Victoria'dan
Karanlıktaydım... O odadaki gibi bir karanlık. Yürüyorum ama hiçbir şey göremiyorum. Tek ışık benim. Duyuyorum... Ama çok uzakta o duyduklarım. Sesleniyorum
"Eva?"
"Alex?"
"HECTOR? Beni duymuyor musunuz?!"
Cevap bekliyorum ama duyduğum tek şey karanlıkta koşuştururken bastığım suların şıpırtıları. Kulaklarımın çınlaması beni korkuttuğu için kendimi avutmaya çalıştım
"Sakin ol Victoria. Seni bulacaklar. Gelicekler. Sakin ol."
Kalbim tüm bedenimde atarken başımdaki ağrıyı kafama vurarak dindirmeye çalışıyordum. Dayanamayıp yere oturdum. Duyduğum sesle etrafımda sesin sahibini aradın.
"Victoria..."
Hector'un sesi benimle konuşuyordu.
"Hector! Burdayım! Gel buraya,lütfen! O adamların sesleri geri geldiler. Sustur onları n'olur!"
Gözümdeki yaşlar çömeldiğim suyun üstüne düşüyorlardı.
Hector bir işaret vermemi istiyordu. Nasıl vereceğimi bilmiyorum!
Gözümü kapadım.
"Bu o. Görüyorum seni Hector yardım et!"
Hector benim elimi tutuyordu. Bir kamera gibi onu ve kendi bedenimi izliyordum.
Yanımdan hayal kırıklığıyla kalkmaya çalıştığında elini sıktım. Şaşkınca yanıma geri döndü ve elimi öptü.
Gözümü tekrar açtığımda yine o karanlıktaydım.
Diğerlerini merak ediyordum. Ama yatakta hareketsizce yatan bedenimin olduğu oda dışında hiçbir odaya gidemiyordum.
Yürümeye devam ettim. Sudaki yansımada yabancı bir yansıma görünce onun Alex olduğunu gördüm. Su ile konuşuyordu. Muhtemelen otele yakın sahilde deniz ile konuşuyordu. Yansıması netleşince gözleri büyüdü. Sanırım o da beni görüyordu.
"Aman tanrım Victoria!"
Gerçek olup olmadığını anlamak için suya vurdu.
"Alex! Beni duyuyor musun?"
"Evet çok az. Nerdesin sen, ben kafayı mı yiyorum?"
"Nerde olduğumu bilmiyorum. Çok karanlık."
Cedric'in sesini uzaktan duyduğumda Alex'e gelmesini sesleniyordu.
Alex Cedric'i bir anda olduğum yansımaya çekince bir küfür savurdu.
"Hadi canım Haha. VİCKY!"
"Merhaba Cedric."
Arkasını dönüp Stanley ve Eva'ya seslendi. Eva saçlarını çekiştirip beni izliyordu.
"Siktir! İnanamıyorum. Mavişim! Stan, Hector'u çağır!"
Eva gülümseyerek Alex ile aynı soruyu sordu
"Nerdesin sen?!"
Daha sonra sesi kısıldı. Yansımaları yok olmaya başladığında suya dokunup bağırmaya başladım.
"HAYIR!Hayır,hayır,hayır lütfen!"
Hector'un koşarak bana baktığını gördüğümde gözleri kocaman açıldı. Ellerini suya çarptığını anladım. Muhtemelen benim de yansımam gidiyordu. Ağzını okuduğumda 'hayır' dediğini anlayabiliyordum.
Arkamda bir ses duyunca arkamdaki karanlığa baktım. Yürüme sesleri... Yansımaya tekrar döndüğümde yok olmuşlardı.
Ayağa kalktım. İçime bir ürperti geldiğinde kollarımı birbirine doladım ve karanlıkta bir oraya bir buraya gidip arkadaşlarımın adını seslendim. Cevap vermeyeceklerini biliyordum ama kendime yediremiyordum. Kolumda bir el hissedince etrafıma baktım. Kimse yoktu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KAN ve YARALARI
Science Fiction"Hector beni ve belimi rahat bırak."diye fısıldadım. Neden onu uyandırmaya kıyamıyorum? ~ "O üç gün önce tanıştığın biri senin için uykusundan vazgeçti. Ve senden bir kaç dakika daha uyku istiyor." "Ben uyku muyum?" "Hayır sen huzurlu uykusun. Şimdi...
