I wanna be yours!

Memories from the past

Εχοντας κλειδωσει την πορτα του δωματιου μου για τυχον ανεπιθυμητες επισκεψεις, περιμενω τον Περσι να ξυπνησει. Δεν παιρνει πολυ ωρα και τον βλεπω να κουνιεται. "Συνηλθε!" Πολυ χαρηκα που ειδα οτι δειχνει σημαδια ζωης.

"Μην τολμησεις και σηκωθεις να φυγεις! Εδω θα μεινεις μεχρι να γινεις καλα!" Του ξεκαθαριζω αλλα κραταω μια αποσταση λογο του τι ειχα δει προηγουμενος.

"Ευχαριστω!" Ψελιζει και ισα ισα που το ακουω.

"Δεν χρειαζεται να με ευχαριστεις. Ξεκουρασου λιγο ακομα τωρα" Του απανταω γλυκα και σχηματιζεται ενα χαμογελο στο προσωπο μου.

Μου κανει νοημα να τον πλησιασω, δυσταζω ομως. Πρεπει να καταλαβε οτι κατι ειχα καταλαβει.

"Μην φοβασαι!" Με καθησιχαζει. "Δεν προκειτε να σε βλαψω...Ποτε.."

Ξαφνιαζομαι με αυτο που μου ειπε και καθομαι διπλα του στο κρεβατι. Γυρναει, ανοιγει τα ματια του με κοιταει και μου χαιδευει το προσωπο με το χερι του.

"Νομιζω πως ηρθε πλεον η στιγμη να μαθεις για μενα" Χαμογελαει ελαφρα.

"Μην ανχονεσαι, ξερεις που μενω και οπως φαινεται ερχεσαι οποτε θες οποτε εχουμε καιρο να τα πουμε, προς το παρον ξεκουρασου" Τον σκεπαζω καλυτερα με την κουβερτα.

"Οχι..." Μου αποκρινεται και σηκωνεται λιγο "Πρεπει να σου πω..."

"Κ-καλα τοτε.." Καθομαι στην κατω μερια του κρεβατιου κα τον κοιταω περιμενοντας να αρχισει.

"Οπως θα καταλαβες...ειμαι ενας βρικολακας. Τρεφομαι με αιμα, ανεξαιρετος "πηγης" και εχω μια ευαισθησια στο φως του ηλιου. Ζω σε αυτη την περιοχη σχεδον 100 χρονια καθως περιμενα να ξαναερθεις.."

"Τι εννωεις να ξαναερθω?" Τον διακοπτω και τον κοιταω με ενα βλεμα γεματο απορια.

"Πριν απο 100 χρονια που ηρθα εδω, γνωρισα μια κοπελα η οποια τυχαινει να εισαι ομοια με εκεινη. Την ειχα ερωτευτει πολυ, παρα πολυ. Αλλα ηταν και αυτη ανθρωπος σαν και εσενα...τρωτη απο παντου! Την παρακολουθουσα συνεχεια οπου πηγαινε αλλα δεν ειχα το θαρρος να παω και να της μιλησω, ημουν αρκετα ντροπαλος τοτε. Μια μερα, καθως ηρθε στο δασακι βρηκα την ευκαιρια να εμφανιστω και να την γνωρισω επιτελους. Μαγευτικα απο τον χαρακτηρα της και την ερωτευομουν ολο και περισσοτερο καθως την γνωριζα καλυτερα. Καθε μερα διναμε εκει ραντεβου και παντα ερχοταν, μια φορα με αφησε να την παω μεχρι το σπιτι της, το δικο σου δηλαδη, γι αυτο εμαθα και ξερω που μενεις. Ηθελα παρα πολυ να την κανω δικια μου...μονο δικια μου! Δυστυχως ομως το παραμυθι αυτο ηταν πολυ καλο για να κρατησει" Σκυβει λιγο το κεφαλι του και σφιγκει τα χερια του. Τον κοιταω και στεναχωριεμαι καθως καταλαβαινω οτι πρεπει ν επαθε κατι πολυ επιπονο.

"Ηταν 21 Μαιου του 1918. Ηταν η μερα που την σκοτωσε...Η μερα που την ειδα για τελευταια φορα...Η μερα που δεν θα ξεχασω ποτε. Δεν μπορεσα να συγχωρεσω τον εαυτο μου που την αφησα να πεθανει, αν ημουν μαζι της τοτε δεν θα ειχε γινει αυτο...Αν ημουν πιο δυνατος θα ειχε ζησει." Σφιγκει ακομα περισσοτερο τα χερια του.

"Οι τελευταιες της λεξεις ηταν οτι θα ξαναειδοθουμε...αν οχι συντομα σιγουρα καποτε. Οποτε υποσχεθηκα στον εαυτο μου, οταν σε ξαναβρω να σε προσεχω...Και να σε κανω δικη μου, μονο δικη μου." Ψελισε τοσο σιγα που με τα βιας ακουσα τις τελευταιες του λεξεις.

Ηθελα να τρεξω και να τον αγκαλιασω, αλλα κατι μεσα μου με εμποδιζε. Μπορει να ηταν ολα αυτα που ακουσα και να μου ηρθαν ολα ξαφνικα. Δεν ημουν απολυτα σιγουρη. Επιασα το κεφαλι μου και κοιτωντας κατω προσπαθουσα να τα χωνεψω ολα αυτα που ακουσα και ταυτοχρονα να τα βαλω σε μια ταξη μεσα στο μυαλο μου.

"Εισαι ενταξει?" Με ρωτησε με ενα βλεμα ανησυχειας.

"Ν-Ναι..." Προσπαθω να του πω οσο πιο πολυ πειστικα γινεται.

Βγαινει απο τα σκεπασματα και με πλησιαζει σιγα σιγα. Τραβιεμαι λιγο πιο πισω και καταλαβαινει πως ακομα δεν ειμαι καλα.

"Καλυτερα να πηγαινω.." Λεει ενω σηκωνεται και βαζει τα ρουχα του.

"Οπως θες..και συγγνωμη για την μπλουζα"

"Δεν πειραζει" μου σηκωνει το πρωσοπο και μου χαμογελαει "Σκεψου οτι μου εσκισες τα ρουχα πανω στο κρεβατι" Λεει και μου κλεινει το ματι.

"Ε....." Ψελιζω και κοκκινιζω.

Γελαει και με φιλαει στο μετωπο. Ηταν ωραιο αυτο το συναισθημα που ενοιωσα καθως με φιλαγε στο μετωπο. Εκλεισα αμεσως τα ματια μου, αισθανθηκα ενα ελαφρο χαδι στο μαγουλο και ακουσα την ανασα του που υποδηλωνε οτι ειχε χαμογελασει. Επειτα εφυγε...και το εκανε οπως παντα με τον ιδιο τροπο, αθορυβα.