Pętla czasu: Ostatnia Wola Mistrza

13. Ostatnia Wola Mistrza

Praktycznie od razu po wejściu do mieszkania, została posadzona na haftowanej macie, tuż przy niskim stoliku. Na nim natomiast po kilku sekundach spoczął imbryk z gorącą zieloną herbatą, oraz dwie porcelanowe filiżanki, z pięknymi kwiecistymi wzorami. Od razu widać było, że malunki to misterna ręczna robota, wykonana z pasją i uczuciem.

- Co cię do mnie sprowadza Marinette? - rozpoczął rozmowę Mistrz Fu. - Nieczęsto widzę u siebie powiernika miraculum z innej linii czasowej. Czemu szukałaś mnie akurat w swojej przeszłości? Dlaczego nie wyczuwam przy tobie kwami kreacji? I to co mnie najbardziej zastanawia to fakt, że masz na sobie strój strażników ze świątyni, która... ehh...

- Wiem Mistrzu, spłonęła dawno temu. Nie wiem jednak, czy mogę odpowiedzieć na twoje pytania, nie mieszając jeszcze bardziej czasoprzestrzeni.

- Rozumiem - Fu pokiwał głową w skupieniu, po czym sięgnął ręką po swój ulubiony napój. - Cieszę się, że słyszę od ciebie taką odpowiedź. Tak tylko cię sprawdzałem, ale to utwierdziło mnie w przekonaniu, że wybrałem odpowiednią osobę. Ogranicz się zatem tylko do koniecznych rzeczy. Wyczuwam, że przybyłaś do mnie nie bez konkretnego powodu.

Marinette powędrowała na chwilę do swoich myśli, szukając sposobu w jaki może przekazać mężczyźnie swój problem. W końcu zdecydowała się na przedstawienie go jasno i bez zbędnych dodatków, które miała zamiar nieustannie wtrącać do swoich wypowiedzi.

- Szukam twojej Ostatniej Woli - Mistrz przerwał na moment picie herbaty, delikatnie odstawiając naczynie na blat stołu.

- To nie jest takie proste jak ci się wydaje, młoda damo - odezwał się po chwili. - Nawet jeśli teraz wiedziałbym na co powinienem ofiarować ten wielki dar, nie mam pojęcia co zadecyduję w chwili rozstania się ze służbą.

No i wracamy do punktu wyjścia.

- A w tym momencie Mistrzu? Co teraz jest twoim życzeniem? - próbowała drążyć temat Marinette, dla której nie do przyjęcia była kolejna porażka, na którą nieuchronnie się jednak zapowiadało. - Może jednak zabłyśnie dla mnie promyczek szczęścia i nie zmienisz zdania, aż do chwili przekazania szkatułki?

Jej błagalny wzrok prawie wywiercał dziurę w staruszku, który tylko westchnął i pokręcił smętnie głową.

- Sęk w tym, że nie wiem, Marinette.

Jej filiżanka prawie że upadła na stół, o mały włos się nie rozbijając. Mistrz posłał w jej kierunku karcące spojrzenie, ale dziewczyna nawet go nie dostrzegła, będąc niemalże wściekła na żarty od losu.

Jak niby miała odnaleźć coś, czego nie ma nawet u jego twórcy?

- Ale na pewno?

- Tak.

- Nie ma czegoś o czym w tej chwili marzysz?

- O nowej kolekcji indyjskiej herbaty.

- I to raczej nie zalicza się do Ostatniej Woli?

- Nie.

- Aha... A może, nie wiem wymyśl coś teraz i mi po prostu powiesz, a później nie zmienisz zdania.

- Nie Marinette, to tak nie działa...

Dziewczyna chwyciła się palcami za skronie rozumiejąc, że takimi nie zbyt mądrymi pomysłami nic nie wskóra.

- Widzę, że jednak bardzo ci zależy, na poznaniu jej treści - zauważył Mistrz.

- Od tego zaczął się ten bałagan Mistrzu. Muszę ją poznać i raz na zawsze posprzątać to, co nigdy nie powinno się wydarzyć - stwierdziła dziewczyna.