Young Blood

Ότι λουλούδι κι αν μου πάρεις θα το θυμάμαι

Οι επόμενες μέρες πέρασαν υπερβολικά γρήγορα που έκαναν την Giselle να χάνει την υπομονή της. Δεν ήθελε να περνάνε οι μέρες τόσο γρήγορα, γιατί όσο ερχόταν το αύριο εκείνος χάνονταν.
Προσπαθούσε όμως και έκανε μαζί του ότι δεν είχαν προλάβει να κάνουν. Σινεμά, ώρες σε μια παλιά βιβλιοθήκη, ατελείωτες βόλτες και ότι του άρεσε! Θα έκανε τα πάντα για να περάσει μια τέλεια σύντομη ζωή μαζί του...
Μέχρι να περάσει μια ολόκληρη εβδομάδα και η λαχτάρα με τον φόβο καλπαζαν μέσα της...
Σήμερα θα ερχόταν πάλι σπίτι της για να της μαγειρέψει εκείνος, ήταν μια μικρή πρόκληση που του έβαλε εκείνη.
"Αν εσύ μαγειρεύεις τότε εγώ θα ξαναγίνω νέα!" Του είπε παιχνιδιαρικα και γέλασε τρυφερά μπροστά του.

Πόσο της είχε λείψει, μόνο αυτό σκεφτόταν, πόσο της είχε λείψει. Τα μάτια του, το χαμόγελο του, εκείνος!
Ακόμα και αν άλλαξε, ακόμα και αν άλλαξαν και οι δύο στα μάτια της έβλεπε μόνο το τότε και δακρύζει κρυφά κάθε βράδυ με αυτούς τους συλλογισμούς.
Το μόνο που την κρατάει είναι η κόρη της, η κόρη τους... Που στα μάτια της τον βλέπει και πετάει από χαρά. Δεν θα φύγει ποτέ θα είναι πάντα μαζί της είτε σε άλλο άνθρωπο ή ακόμα και να φύγει μαζί του όπου κι αν πάει.
Η Lillian έχει φύγει για έναν μήνα στο Παρίσι, η ταινία της ήταν τέτοια επιτυχία που της ζήτησαν συνέντευξη στην οποία δεν της επέτρεψε ούτε η ίδια η μάνα της να αρνηθεί!
Το κουδούνι την σταμάτησε να αναπολεί ξανά τα ίδια και τα ίδια και περπάτησε με μεγάλα βήματα προς την πόρτα.
Λίγο πριν ανοίξει έκανε μια παύση, έφτιαξε τα αραιά μαλλιά που της είχαν μείνει, στόλισε το πρόσωπο της με ένα απαλό χαμόγελο και κατέβασε το πόμολο!

Πόσο εύκολα μπορούσε να της σβήσει το χαμόγελο, όταν τον έβλεπε ακόμα πιο αδύνατο, πιο χλωμό και έτοιμο να καταρρεύσει, αλλά κράτησε όσο κουράγιο της είχε απομείνει και συνέχιζε να χαμογελάει σαν να μην καταλάβαινε.
Ακόμα και εκείνος είχε το πιο υγιές χαμόγελο που θα μπορούσε να έχει κάποιος στην θέση του...
Κρατούσε στα χέρια του ένα τεράστιο μπουκέτο με λουλούδια, όλων των ειδών, όλα τα χρώματα. Μπορούσε να τα αναγνωρίσει όλα...
Ήταν από κάθε τους συνάντηση, από το πρώτο τριαντάφυλλο που της έδωσε όταν την γνώρισε, μέχρι και μαργαρίτα που είχε στολίσει τα μαλλιά της πονηρά.

Σαν να της φωνάζει πως, μπορεί να τον είχε χάσει αλλά κάποιες φορές... Απλά είναι το πεπρωμένο... Η μοίρα, μπορεί να το ονομάσει όπως θέλει!
Με μια βαθιά ανάσα και ένα βλέμμα γεμάτο έκπληξη έκανε στην άκρη και τον άφησε να περάσει μέσα.
Πήρε τα λουλούδια στα χέρια της και κάπως ενοχικα τα φίλησε καθώς εκείνος ήταν μπροστά της και περπατούσε προς την κουζίνα.
"Σίγουρα θες να μαγειρέψεις; "τον ρώτησε ανήσυχα από την κατάσταση του χωρίς όμως να γίνεται έντονη η τρομάρα της για εκείνον κρατώντας πάντα το ίδιο χαμόγελο. Εκείνος την άγγιξε απαλά στον ώμο σαν να την καθησύχαζε βουβά και έβγαλε το σακάκι του για να δέσει καλά την μαγειρική ποδιά.
Δεν του έδωσε καμια βοήθεια με τα φαγητά, το σπίτι του ήταν οικείο ούτως ή άλλως ήξερε που ήταν το κάθε τι και ας πέρασαν χρόνια.
Καθώς έκοβε μερικά λαχανικά σταμάτησε και την κοίταξε, η πρώτη σκέψη που της ήρθε στο μυαλό είναι ότι έπαθε κάτι ή ότι θα πάθει κάτι και στα μάτια της βγήκε η αγωνία και γούρλωσε τα μάτια της τρελά.
Εκείνος όμως περπάτησε προς ένα παλιό κομοδίνο και έβγαλε από το συρτάρι ένα παλιό ραδιόφωνο.
《Το ήξερα ότι θα το είχες βάλει εκεί!》
Ξεφυσισε ανακουφησμενη.
《Ολα τα ξέρεις πια βρε ανόητε; Αντε μην το πειράζεις δεν δουλεύει πια , θα κάψεις και το φαγητό!》
Εκείνος την κοίταξε αλαζονικά και γέλασε πλάγια σαν να την δοκιμάζει και ξεκίνησε να πατάει τα παλιά κουμπιά και σήκωσε ψηλά την κεραία.
Μετά από μερικούς ενοχλητικούς ήχους και μερικά παράσιτα κατάφερε να βγάλει από αυτό το παλιοπραμα μουσική!