Young Blood

Αγάπη με ανθούριο

Σε σχήμα καρδιάς τα άνθη τους και την τροπική διάθεση τους, δεν υπάρχει καμία κατάπληξη ότι το ανθουριο έχει έρθει για να συμβολίζει την φιλοξενία. Εξωτικό και συναρπαστικό, συνήθως κόκκινα λουλούδια και γυαλιστερά, έχουν σκούρο πράσινο φύλλωμα, έχει μακροσπροθεσμα αποτελέσματα και είναι ακαταμάχητο όμορφο!

Γιατί να είναι ίδια με τότε; Σαν να μην πέρασαν δέκα και βάλε χρόνια, λες και η καρδιά του να χτυπάει ξανά το ίδιο για εκείνη. Και αυτό ισχύει, καθισμένοι ο ένας δίπλα στον άλλον και ένιωθε ένα είδους οικειότητας κοντά του αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει πως και γιατί... Μέχρι που είδε μια γλυκιά κυρία να προσπαθεί να συγκρατήσει τα δάκρυα της και από ευγένεια της πρόσφερε το μαντίλι μου. Όταν τεντωσε το χέρι της μια μικρή λάμψη τύλιξε το δάχτυλο της από το φως που έπεσε πάνω της.

Να το λοιπόν, το πιο γνώριμο φτερουγισμα. Αυτό το δαχτυλίδι,αυτή η βέρα ιδικά σχεδιασμένη για την αγαπημένη του και ο λόγος που ζούσε και ανέπνεε μέχρι και σήμερα. Μια φευγαλέα μάτια μεταξύ τους και τα είδε, εκείνα τα ωκεανια μάτια που από τότε που ήταν νέος ήθελε να βουτήξει μέσα τους και να κολυμπήσει στο απέραντο γαλάζιο...
Ήξερε πως ήταν αυτή, δεν υπήρχε κανένα περιθώριο λάθους το έβλεπε μπροστά του και όλες οι αναμνήσεις ξεπήδησαν από μέσα του!
Όταν η ταινία είχε πια τελειώσει δεν άντεχε να την αφήσει και την ακολούθησε μέχρι να βρει το θάρρος να της μιλήσει.
Ήταν όμως παρατηρητικη όπως τότε, όταν ένιωθε την παρουσία κάποιου γυρνούσε απότομα και τον αναζητούσε, όπως έκανε και τώρα και τα βλέμματα τους ξανασυναντηθηκαν. Η άρνηση στο βλέμμα της ήταν ολοφάνερη, δεν ήθελε να παραδεχτεί στον εαυτό της την αλήθεια πως ηταν τώρα εδώ και ήταν μπροστά της.
Το πιγούνι της έτρεμε, μπορούσε να διακρίνει την νευρικότητα που την είχε καταβάλει και χαμογέλασε στοργικά.
《Harry 》ξεστόμισε εκείνη δειλά και τον πλησίασε ελπίζοντας να κάνει λάθος.
《Α, τιμή μου που δεν άλλαξα καθόλου από τότε και με κατάλαβες!》της είπε παιχνιδιαρικα και τεντωσε τα χέρια του λες και περίμενε εκείνη να πέσει στην αγκαλιά του.
《Πως θα μπορούσα να σε ξεχάσω βρε χαζέ!》Με φωνή που έσπαγε μπήκε ανάμεσα στα χέρια του και τον έσφιξε γερά για να νιώσει ασφαλής.

《Σε είχα για νεκρό!》λυγμοί έβγαιναν από μέσα της καθώς τον κρατούσε ακόμα πιο σφιχτά.
Το απαλό του άγγιγμα πήγε στα μαλλιά της, γέλασε κάπως ένοχα όταν είδα πως δεν ήταν τόσο πυκνά όσο ήταν τότε και έτσι ένιωσε ότι μεγάλωσε πραγματικά και δεν είναι πια 20. 《Οι περισσότεροι πίστεψε με...》
Την τρυφερή τους στιγμή την διέκοψε μια λεπτή γυναικεία φωνή που ο Harry δεν μπορούσε να αναγνωρίσει.
《Μαμά; Ποιος είναι ο κύριος; 》
Μαμά;
Είχε και παιδί αχ αυτό ήταν ένα ακόμα χτύπημα μέσα του που δεν την αναζήτησε ποτέ ενώ εκείνη είχε κάνει την ζωή της.
Έσπασαν την αγκαλιά τους και στράφηκαν και οι δύο προς την κοπέλα.
《Α σωστά, από δω η Lillian η κόρη μου!》
Σήκωσε ενθουσιασμένος τα φρύδια του και χαμογέλασε 《Ώστε εσύ είσαι η σκηνοθέτης, συγχαρητήρια δεσποινίς μου!》
Είπε και της έπιασε το χέρι για να την συγχαρεί και στράφηκε πάλι στην Giselle. 《Χαίρομαι τόσο για σένα!》η φωνή του τώρα ήταν απαλή και σοφή που έκανε το στομάχι της να δεθεί σε χίλιους κόμπους.
Γύρισε την πλάτη του έτοιμος να φύγει, κατάλαβε πως η μικρή του παράσταση έφτασε στο τέλος, στο τέλος που μπορεί να μην ήθελε εκείνος αλλά εφόσον έβλεπε τα μάτια της να λάμπουν από χαρά και περηφάνια ήξερε πως δεν είχε πια θέση εκεί και έπρεπε να την αφήσει...
Μερικά βήματα μόνο και το χέρι της έπεσε στον ώμο του βαριά 《Τι θα έλεγες για ένα δείπνο; 》