I wanna be yours!

Twisted Past

Βγαζω τα παππουτσια στην εισοδο και ανεβαινω πανω στο δωματιο για να αφησω την τσαντα μου. Αφου ειμαι μονη στο σπιτι ανοιγω το pc και κοιταω την αρχικη μου. Τιποτα δεν εχει αλλαξει, μονο μερικες ειδοποιησεις. Μετα απο λιγο νοιωθω ενα κρυο αερακι να με διαπερνα. Ριχνω μια ματια στο παραθυρο και το βλεπω ανοιχτο.

"Μα καλα δεν το ειχα κλειστο?" μονολογω κα σηκωνομαι να παω να το κλεισω. Αφου το κλεισω καθομαι στο κρεβατι και κοιταω απ'εξω απο το παραθυρο την θεα και χανμαι παλι στις σκεψεις μου.

"Επιτελους γλυκια μου σε ξαναβλεπω. Μου ελλειψες τοσο πολυ" Ακου μια φωνη απο πισω μου να μου μιλαει γλυκα αλλα και παλι πεταγομαι απο το κρεβατι και χτυπαω λιγο στο κομωδινο.

"Συγγνωμη που σε τρομαξα" Μου λεει και κοιτα το σημειο που χτυπησα. "Εισαι καλα?"

Τον κοιταω και βλεπω ενα ψηλο αντρα με καστανα μαλλια και γαλαζογκριζοπρασινα με λιγο μελι γυρω γυρω ματια.

"Ναι μια χαρα ειμαι, αλλα εσυ ποιος εισαι?" Ηταν η πρωτη ερωτηση που μου ηρθε στο μυαλο μου εκεινη την στιγμη και τιποτα αλλο.

"Ωστε δεν με θυμασαι εε..?" Με ρωταει καπως απογοητευμενος."Αχ..δεν πειραζει θα σου θυμισω" Λεει και ερχεται λιγο πιο κοντα μου. Με το ενα χερι του μου χαιδευει το προσωπο και με το αλλο μ βγαζει τα μαλλια μου απο τα ματια. "Ειμαι ο Περση. Περση Χεντεσρον." Λεει και μου χαμογελαει γλυκα.

Δεν ξερω αν εκεινη την στιγμη φοβομουνα η αν μ αρεσε αυτο που γινοταν. Τον σπρωχνω ελαφρα και απομακρυνομαι.

"Και γιατι εγω πρεπει να σε ξερω? Και πως καταφερες να μπεις εδω μεσα?"

"Δεν....δεν με θυμασαι? Οχι ακομα..?" Τον κοιταω που ειναι σαν μικρο παιδακι που του εχουν παρει το μπιμπερο και ειναι ετοιμο να κλαψει. Καιιιι προφανως αγνωησε την δευτερη ερωτηση μου. Αλλα σπαραζει η ψυχη μου να τον βλεπω ετσι. Τον πλησιαζω και του πιανω το χερι.

"Μηπως, λεω μηπως παιζει να με μπερδευεις με καποια αλλη?" Τον ρωταω προσπαθωντας να το κανω να ευθυμισει λιγακι.

Με κοιταει στα ματια και νοιωθω εναν ηλεκτρισμο να με διαπερναει, αλλα ηταν απο αυτους τους ωραιους. Του χαμογελαω λιγο και σπαω την ησυχια που επικρατει ενω παραλληλα σηκωνομαι ορθια.

"Καλυτερα να πας σπιτι σου...αρχιζει να νυχτωνει και ειναι σκοτεινα εδω γυρω"

"Ναι εχεις δικειο, καλυτερα να πηγαινω.." Μου απανταει χαμογελωντας. Μπορω να πω πως τον ειδα πιο χαρουμενο απο πριν.

"Αα...και τελικα πως μπηκες εδω μεσα δεν μου ειπες." Γυρναω να τον ρωτησω βλεποντας οτι εχει εξαφανιστει απο το δωματιο. Κοιταω και βλεπω το παραθυρο παλι ανοιχτο. "Ρε μπας και πηδηξε απο το παραθυρο?" σκεφτομαι και τρομοκρατημενη βγαζω απ'εξω το κεφαλι μου αλλα δεν βλεπω κανεναν κατω. Κοιταω παραπερα και βλεπω μια σκια, αυτος πρεπει να ηταν και χαμογελουσε. Δεν τον εβλεπα αλλα ηξερα πως χαμογελουσε, ετσι σηκωσα το χερι μου ψηλα και τον χαιρετησα. Υστερα ακουσα την πορτα και πηγα κατω να δω την μανα μου η οποια ειχε γυρισει απο την δουλεια κουρασμενη.

"Βρε βρε για δες ποια αργησε!" Την πειραζω και χαμογελαει.

"Ειμαι πολυ κουρασμενη οποτε θα πεσω για υπνο. Το καλο που σου θελω νεαρη μου να κανεις το ιδιο." Λεει πηγαινοντας στο δωματιο.

"Μαλιστα καπετανιε!!" Της αποκριθηκα και εβαλα το χερι μου σαν το ναυτακι. Πηγαινοντας στο κρεβατι μου και καθως ειχα ξαπλωσει καθομουνα και σκεφτομουνα ολα οσα περασα πριν λιγο. "Τι ηταν ολο αυτο? Και απο που τον ξερω? Τι ρολο βαραει με εμενα?" Συνεπως το μυαλο μου δεχοταν ενα κατακλισμο αναπαντητων ερωτησεων.