Young Blood

Άρωμα πολυανθου

Πολύανθος (ή διατσίντο)
Τα έντονα αρωματισμένα κρινάκια του εκφράζουν έναν ορμητικό έρωτα, ο οποίος όμως, συχνά υπονοεί και μια επικίνδυνη ευχαρίστηση.

(Σε αυτό το κεφάλαιο θα υπάρξει η πρώτη ερωτική σκηνή μπείτε καθώς διαβάζετε να μπείτε περισσότερο στο mood ακούγοντας αυτό το τραγούδι... καλή ανάγνωση!)

Giselle

Το σπίτι άδειασε αλλά το άρωμα του έμεινε ακόμα πάνω στον καναπέ και θέλω να τον κάψω. Δεν σταματάω να είμαι άνθρωπος κια γιαυτό τον βοήθησα αλλά ξεπερνάει τα όρια, δεν υπάρχει ελπίδα για εμάς και ούτε πρόκειται να υπάρξει. Τον είχα τόσο κοντά μου που ανατρίχιασα και είχα μια αίσθηση ζαλάδας... Σημάδια μίσους σωστά;

Απανωτές κλήσεις στον Benedict αλλά με αγνοεί επιδεικτικά, χθες την ώρα που ο Harry κοιμόταν μαλωσαμε πολύ άσχημα. Ο Benedict έλεγε συνέχεια την ίδια παρανοϊκή πρόταση...
《Δεν τον θέλω εδώ Giselle δεν το καταλαβαίνεις είναι ο Harry! Και εσύ γιατί τέτοιος καημός το νοσοκομείο ήταν πιο κοντά από το σπίτι σου. Τον θες ακόμα έτσι; 》
Δεν με άφηνε να απαντήσω σε καμία από τις ερωτήσεις του απλώς τον κοιτούσα ανέκφραστη και με τα μάτια μου βρεγμένα έτοιμα να κυλήσουν ποτάμια δακρύων...
Τότε απλά σηκώθηκε και έφυγε κοπανοντας την πόρτα πίσω του!

Αποφάσισα να πάω να τον βρω στην πόλη, σίγουρα θα τριγυρνάει σε κάποια καφετέρια ή θα περπατάει μέχρι να βραδιάσει, πάντα έτσι έκανε όταν αναστατωνεται φεύγει από το σπίτι για να μην απαντήσει στο σταθερό και περπατάει έξω...
Ετοιμάστηκα γρήγορα και ξεκίνησα για να βρω το αγόρι μου. Έμαθα από δύο τρεις γνωστούς ότι κάθετε στο συντριβάνι και διαβάζει ένα βιβλίο, έτσι έτρεξα μέχρι εκεί. Αν έχανα έναν τόσο καλό άνθρωπο για εκείνον θα είχα καταρρεύσει, έτρεχα και έτρεχα και οι σκέψεις μου έτρεχαν μαζί μου ή μια μετά την άλλη. Με κομμένη ανάσα και την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή έφτασα στο συντριβάνι και τον είδα.
Είχε ένα τόσο γαλήνιο βλέμμα και έδειχνε χαλαρός χωρίς καμία έγνοια απλά ένιωθε το καλοκαίρι στο έπακρο!
Περπάτησα αργά προς το μέρος του με ένα μελαγχολικό χαμόγελο και κόκκινα βουρκωμενα μάτια, έκατσα δίπλα του και του έπιασα το χέρι και εκείνος σήκωσε το κεφάλι του και με κοίταξε.

Κάνεις δεν μιλούσε, κοιτούσαμε ο ένας τον άλλον και έτσι μιλούσαμε με αυτά τα μάτια γεμάτα νόημα. Έβαλα το κεφάλι μου στον ώμο του και ψιθύρισα.
《Συγνώμη! Απλώς ήθελα να βοηθήσω...》
Σηκώθηκε όρθιος κάνοντας το σώμα μου λίγο να γύρει αλλά μετά σηκώθηκα και εγώ. Με φίλησε στο κούτελο και έφυγε χωρίς να αφήσει λέξη πίσω του...
Με χώρισε; Τι θα γίνει τώρα; Είμαστε μαζί ακόμα; Γιατί έφυγε, τι να κάνω;
Δεν τον ακολούθησα, είναι τόσο δύσκολο η καρδιά σου να κλαίει αλλά τα μάτια σου να είναι στεγνά και η έκφραση σου άδεια και κενή, θα τον αφήσω ήσυχο να σκεφτεί αφού αυτό θέλει θα τον αφήσω. Θα κρατήσω αποστάσεις και αν θέλει να με χωρίσει ας το κάνει δεν μπορώ να τον σταματήσω και να ήθελα.