Cafe

Garson

Tekrardan merhaba. Ficin başından beri ilahi bakış açısı kullanmıştım. Bu bölümde ve muhtemelen sonraki bölümlerde Taehyung'un bakış açısından yazacağım. Geçiş bölümü gibi bir bölüm. Bundan sonra asıl olaylar başlayacak :)

İyi okumalar...

Ama bu plan arkasını dönen garsonu görmesi ile aklından uçup gitti.

Düşünme yeteneğimi kaybettiğim bir an yaşıyordum. Ben Kim Taehyung, ilk defa gördüğüm bu garsonun gözlerinde daha önce görmediğim şeyler görüyordum. Şimdiyi, geçmişi veya geleceği, kendimi, kaderimi, kaderimizi görüyordum.

Ben daha kendime gelememişken başıyla bana selam verip gitti. Yanımdan öylece geçip gitti. Masaya oturdum. Yeni geldiğini düşündüğüm müşterilerin siparişini alıyordu, gülerek. Gülümsemesi, gülümsemesi o kadar güzeldi ki. Gözleri kısılıyor, burnu kırışıyor ve ön dişleri ortaya çıkıyordu, bir tavşan gibi. Yüz hatları sanki en iyi ressamların ellerinden çıkmış gibi güzel, kusursuz hatlara sahipti. Bembeyaz teni, siyah üniforması ile zıt, ancak mükemmel bir uyum oluşturuyordu. Onu daha güzel şekilde betimleyemiyor, onun güzelliği karşısında nutkumun tutulduğunu hissediyordum. Ben Kim Taehyung, ilk defa gördüğüm bu garsona karşı, garip şeyler hissediyordum ve bu "şeyleri" tanımlayamıyordum. Açıkçası tanımlamakta istemiyordum. Namjoon'un beni sarsması ile kendime geldim. "Taehyung, Taehyung hey!" "Efendim." diye konuştum.

"Bir şey mi oldu? Arayan kişi kötü bir şey mi söyledi?" diye sorularını sıraladı Namjoon. "Hayır, hayır sadece iş ile ilgili bir problem çıkmış." "Gidiyorsun yani." bunu söyleyen Yoongi'ydi. "Ah hayır gitmiyorum. Neden sizi bırakıp gideyim?" "İşinde bir sorun çıkıyor ve sen gitmiyorsun, sen?" "Evet niye bu kadar şaşırdınız?" "İşini çoğu şeyin önünde tutuyorsun çünkü." dedi Yoongi. "Ah hadi ama hiç bir şey sizden önemli değil, biliyorsunuz." O garson çocuk için burda kaldığımı bilmeselerde olurdu, değil mi? "Ne diyor abi?" diye klasik diyaloglarını başlattı Namjoon. "Bir boklar karıştırıyormuş" diye devam ettirdi Yoongi. "Off ne alakası var" diye salağa yattım ve önüme döndüm. Ardından sipariş ettiğim  içeceği içerken, tavşan garsonu izlemeye devam ettim.

 Elindeki tatlıyı ve içeceği müşterilerin önüne bırakıyor, onlara o güzel gülümsemesini bahşediyordu. Gözlerim yüzünün her yerinde geziniyor, sanki tüm detaylarını ezberlemeye çalışıyorum ve bunu istemsiz bir şekilde yapıyordum. Siparişleri teslim ettikten sonra kasanın yanında olan ve personeller için olduğunu tahmin ettiğim odaya girdi. Onun gitmesiyle kafamı Yoongi ve Namjoon'a çevirdim. Her zamanki gibi saçma tartışmalarından birine girişmişlerdi. Onları dinlemeye başladım.

"Saçmalamayı kes Yoongi, tabiki tavuk yumurtadan çıkar"diye konuşan Namjoon'du. "Bir kere daha söylemeyeceğim. Bak yumurta tavuktan çıkar zaten tavuk yumurtlar anla şunu." "Mantık olarak tavukta yumurtadan çıkıyor." "Beynimi sana bunun gibi saçma bir konuyu anlatmak için harcamayacağım." diyerek konuşmayı sonlandırdı Yoongi, ardından telefonuna gömüldü. Bense bu konuşmaya sadece gülmekle yetindim.

O sırada personel odasından tavşan çocuk çıktı. Kasada duran çalışana kafasıyla selam vererek çıkışa doğru yöneldi ve kafeden dışarı çıktı. Bir süre sonra da biz çıktık kafeden. Namjoon ve Yoongi ile vedalaştıktan sonra arabama binip şirkete gitmeye başladım.

- Odaklanamıyordum. Hem de hiçbir şekilde. Şirkete gelmiştim ve projedeki o pürüzü halletmeye çalışıyordum ama o çocuk aklımdan gitmiyordu.

Özellikle de gülümsemesi ve gözleri. Her gözümü kapattığımda çehresi gözümün önüne geliyor, bir daha gözümü açmak istemememe yol açıyordu. O kadar güzeldi ki mimikleri, görünüşü, vücudu her şeyi, her bir detayı çok güzeldi. Neydi bu ilk görüşte aşk mı? Ah hayır ilk bakışta aşk mı olur? Yoktur öyle şey. Belki de kandırılmışımdır vardır öyle şey. Bu düşünceler beynimi işgal ederken eve gitmeye karar verdim. Eşyalarımı topladıktan sonra eve gitmeye başladım. Aklımdaki şey ise artık o kafeye lisedekinden bile daha sık gideceğimdi.  

_ARTEMİS_

Namjoon, Yoongi ve Taehyung'un grubunun adi benim ve iki arkadaşımın grup isminden geliyor🦍💪