Young Blood

Σάλβια, Μπλε... "Σε σκέφτομαι"

Κι έτσι δεν τον είδε ποτέ! Εκείνο το ατύχημα τον άφησε σε κόμμα για δύο χρόνια, στις ειδήσεις τον είχαν για νεκρό και όταν το έμαθε αυτό η Giselle έπεσε σε έναν θρήνο όπως η Ελένη για τον αγαπημένο της στην Τροία. Κάθε βράδυ έκλαιγε και το σπίτι της γέμισε με σάλβιες για να μην ξεχάσει ποτέ το άρωμα του και το πρόσωπο του. Στο πλευρό της έμεινε ο Benedict που είχε μετακομίσει και εκείνος στην ίδια περιοχή, της συμπαραστάθηκε μέχρι το τέλος και υποσχέθηκε και μείνει στο πλευρό της για πάντα...

Την παντρεύτηκε, ερωτεύτηκαν και τα χρόνια πέρασαν όμορφα με την εγκυμοσύνη της να πάει καλύτερα από ποτέ! Φοβόταν πως θα είχε κατάθλιψη αλλά η αγάπη του δεν την άφησε να πέσει στο σκοτάδι.

Εκείνος μετά απο δύο χρόνια ξύπνησε με πολλά κενά στην μνήμη του, η τεχνολογία εξελίχθηκε με περισσότερα φάρμακα να τον βοηθήσουν να ανακτήσει τις αναμνήσεις του. Μετά από πολλά χρόνια θυμήθηκε την ομορφιά της και έπλεε σε πελάγη ευτυχίας. Ήξερε πως έφυγε, ήξερε πως την έχασε για πάντα αλλά στην σκέψη ότι δεν θα την ξεχάσει ποτέ τον έκανε να νιώθει έστω και λίγο πιο ζωντανός από πριν. Το μόνο που είχε ξεχάσει για πάντα ήταν πως εκείνη είχε ένα παιδί, αν το θυμόταν ίσως τα πράγματα να ήταν αλλιώς...

Δεν αγάπησε ποτέ ξανά έμεινε για πάντα μόνος του να αναπολεί την Giselle του, περιμένει το δικό του λουλούδι να ανθίσει... Δεν θα την ξεχάσει ποτέ και ας μην την ξαναέβλεπε ποτέ!

Η κόρη της υγιέστατη, Lillian το όνομα της και με τον Benedict την γελασωναμε σαν να ήταν δικό του. Δεν είχε σκοπό να της πει την αλήθεια όταν μεγαλώσει και ούτε είχε σκοπό να καταγράψει το οτιδήποτε στο ημερολόγιο της. Αχ και πήρε τα χαρακτηριστικά του εκτός από τα μάτια εκείνα ήταν μπλε σαν τα δικά της. Σαν να μπορούσε να κρατήσει στην αγκαλιά της τον Harry στο σώμα ενός μικρού παιδιού.
Γύρισαν πίσω στο παλιό της σπίτι μετά από πάρα πολλά χρόνια όταν πια η Lillian πάτησε τα 17 γενέθλια της. Σαν να μην πέρασε μια μέρα σε αυτό το σπίτι, ενώ η πόλη ήταν αγνώριστη, καινούργια από τις αλλαγές και τα νέα δεδομένα. Μπήκαν τα κινητά και η τεχνολογία ενώ οι ντίσκο έγιναν κλαμπ.

《Αχ πόσο άλλαξαν οι καιροί!》 Ήταν μια ατάκα που έβγαινε συχνά από τα χείλη της.

Εκείνος έκανε ταξίδια, δεμ γύρισε ποτέ πίσω για να μην θυμάται. Γνώρισε καινούργια μέρη και από συνήθεια έγραφε σε επιστολές με το όνομα της πάνω. Έτσι θα ένιωθε πως μιλούσε μαζί της και στο τέλος της ημέρας θα έβρισκε μια παραλία παρόμοια με εκείνη τότε και θα έκαιγε το γράμμα.
《Και εγώ σε αγαπώ 》 ψιθυρίζει κάθε φορά πάνω από την φωτιά σαν να αισθάνεται πως της το λέει και εκείνη κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί... Και είχε δίκαιο