Atrament ciemności
Przyprószony brokatem gwiazd
Dwa zwierciadła twojej duszy
W ciepły letni wieczór
Przerażający ogrom smolistego nieba
Przestrzeń bez końca
I ty
Marny człowieczek
Puch niesiony wiatrem czasu
Lawirujący pomiędzy tym
Co było
I tym
Co będzie
Możesz krzyczeć
Możesz płakać
Możesz nawet wypruć sobie żyły
Tylko czy to ma jakiekolwiek
Znaczenie
Unieś głowę
Przestudiuj gwiazdozbiory
Wsłuchaj się w ich ciszę
Jednocześnie czując ich potęgę
Spójrz w niebo
By wreszcie zrozumieć że
Wśród bezkresu wszechświata
Twoje rozterki nie mają sensu
A potem wstań
I znajdź kogoś
Kto stanie się twoim własnym
Wszechświatem
Pozbawiając cię
Obaw i wątpliwości
Gdy masz z kim dzielić
Trudy życia codziennego
Wszystko nagle staje się łatwiejsze
I jakby odrobinę przyjemniejsze
