YAKALA

3.Bölüm

Bol bol yorum yapmayı ve oy vermeyii unutmayın gün ışıklarım!

Sizleri seviyorum hepde sevicem

İyi okumalar..

Bu benim sınavımdı. Bu benim yaşamımdı. Burası benim hapishanemdi. Çocukluğumdu Bu ev.

Kimse için yaşamama gerek yoktu. Beni seven zaten yoktu. Sadece ben kendimi seviyordum. Maskeli adam ise.. sadece bir günlüğüneymişçesine bana ilfifat ediyordu.

Gece fazla uzun sürerdi değil mi? Onuda bilmiyordum. Hiçbir şeyden bilgim yoktu. Cam yoktu. Pencereden hiçbirşey gözükmüyordu. Hapistim.

Kulağımdaki çınlama sebepsizce çok fazla artmaya başlamıştı. Kulağımı tutarak çınlamasını biraz bile olsun dindirmeye çalıştım. Fakat nafileydi.

Kulağımdaki çınlama artık o kadar çoğalmıştı ki yerimde kıvranıyordum. Yerde sürünürken kapının açıldığını gördüm. Artık etraf çok bulanıktı.

Ancak zihnim sadece bir ses duydu o an "Gün ışığı?" Maskeli adam gelmişti. Ondan başka kimse bana gün ışığı demezdi. Bedenime bir sıvının yayıldığını hissettim.

Ardından çınlama hemen azaldı. Kulağımı ovarak yerimden kalktım.

"Şimdi daha iyi misin" dedi

"Her şey böyle düzeltilebilseydi keşke" gülümsedi.

"Belkide bazı şeyleri bizim düzeltmemiz lazımdır gün ışığı" emekleyerek koltuğa oturdum. Biraz dinlenmeye ihtiyacım vardı. Fakat ne zaman yoruldum ki dinleneyim.

Artık yorulmak istiyordum. Koşmak bir şeyler yapmak istiyordum. Bu evde hapis değil doğaya hayran kalmak istiyordum.

Dayanamayıp maskeli adama baktım. O da bana bakıyordu.

"İyi misin?"

"Hı-hı"

"Dışarı çıkıcak kadar iyisin yani" yorgun gözlerim birden ışıldadı. Beni dışarıya çıkaracaktı! Maskeli adam beni Dışarı çıkaracaktı!

"O parlayan gözlerine engel ol gün ışığı ve ayakkabılarını giy" Kapıyı açtığında hemen gitmek istedim. Bir dakika ayakkabılarım! Aptal Dora!

Ama ayakkabılar bağcıklıydı. Maskeli adam benim bağcığı bağlayamadığımı bilmiyordu. Rezil olmamak için bağla şu bağcığı Dora.

Elimle bir kaç düğüm attım. Yine denedim. Yine ve yine ancak bu şey olmuyordu! Ben bilmem kaçıncı denememi uğraşırken maskeli adam eğildi.

Ve bağcıklarımı bağlamaya başladı. Sakince onu izlerken o çoktan bağcıklarımı bağlamıştı. Kendine gel Dora!

Maskeli adamın uzattığı eli tutmadan etraftafımda dönmeye başladım. Sonunda ilk kez dışarı çıkmıştım!

Maskeli adam benim mutluluğumu izliyordu. Bu ise mutluluktu dünyanın en güzel duygularından biriydi bu mutluluk.

"Yarışa var mısın!" Diye bağırdım. Başını evet anlamında salladı.

Gösterdiğim hizaya geçip 3 dememi bekledi. Tabikide üçe kadar saymayacaktım. Kurallar benim için geçerli değildi.

"Üç" Ben çoktan yolun çeyreğine gelirken o ise sadece duruyordu. Yolun yarısına geldiğimde koşmaya başladı.