Bilincim yavaş yavaş kendine kelmeye başlamıştı. Gözlerimi de yavaşça açtım ve karşımda abim doktor ile bana bakıyordu en son olanları hatırlayınca tekrar gözlerim doldu ve gözümden bir yaş firar etti.
"Derya hanım artık üzülmemeniz ve strese girmemeniz gerekiyor bebek için"
Duyduğum şey ile dona kalmıştım bom boş gözlerle doktora bakıyordum doktor şaşırdığımı anlamış gibi konuşmaya başladı.
"1 aylık hamilesiniz Derya hanım ve stres bebeğe hiç iyi gelmiyor kendinize iyi bakmanız gerekiyor bu aylar en riskli aylar geçmiş olsun"
"Abii"
"Abicim artık stres yasak sana tamam mı serhat vatanı için şehit oldu seni bu halde görse ne derdi bak 3 gündür kendinde değilsin artık karnındaki sabi için toparlanmanın zamanı geldi"
"Abi benim içimde şuan onunla benim bir parçamı taşıyorum şimdi abi biliyormusun en büyük hayali baba olmaktı abi ben onsuz nasıl yapıcam"
"Birlikte atlatıcaz Abicim merak etme hem dayısı ona çok iyi bakıcak"
2 hafta sonra
2 hafta olmuştu onu kaybedeli bu süreçte bütün lojman bana destek olmuştu abim ne kadar aynı evde kalmamız için uğraşmış olsada ben serhat ile kaldığımız evde kalıyordum. Bebeğim ise tek hayata tutunma sebebimdi sırf ona da bişe olmasın diye yemek yiyip uyku düzenime dikkat ediyordum. Kapı çalınca bakmaya gittim gelen aslı ablaydı kendisi müstakbel yengemdi ve bunu daha 3 gün önce öğrenmiştim. Kendisi çok tatlı biriydi ve öğretmendi. Kendisi hergün gelip beni kontrol eder yemek yedim mi yemedim mi ona bakardı ve sonra ben hazırlanıp lojman bahçesine çıkıyorduk albay ya ne kadar ısrar etsemde bana 1 senelik izin vermişti fakat ben çok ısrar edince yeni gelen askerlerin Nişancılık eğitimini kontrol etmem için görevlendirmişti.
"Kuzum hadi gel bugün alışverişe çıkalım hem bebiş için birşeyler alırız."
"Yenge o zaman sen okuldan sonra beni ara birlikte çarşıda buluşuruz."
"Tamam canım o zaman ben gidiyorum hadi görüşürüz"
