Bozcaada'nın begonvillerle bezenmiş sokaklarında filizlenecek bir aşka şahit olmaya hazır mısınız?😍
Ada Sönmez, Bozcaada'da doğup büyüyen genç bir iş kadınıdır. Dedesinin yıllar önce kurduğu oteli işleten, sorumsuzluğa asla göz yummayan, fazlasıyla...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm Şarkısı: İrem Derici-Zavallı
🏝️🌊8.BÖLÜM🏝️🌊
"Poyraz?" diye mırıldandım çatallayan sesimle. "Senin ne işin var burada?"
"Girebilir miyim?" Başımı sallayıp onayladığımda arkasından kapıyı kapatarak içeri girdi. Tedirgin hali ilk girişinde bile belliyken bu durumda olmasının sebebini ve dahi neden burada olduğunu merak ediyordum.
"İyi misin? Bir yerin ağrıyor mu?"
"Başım dışında hayır, ağrımıyor. Ama sen... Beni nasıl buldun?" Yatağın yanındaki koltuğu çekerek tam karşıma gelecek şekilde oturdu. Yüzü bembeyaz kesilmişti. Sanki bayılan ben değildim de oydu.
"Boş ver, sen iyisin ya gerisi önemli değil," diyerek beni geçiştirmeye çalıştığında bu kadar kolay sıyrılacağı fikrine nereden kapıldığını anlayamamıştım.
"Poyraz sana bir soru sordum ve cevabını öğrenmek istiyorum. Hemen, şimdi."
Sıkıntıyla oflayıp uzatmış olduğu bacaklarını kendine çekti. Dağılmış ve gözünün önüne gelen saçlarını sağ eliyle geriye doğru attıktan sonra gözlerini yüzüme değdirmeden mırıldanarak bir şey söyledi ama anlayamadım. Ağzının içinde mıymıy ne konuşuyordu acaba? Hayır, şimdi sorsam sırf bana inat olsun diye söylemezdi de!
"Otelden ağlayarak çıktığını görünce arkandan seslendim ama duymadın. Kötü görünüyordun ve açıkçası senden hazzetmesem bile o durumda olduğunu görünce merak ederek peşinden geldim. Sonra da bayıldın ve sonumuz," deyip iki elini yana açarak içinde bulunduğumuz odayı gösterdi.
"Bana acıdığın için geldin yani?" diye sorduğumda vereceği cevabı merak etmiştim.
Dedem beni acınası bir duruma mı düşürmüştü?
Dışarıdan biri olarak kendime baksam evet, kesinlikle acınası bir durumda olduğumu düşünürdüm. Hatta tıpkı Poyraz'ın yaptığı gibi yapar ve içler acısı halime üzülürdüm.
"Saçmalama. Sadece iyi olup olmadığını merak etmiştim, hepsi bu."
"Neden?" Aniden bu beş harfli, tek kelime çıkıvermişti dudaklarımın arasından. Sahi, neden benim iyi olmamla ilgileniyordu? Onu alakadar eden kısmı neresiydi? Dahası, biz ne ara onunla bu kadar samimi olmuştuk da benim iyiliğimi merak ediyordu?
"İnsanlar iyilik yapmak için herhangi bir nedene ihtiyaç duymazlar. İçimizde var olan bazı duygular, bizi isteyerek veya istemeyerek de olsa birtakım şeyleri yapmaya iter. Nedeni, niçini olmaz. O duygular seni yönlendirir ve kendini bir anda hiç tahmin bile edemeyeceğin bir şekilde buluverirsin."
