İnosuke

7

Gece uyuyamadığım için bahçeye çıkmıştım. Tahtaya oturup başımı desteğe yasladım ve ayı izledim.

"Anne...Baba...Sizi çok özledim."

Gözümde dolan yaşların akmasına izin verdim. Bir süre bu şekilde ayı izledim. Gelen ses ile hafifçe kafamı çevirdim.

"Hana! Ah burdaymışsın. Sana birşey oldu diye çok korktum!"

Tanjiro yanıma geldi. Kollarını açıp bana sarıldı. Sıcacık hissettiğim için kuruyan gözlerim yine dolmaya başladı.

"Uyanır uyanmaz yatağını boş görünce... görünce çok korktum. İnan annem-"

"Hıck!"

Tanjiro kollarını daha sıkı sarınca ağlamam şiddetlenmişti.

"Hanako, ağlama lütfen."

"Ta-Tanjiroğ."

Annemi özlemiştim.

Babamı özlemiştim.

Kardeşlerimi özlemiştim.

---

"Günaydın."

"G-günaydın, İnosuke."

Dışarıda güneşin doğuşunu izlerken İnosuke'nin sesi ile tedirginlemiş hatta kekelemiştim. Yanıma çıkıp oturdu ve o da izlemeye başladı.

O güneşin doğuşunu izlerken ben ona bakıyordum. Gece olan şey yüzünden yüzüm hafifçe kızarmıştı.

"İnosuke, sana birşey söyleyebilir miyim?"

"Ha?"

"Kahvaltıdan sonra göreve gidiyoruz."

"Evet."

Gözlerimi topraktaki solucana çevirdim. Kıvrılıyordu. Sanırım delik kazmaya çalışıyordu. Cesaretimi toplayıp konuştum.

"Ne olursa olsun her zaman yanındayım ve seni koruyacağım."

Gözlerimi yerdeki solucandan zümrüt gözlüme çıkardım. Bana bakıyordu. Yanaklarım kızarmıştı. Onunda kafasından baloncuk çıkıyordu.

"Iıı."

"İnosuke. İyi misin?"

"Evet! Evet! Ben antreman yapmaya gidiyorum."

Dedi ve gitti. Bende yere inip Tanjiro'nun yanına gittim. Hazırlanıyordu. Beni görünce elindeki tarağı bıraktı ve yanıma gelip sarıldı.

"Daha iyi misin?"

"Evet. Abimmişsin gibi davranma."

"İkizde olsak ilk beni çıkarmışlar. Yani anlayacağın senden önce dünyaya geldim. Bu da beni abi yapar."

Tanjiro suratındaki sırıtma ile bana bakıyordu. Sinirlenip kollarımı küçük bir çocuk gibi bağlamıştım. Yere oturdum ve ona arkamı döndüm.

"Ihıhıh."

Kıkırdayışının ardından saçımda hissettiğim şey ile arkamı döndüm. Tanjiro dizinin üstüne çökmüş saçımı tarıyordu. Önüme döndüm. Babamı düşündüm. İstemsizce gözüm dolduğunda Tanjiro arkamdan sarılmış yüzünü omzuma gömmüştü.

"Üzgünüm Hanako. Koruyamadım. Ailemizi... onları koruyamadım. Affet beni."

"Senin suçun yok Tanjiro. Hepsi o adamın suçu."

Nene gelince ayağa kalkıp göz yaşlarımı sildim. Yemeğin hazır olduğunu söyledi ve gitti. Hızlıca hazırlandım ve kahvaltıya gittim.

---