Kaçıyorduk arkamıza bakmadan dimdik korkarak arkamızda bıraktığımız kişiler bize bağırıyordu umursamıyorduk takmıyorduk
Sadece kaçıyorduk duramıyorduk yürümüyorduk durmuyorduk sadece koşuyorduk
Yaptığımız şeylerden kötülüklerden iyiliklere kadar hep...
Yine aynı odadaydım. Yine aynı yalnızlık Yine aynı nefret Yine aynı kin. Bu hapsolduğum evde tehtit mektuplarından ve beni öldürecek kadar az yemekten başka hiçbir şey gelmiyordu.
Hani insan tehtit alır ya düşmanından benim öz annem ve öz babam bana tehtit mektupları gönderiyordu. Ben hiçbir şeyi hak etmemiştim. Yaşamayı ve yaşatmayıda hak etmemiştim.
Sevilmeye ihtiyacım vardı. Ama sevilemiyordum. Sevilmekte istemiyordum artık. Ailesi tarafından dışlanan bir kız neden sevilmek istesin ki artık.Kapı çaldığında gözlerim kapıya döndü. Kapıya mektup bırakılmıştı. Yine tehtit mesajı gelmişti.
'Son günlerini iyi geçir korkak kız'
Nefes alışverişlerim hızlanmıştı. Ya beni zehirlerlerse ya beni öldürürlerse ölmek istemiyordum yaşamak istiyordum.
Gözlerim evde gezindi. Yaşamak ve ölmek ölecektik ve öldürülecektik.
Bize ölmeyi öğrettiler yaşamayı değil ki ben yaşamak istiyordum işte.
Son günlerim ve nasıl günümü iyi geçirebilirdim. Boş boş yere bakarak? Kapalı camı izleyerek? Napıcaktım ki?
Kendi ölümü kendim bekleyecektim.
2 gün 1 saat sonra
Artık korkum yoktu. Günlerdir gelmedi vazgeçtiler bile.
Kapı kilidinin açılma sesi geldiğinde ayağa kalkıp elime vazoyu aldım. Gözyaşlarım benden izinsiz akıyordu. İçeri benden kat kat uzun elinde bıçak olan bir adam girmişti.
"Son günlerini nasıl geçirdin korkak kız?" Göz yaşlarım ardı ardına akarken ben sadece ağzımda saçma kelimeler mırıldanıyordum.
