Kaçıyorduk arkamıza bakmadan dimdik korkarak arkamızda bıraktığımız kişiler bize bağırıyordu umursamıyorduk takmıyorduk
Sadece kaçıyorduk duramıyorduk yürümüyorduk durmuyorduk sadece koşuyorduk
Yaptığımız şeylerden kötülüklerden iyiliklere kadar hep...
Ben hep demeyi unutuyormuşum yorum atmayı ve oy vermeyi unutmayınızzz
Sizleri çok çok seviyoree
İyi okumalarr
***
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Karan Alp Karalar
Benim güneşim sen gözlerini açtığında doğuyor tüm karanlıklarımın ışığı sensin.
***
Adam alnına düşen terleri eliyle sildi. Ardından tekrar odunları kesmeye devam etti. Kestiği odunlar fazlaydı. Ama yinede kesmeye devam ediyordu. Ona göre bir çeşit rahatlamaydı bu.
Ta ki yerinde durmuş saçları kara çatık kuşlarla izleyen o çocuğu görünce durdu.
"Ne işin var senin burda kara çocuk?" Dedi ve gülerek odun kesmeye devam etti.
"Ailemi öldürdüler" dediğinde anında buz kesildi. Elindeki baltayı yere attı. Çocuğa daha fazla yaklaştı.
"Ne dedin sen?"
"Ailemi öldürdüler."
"Neden?"
"Beni almak istiyorlar."
"Kimler peki biliyor musun"
Çocuk kafasını olumsuz anlamda salladı.
Adamın nefesi hızlandı. Ne yaşamıştı bu çocuk? Kim almaya gelmişti onu? Kafasındaki bir çok soruyu ona sormak istiyor. Ama onu korkutmak istemiyordu.
Adamın gözleri çocuğun ellerine kaydı. Çocuğun eli kanıyordu. Ve elinde cam parçaları vardı. Adamın şaşkınlığı daha fazla arttı.
"Burda bekle" eve girip hızlıca sargı bezini aldı. Çocuğun yanına gelip dikkatlice cam parçalarını çıkardı. Sonra ise elini sardı.
"Eğer bende ölürsem annemin ve babamın yanına gider miyim?"
"Ölmek yok kara çocuk, ölmek yok." Adını dahi bilmediği çocuk eline baktı. Adam daha iyi pansuman yapması gerekiyordu. Ama aceleyle böyle olmuştu. Çocuğun çenesini tutup yüzüne baktı. Yüzü kan olmuştu. Yüzündeki kanı eliyle sildi.
