My stalker. My life.

Strange things are happening

Bij dit hoofdstuk hoort het liedje did I mention van Mitchell hope. Ik zou zeggen zoek hem op, het is een leuk liedje.

----------------------

~Sidney
Ik besloot terug te lopen naar Phils huis en ik kon mijn hoofd alleen maar bij Ethan houden. Waarom kuste hij mij? Waarom voelde ik iets? Was ik dan toch verliefd op hem? Ik wist het niet, maar de belangrijkste vraag was: Waarom verontschuldigde hij zich nadat hij me kuste? Heeft hij dan toch een hart? Mijn gedachten werden onderbroken door een auto die achter me begon te rijden en mijn telefoon die afging. Ik nam op, zonder te kijken wie het was.
S: Hallo, met Sidney.
...: Hallo Sidney. Wat heb ik gezegd over de twins? Zoek ze niet op of ze vermoorden je.
S: Wie ben jij?
...: Op dit moment degene die je het meest probeert te beschermen.
S: Waarom?
...: Omdat jij anders bent dan je denkt, Sidney. Jij weet het zelf ook.
S: Wat weet ik?
...: Remember who you really are!
Daarna hing de persoon op. Wie was dat? Waarom wilde hij mij beschermen? Weer nieuwe vragen stapelden in mijn hoofd op. Op dat moment begon het te regenen en ik lachte. "Dit is echt de beste dag van m'n leven." zei ik sarcastisch en ik rende snel naar huis. Ik belde aan en meteen deed Jace open. "Sidney, kom snel binnen. Je krijgt het koud." zei hij bezorgd, maar ik schudde m'n hoofd. "Eerst wil ik weten of Leon binnen is." zei ik zonder emotie en Jace knikte. "Hij is nog hier." zei hij erna en ik knikte. "Stuur hem weg en zeg dat ik tijd heb om na te denken. Ik zit boven als iemand me zoekt." zei ik en Jace knikte. Ik rende daarna naar boven en trok een nieuwe trui aan. Het was een shirt dat ik nog had van de keer dat Leon bleef slapen. Ik rook eraan en het rook nog steeds naar hem. Daarna ging ik op de vensterbank zitten en keek naar buiten. Op dat moment werd er op mijn deur geklopt. "Binnen." zei ik terwijl ik naar buiten bleef kijken. "Je hebt m'n shirt aan." zei de stem van Leon lachend en ik knikte. "Doe ik altijd als ik na moet denken." zei ik zwak lachend en keek kort naar Leon. "Waarom moet je nadenken?" vroeg hij en keek hem langer aan. "Aan hoe dit alles is begonnen en hoe ik het stop." zei ik en Leon knikte. "Dus ik neem aan dat je vanavond hier blijft." zei hij en ik knikte. "Dan laat ik je nu alleen. Succes!" zei hij en daarna was hij verdwenen. Ik stapte van de vensterbank af en liep naar m'n bureau. Ik trok een lade open met alle personen die ik kende in Rosewood, ook Ethan en Owen. Ik hing de foto's op een prikbord en plakte er gekleurde stickertjes bij. Een gele betekende weerwolf, een witte vampier, een groene hybrid, een blauwe mens, roze H en de zwarte betekende dood (zie foto). Toen ik daarmee klaar was, begon ik verbanden te trekken, met als hoofdvraag: Wie haat mij? Ik maakte een lijstje ervan en dat waren:
1. Aiden (dood)
2. Nick (dood)
3. Mia (levend)
4. Lola (dood)
Daarna maakte ik een lijstje van de jongens die verliefd op me zijn of waren:
1. Leon
2. Ethan
3. Dennis
4. Caleb
5. Jasper
6. Aiden?
Ik zette bij Aiden vraagtekens, want ik wist niet zeker of alles een spel was. Opeens hoorde ik getik tegen het raam. Ik liep naar het raam toe en zag onder mijn raam Ethan staan. Ik maakte het raam open en vroeg: "Wat doe je hier?" Hij keek me lachend aan en riep: "Achteruit, ik kom naar boven." Ik zette twee stappen achteruit en hij klom naar binnen. "Hey." zei hij en ik keek hem verbaasd aan. "Waarom kom je nog zo laat hier?" vroeg ik en hij lachte. "Ik liep door de straten van Rosewood en toen dacht ik aan jou, daarna ben ik rustig hierheen gelopen en toen ik zag dat het licht op je kamer nog aanstond, dus toen dacht ik: Ik ga even langs." zei hij doodnormaal en ik lachte. "Jij bent echt niet normaal." zei ik lachend en hij lette al niet meer op mij, maar op het prikbord. "Waar ben je aan het werken?" vroeg hij nieuwsgierig en ik keek nu ook naar het prikbord. "Ik ben mijn gedachten op een rijtje aan het zetten." zei ik serieus en hij knikte. "Je bent bang voor me, of niet?" vroeg Ethan en ik knikte. "Maar ik ben niet bang dat je me iets aandoet. Ik weet dat je aan mijn kant staat. Ik ben gewoon bang dat ze jou ook tegen me gaan gebruiken, net zoals ze iedereen tegen me gebruiken." zei ik en ging op m'n bed zitten. "Je zou juist wel bang moeten zijn dat ik je iets aandoe. Ik bedoel: Ik ben de big bad vampire wolf." zei hij lachend en ik lachte ook kort. "Waarom kuste je me?" vroeg ik toen ik uitgelachen was. "Ik had het nodig." zei hij en ik rolde met m'n ogen. "OW, bedankt. Nu voel ik me met een persoonlijke hoer." zei ik boos met mijn armen over elkaar geslagen. "Is de prinses nu boos op mij?" vroeg hij heel onschuldig. "Ja, inderdaad. Dus, mijn huis uit." zei ik en hij knikte treurig. "Dan ga ik maar. Zie je morgen op school." zei hij en hij liep naar het raam. Ik liep ook naar het raam en opeens draaide hij zich om. Hij drukte een korte kus op m'n lippen en sprong toen he raam uit. Wat was daarnet weer gebeurd?