Geen leven zonder jou//Bankzitters

Hoofdstuk 12

Het zit me toch niet echt lekker van Matthy. Volgensmij heeft hij best wel veel pijn maar durft hij het niet te zeggen omdat hij niet wilt dat ik me zorgen om hem ga maken. Matthy heeft echt pijn, je kan het gewoon aan hem zien. Ik kijk hem aan en vraag dan weer of het gaat. "Ga het gaat echt, maak je maar geen zorgen" Ik geloof hem niet. "Mag ik kijken?" Vraag ik aan hem en hij haalt zijn hand weg. "M-Matthy, je hand.. het zit helemaal onder het bloed." Zeg ik geschrokken. Zijn mooie blonde lokken zitten helemaal onder het bloed. Hij kijkt me aan. "Sorry Sofie, ik wou je niet ongerust maken" "Maar je hebt hartstikke veel pijn" zeg ik wat gestrest.

Ik pak zijn hand en help hem met opstaan en loop dan terug naar de woonkamer. Ik zet hem neer op de bank en pak een ice-pack uit de vriezer en doe er een theedoek overheen. Ik loop terug naar Matt en houdt de theedoek tegen zijn hoofd aan. Ik voel me echt schuldig. Als ik die bezem niet had aangestoten had Matthy nu niet zo'n grote wond op zijn hoofd gehad. De bezem is echt verkeerd terecht gekomen... Ik ga naast Matthy zitten en kijk hem bezorgd aan. "Gaat het al wat beter?" Ik ben echt ontzettend bezorgd. Hij knikt. "Zeker?" Vraag ik nog is. "Nou ja, eerlijk gaat het eigenlijk niet zo goed. Het doet echt veel pijn" zegt hij. Ik mijn hand van zijn wond af en bekijkt hoe erg het is.

Ik haal voorzichtig zijn haren voor de wond weg en zie dat hij zijn ogen dichtknijpt van de pijn. "Sorry" zeg ik dan snel. "Geeft niet" antwoord Matthy. Kut de wond is best wel diep. Ik moet hulp hebben, ik moet Raoul zoeken. "Ik ga Raoul zoeken ja? Ben zo terug" Als ik weg wil lopen voel ik dat ik wordt vastgepakt. "S-Soof, ga alsjeblieft niet weg. Ik voel me niet zo goed." Dan zakt hij in elkaar. Ik ren naar hem toe en zie hem niet meer bewegen. Ik raak in paniek en mijn handen beginnen te trillen, shit wat moet ik doen?! Tranen stromen over mijn wangen. Dit is allemaal mijn schuld..

Ik pak snel mijn telefoon en bel 112. Als er wordt opgenomen leg ik in paniek uit wat er aan de hand is. "En nu reageert hij niet meer, help alsjeblieft" zeg ik huilend en in paniek. De ambulance komt er meteen aan zegt de vrouw aan de telefoon en ze probeert me rustig te krijgen. Ik moet voelen of hij nog hartslag heeft. Ik pak zijn pols en leg mijn 2 vingers erop maar voel dan niks, geen hartslag. Nee, nee dit kan niet waar zijn. I-is Ma-Matthy dood? Ik barst in tranen uit en zak door mijn knieën. Dit is allemaal mijn schuld. Ik voel me leeg van binnen, alsof mijn leven voorbij is. Zonder Matthy wil ik niet leven, er is dan geen leven voor mij.

Ik laat zijn pols los en kijk Matthy dan weer aan. "Matthy alsje-alsjeblieft blijf bij m-me" ik begin nog harder te huilen en leg mijn hoofd op zijn borst. Ik hoor iemand aankomen maar kijk niet om. "Sofie? Wat is er aan de hand?" Ik hoor een stem naar me toe komen. Op dat moment hoor ik iets vaags. Zou dat zijn hartslag zijn of is het gewoon die van mij? Ik weet het allemaal niet meer. Ik kijk om en zie Koen naast me staan. Hij geeft me dan gelijk een knuffel en ik begin nog harder te huilen. "Soof, wat is er allemaal aan de hand?" Vraagt hij. "M-matthy," is het enigste wat ik eruit kan brengen.

Dan kijkt Koen ook naar Matthy die in elkaar gezakt op de bank ligt. "Soof het komt goed" zegt hij zonder dat ik iets heb uitgelegd. Dan probeer ik alles zo goed mogelijk uit te leggen en geeft hij me nog een stevigere knuffel. Dan hoor ik de ambulance aankomen. "Heb je de ambulance gebeld?" Ik knik. Er wordt aangebeld en Koen doet de deur open. Er komt een ambulance medewerker binnen met een brandcard. Koen pakt mijn had vast en loopt met me aan de kant zodat we niet in de weg staan. Dan wordt Matthy op de brandcard gelegd en lopen ze naar buiten richting de ambulance. Ik kan me niet helemaal beseffen wat er gebeurd maar voel Koen me mee trekken naar buiten. Er komt een vrouw naar ons toe.

"Het spijt me heel erg maar er mag maar 1 iemand mee" Ik kijk Koen aan en hij knikt. "Ga maar mee Soof, ik bel de jongens en dan komen we meteen achter jullie aan. Hij laat mijn hand los. Het enige wat ik kan doen is knikken en loop met de vrouw mee. Ik stap in de ambulance en dan rijden we weg. Als we aankomen in het ziekenhuis wordt Matthy meteen weggereden, ik wil achter hem aan rennen maar wordt dan tegen houden. "Ik wil naar Matthy, laat me erlangs" zegt ik half in paniek. "Ik moet naar M-Matthy" tranen stromen over mijn wangen. "Het spijt me heel erg maar je zal in de wachtkamer moeten wachten" zegt de vrouw. Ik knik en loop dan naar de wachtkamer. Wat moet ik anders? Als ik eenmaal zit wordt ik gebeld, het is Koen.

"Hey Soof, waar ben je? We staan nu bij de ingang van het ziekenhuis." Zegt Koen. "Ik zit in de wacht kamer, meteen links als je bij de balie staat." "Oke, we komen er aan Soofje, tot zo." Ik loop ondertussen heen en weer in de wachtkamer. Ik maak mezelf helemaal gek, als het maar goed komt met Matthy, is het enige waar ik aan kan denken. Als hij maar niet dood gaat... 5 minuten later komen de jongens aangelopen. Ze kijken allemaal erg bezorgd. Wanneer ze mij zien staan geven ze me één voor één een stevige knuffel. "Weet je al wat?" Vraagt Raoul dan. "Nee we moeten wachten tot dat er iemand naar ons toe komt. Ik mag niet eens bij Matthy kijken." Zeg ik gestrest. "Hey Soof, het komt goed echt waar." Zegt Raoul. "Het is allemaal m-mijn schuld, als ik die bezem niet had omgestoten dan had Matthy hier nu niet in het ziekenhuis gelegen!" Zeg ik en barst weer in tranen uit.