlijk al dat ik wegga naar Nederland, ik heb besloten dat ik daar weer mijn oude bestaan ga opbouwen. Daarom wil ik dat jij het huis neemt, maak je maar geen zorgen over de kosten, ik betaal alles. Ik hoop dat je me hiermee vergeeft voor mijn daden, maar ik weet wat ik gedaan heb te erg is. Ik hou van je,
Xx Jasper

"Ik wil dat huis niet, ik wil niet in het huis wonen waarin ik verkracht ben." zei ik verdrietig terwijl ik dichterbij Leon kroop. "SSH, het is goed. Je hoeft daar niet heen, je kunt bij mij wonen." zei hij zacht. "Nee, Leon. Dat wil ik niet." zei ik en ik duwde hem van me af. Hij keek me verbaasd aan en ik besloot het uit te leggen: "Ik wil niet te snel gaan, ik denk dat ik liever naar Jace, Phil en Dennis ga. Maar je mag me elke dag komen opzoeken als je dat wil." Hij zei dat hij het snapte en keek naar zijn handen. "Heey, vind je het echt wel oké?" vroeg ik terwijl ik zijn kin optilde, zodat zijn ogen nu de mijne aankeken. "Ja, het is goed. Ik wil dat je gelukkig bent." zei hij met een glimlach. Ik knuffelde hem en vroeg: "Wil je vanavond bij ons mee-eten, ik ben namelijk degene die kookt?" Hij knikte en zei dat hij dat een eer vond. Ik lachte en ik stond op van het bed. Hij stond ook op en gaf me een kus op mijn wang. "Gaat dit te snel voor je?" vroeg hij lief en zacht. "Nee, dit is perfect. Dat had ik net nodig," zei ik lachend en liep met hem naar buiten. Eenmaal in de auto vroeg ik of ik eerst naar mijn huis (dat van Jasper en mij) mocht. Leon knikte en reed daar naartoe. Eenmaal daar aangekomen kreeg ik en rilling over mijn rug. "Sidney, ik ben bij je. Er gebeurt je niks." zei Leon zacht en hij pakte mijn hand vast. Ik lachte kort naar hem en liep naar binnen. Eenmaal binnen werd ik steeds banger. De banken stonden op z'n kop, er zaten gaten in de muur en nog veel meer vreselijke dingen. Alle herinneringen kwamen in een keer terug. Leon merkte dat ik onrustig werd en zei: "Wacht anders maar in de auto. Ik haal je spullen wel." Ik knikte en liep het huis uit. Eenmaal in de auto begon ik te huilen, het werd even allemaal te veel. Op dat moment kwam Leon weer de auto in nadat hij de spullen achterin had gezet. "Wat is er?" vroeg hij bezorgd. "Niks." zei ik terwijl ik snel mijn tranen wegveegde. "Dat maak je me niet wijs, Sidney." zei hij zacht. Ik zei niks en deed niks. "Het is oké om te huilen." zei hij in mijn oor. Hij sloeg z'n armen om me heen en ik begon te huilen. "Ik ga nu toch niet te snel, of wel?" zei hij bezorgd en ik lachte door mijn tranen heen. "Ik geef het wel aan als het te snel gaat." zei ik zacht in z'n oor, voordat ik terug ging zitten op de stoel. Leon lachte en reed aan. Even later kwamen we aan bij mijn huis en zei ik tegen Leon dat hij de spullen maar even moest laten staan. Ik belde aan, terwijl ik een huissleutel had, maar dit vond ik beter. Phil deed de deur open en hij schrok toen hij mij zag. Hij kreeg de tranen in zijn ogen en zei: "Sidney!" Hij vloog me om de hals en ik knuffelde hem terug. "Ben je oké?" vroeg hij terwijl hij me losliet. Ik knikte en vroeg zacht: "Mag ik misschien weer hier gaan wonen?" Hij knikte en zei dat hij dat geweldig zou vinden. Op dat moment zag hij Leon en vroeg beleefd: "Alfa, wat doet u hier?" Ik lachte en Leon rolde met z'n ogen. "Hij eet met ons mee vanavond, want ik kook vanavond." zei ik lachend en ik trok Leon met me mee naar binnen. Daar zag ik Jace, Dennis, Toby, Selena en mijn ouders staan en ze keken me verrast aan. "Ik denk dat ik toch wat meer moet koken." zei ik lachend. Op dat moment voelde ik twee, vier, zes armen om me heen. Ze hadden me gemist en dat voelde fijn. Opeens lieten ze allemaal los en liep ik lachend en Leon meetrekkend de keuken in. Eenmaal in de keuken keek hij me verbaasd aan en ik zei: "Jij gaat me helpen." Hij keek me mokkend aan en zei: "Moet dat!" Ik liep naar hem toe en fluisterde in zijn oor: "Als je vanavond hier wil blijven wel." Hij lachte en zei lachend: "Jij bent zo duivels en tegelijkertijd een engel." Ik haalde m'n schouders op en zei dat dat in mijn bloed zat. Opeens zag ik hem naar mijn lichaam kijken en ik beet op mijn lip. "Niet doen." zei hij zacht. "Waarom niet?" vroeg ik onschuldig. "Je maakt me gek hiermee." zei hij zacht en ik grinnikte. "Kom, we gaan beginnen." zei ik snel en ik hoorde hem geïrriteerd grommen. Ik lachte en zei tegen hem dat hij de groentes mocht gaan snijden. "Jace! Toby!" riep ik hard en zij kwamen meteen aangerend. "Wat is er, Sidney?" vroegen ze ongerust. "Rustig, ik wilde alleen vragen of jullie de tafel konden dekken." zei ik lachend. "Waarom riep je dan zo hysterisch?" vroeg Toby. "Het is leuk jullie te laten schrikken, dus hup aan het werk." zei ik onschuldig en ze grinnikten. Jace kwam op me af lopen en zei: "Ik krijg jou nog wel." Ik riep hard dat dat goed was en ging verder met koken. Het vlees snijden ging me moeizaam af en blijkbaar merkte Leon dit, want hij stond op achter me. "Kom, laat me je helpen." zei hij lachend en ik knikte. Hij pakte mijn hand vast en ging dichterbij staan. "Oké, nu leg je je hand langs de plank neer en begin je te snijden." zei hij terwijl hij mijn andere hand langs de plank legde. Even later was het vlees gesneden en liet hij me los. Ik draaide me om naar hem en bedankte hem. Opeens gooide hij een hand vol bloem in mijn gezicht en ik keek hem geschokt aan. "Dat deed je niet." zei ik nog steeds geschokt. "Eigenlijk wel, wat ga je er tegen doen?" vroeg hij maar ik gaf z'n antwoord al in daden. Ik gooide namelijk al bloem in zijn gezicht. Op dat moment keek ik naar beneden en zag dat ik nog steeds mijn trouwjurk aanhad. Hij was helemaal verscheurd en er zat bloed op, maar dat boeide me niet. Ik moest gewoon uit dit ding. "Leon, is het goed als ik me even omkleed? Dan maak ik zometeen zelf jouw gezicht schoon, deal?" vroeg ik en hij knikte. "Daar hou ik je aan, prinses." zei hij en ik rende lachend naar boven. Daar liep ik meteen naar mijn kamer en de inloopkast in. Daar trok me een rood jurkje met zwarte hakken (zie foto). Daarna liep ik naar het sieradenkistje en pakte de ketting en armband van Leon. Die deed ik om en daarna liep ik naar beneden. Ik liep meteen door naar de keuken en zag dat Leon alles aan het afronden was. "Dat doe je goed." zei ik lachend. Hij draaide zich betrapt om en bekeek me van top tot teen. "Je ziet er prachtig uit." zei hij uiteindelijk. Ik zag dat hij zijn mond open had staan en ik liep naar hem toe. Ik legde mijn vinger onder zijn kin en ik zei: "Niet gaan kwijlen, hé." Hij lachte en deed z'n mond dicht. Daarna liep ik naar de woonkamer toe en riep: "Aan tafel." Ik liep terug naar de keuken en toen viel het me pas op dat Leon nog bloem in zijn gezicht had. Ik pakte een nat doekje en begon zijn gezicht schoon te maken. "Zo beter?" vroeg ik. Hij knikte en ik trok hem mee naar de woonkamer. Ik zag dat iedereen al zat en ik ging naast Selena en Leon zitten. "Sidney?" vroeg Selena ineens. "Ja, Sellie?" vroeg ik. "Wist je dat Leon heel goed kan zingen?" vroeg ze stralend. "Nee, Selena. Dat heeft hij me nooit laten horen." zei ik, Leon aankijkend. Hij werd rood en keek weg van me. "Ik zou het met plezier willen horen." fluisterde ik in z'n oor en hij draaide zich meteen om. "Dadelijk boven, oké?" zei hij lachend. Ik knikte en ging verder met eten. Na het eten zei ik lachend: "Als jullie ons willen excuseren, we hebben nog dingen te bespreken." Ze knikten en ik nam afscheid van mijn ouders, Toby en Selena. Daarna trok ik Leon mee naar boven en sloot de deur achter hem. Ik gebaarde dat hij achter de piano moest gaan zitten en dat deed hij. Ik ging naast hem zitten en hij begon te spelen. Hij speelde een stukje van A Thousand Miles. "Hoe weet je dat dat mijn lievelingsnummer is?" vroeg ik hem. "Selena." zei hij lachend. Ik lachte ook en we begonnen te spelen. Ik begon te zingen en hij viel in.