Young Blood

Από σένα θέλω ενα κόκκινο χρυσάνθεμο

Τα χρυσάνθεμα αν τα χαρίσεις σε κάποιον μπορεί να δώσεις τα λάθος μηνύματα. Κάθε χρώμα και ένα διαφορετικό συναίσθημα όπως:
Χρυσάνθεμο, Κόκκινο = "Σ' αγαπώ"
Χρυσάνθεμο, Λευκό = Αλήθεια
Χρυσάνθεμο, Κίτρινο = Παραμελημένη
Αυτό ήθελε και εκείνη ένα κόκκινο Χρυσάνθεμο για να νιώσει πως έχουν τα ίδια συναισθήματα...

Η τελευταία βαλίτσα έκλεισε με την καρδιά μου μαραμένη και τα μάτια μου πια αδύναμα να χάσουν κι άλλα δάκρυα. Βρισκόμουν σε ένα λαβύρινθο και το να βρω την έξοδο ήταν κάθε άλλο παρά αδύνατο... Είναι δύο εβδομάδες τώρα που το μόνο που υπάρχει είναι το όνομα του, κανείς δεν τον θυμάται, κανείς δεν τον έψαξε παραμονο το όνομα του.
Harry! Υπήρξες άραγε ποτέ; Ήταν αλήθεια ότι κάποτε τα είχα με έναν μηχανόβιο, που μαζί του χόρευα τα βράδια στην ντίσκο και μετά διαβάζαμε ποιήματα σε ανθισμένες πλαγιές;
Μια ανάμνηση όλα αυτά, πόσο θα ήθελα να κρατούσαν!
Θα πάω στην Νέα Υόρκη, πίσω στην μητέρα μου και θα μείνω εκεί για πάντα! Θα τον ξεχάσω και θα προχωρήσω ίσως είναι δύσκολο και ίσως να βρω πολλά εμπόδια αλλά ένα πράγμα με κάνει να θέλω να συνεχίσω. Ένα μόνο!
Άνοιξα την ψαθινη τσάντα μου και έβαλα μέσα όσα θα ήθελα στο καράβι όπως ένα βιβλίο ή μια μπλούζα και άδειασα τα ράφια μου. Το μόνο ράφι που δεν τολμώ να αγγίξω είναι το δικό του, εκείνο το άσπρο κομοδίνο που είχε δίπλα από το κρεβάτι μας εκείνο το ράφι με τρομάζει πως ίσως μυρίζω το άρωμα του και λυγισω σε λυγμούς νοσταλγίας και λαχταράς να τον δω μπροστά μου. Το κάψιμο στο στήθος μου έσκαβε όλο και πιο μέσα μου...

Το σταθερό τηλέφωνο ακούστηκε σαν αγαλλίαση στην αποπνικτική βουβή θλίψη. Η φωνή της τρυφερής μητέρας μου με βαυκάλιζε καθώς μου μιλούσε, της είπα για το καράβι και μου ευχήθηκε για ένα ευχάριστο ταξίδι. Όλα έτοιμα και ήμουν έτοιμη να αφήσω για πάντα αυτό τον τόπο. Το μόνο που μου είχε μείνει είναι ένα ζευγάρι γυαλιά ήλιου που δεν μπορούσα να βρω, το σπίτι άνω κάτω αλλά πουθενά η παρουσία τους που σχεδόν πείστηκα ότι δεν θα τα βρω. Μια φευγαλέα σκέψη με έκανε να στυλωθώ στην θέση μου, το μόνο μέρος που δεν κοίταξα είναι το συρτάρι του εκεί που ούτε σαν όνειρο θα έμπαινε στο μυαλό μου να το ανοίξω αλλά τώρα πρέπει δεν μπορώ να αφήσω τίποτα πίσω σαν ανάμνηση για εκείνον όταν επιστρέψει... αν επιστρέψει...

Με την καρδιά μου να χτυπάει σε ρυθμούς ανεξέλεγκτους πλησίασα εκείνο το άσπρο κομοδίνο και με το χέρι μου να τρέμει έπιασα το πομολο από το ράφι ανοίγοντας το απότομα. Ξεφυσισα και είδα πως είχε απλά κάποια βιβλία που διάβαζε από την βιβλιοθήκη μου, άλλη μια ανάμνηση μετά από το σεξ μου διάβαζε μυθιστορηματα, τα πήρα στα χέρια μου και τα βόλεψα στην τσάντα μου. Ένα μικρό δερμάτινο καφέ πουγκακι μου τράβηξε την προσοχή, ήταν κρυμμένο στο βάθος και το λεπτό καφέ κορδόνι το κρατούσε καλά δεμένο κρατώντας σε μυστήριο το περιεχόμενο του.
Αν δεν με έκαιγε τόσο ο χρόνος θα το άνοιγα αλλά η φευγαλέα μου ματιά στο ρολόι με έκανε να τρέξω προς το λιμάνι.
Κοίταξα για μια τελευταία φορά το σπίτι πίσω μου και έφυγα χωρίς να κοιτάξω ξανά. Τώρα όσες αναμνήσεις είχαν μείνει εκεί θα παραμείνουν εκεί μέσα και στο ημερολόγιο μου...
Έφτασα στον σταθμό με βήματα που ένιωθα πως περπατούσα σε καρφιά, κάτι μέσα μου μου έλεγε περίμενε θα έρθει... Περίμενε είναι εδώ για σένα, για εμάς! Το βλέμμα μου απλανές ήταν παντού με απελπισία να τον δει και νσ τρέξω πάνω του, πήρα μια βαθιά ανάσα και έπιασα την κοιλιά μου για να ηρεμήσω.
Δεν θα έρθει φύγε! Το πήρα απόφαση ή εμείς ή τίποτα κι έτσι ανέβηκα στο καράβι και περίμενα υπομονετικά να ξεκινήσουμε. Μια αστραπιαία αναλαμπή ήρθε στον νου μου και άνοιξα βιαστικά την τσάντα μου!