Bozcaada'nın begonvillerle bezenmiş sokaklarında filizlenecek bir aşka şahit olmaya hazır mısınız?😍
Ada Sönmez, Bozcaada'da doğup büyüyen genç bir iş kadınıdır. Dedesinin yıllar önce kurduğu oteli işleten, sorumsuzluğa asla göz yummayan, fazlasıyla...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🏝️🌊19.BÖLÜM🏝️🌊
Uğradığım şokun etkisini atlatamadan tarlanın diğer ucunda yükselen seslerle girdiğim transtan çıkarken adımlarım sesin geldiği yöne doğru yöneldi. Cafer amca Poyraz'ı teke düşürmüş ve de ağına dolamıştı. Her ne kadar onları kendi hallerine bırakıp Poyraz'ın Cafer amcanın gazabında boğuluşunu izlemek istesem de eve geri döndüğümde oradaki zebanilerin de beni boğacağını bildiğim için duruma müdahale etmek zorundaydım.
"Hop hop, ne oluyor burada? Bakıyorum çabuk kaynaşmışsınız," dediğimde Poyraz yardım dilenir bir halde gözlerime bakarken Cafer amca da tam tersi bir şekilde Poyraz'a bakıyordu. Sonra aniden bana dönüp, "Gel seninle bir anlaşma yapalım. O kartolozun torununu burada bana bırak git, bir daha da Biga'ya gelmene gerek kalmasın," dediğinde ciddiyeti ürkünç derecede komik gelmişti. Ertuğ amcaya olan kininden Poyraz'ı esir edecek olma düşüncesi ise ayrı bir trajediydi.
Bazı kapanmayan yaralar vardı. Her şeyin ilacı dedikleri zamanın bile kapatamadığı, üstünü örtemediği yaralar... Kimisi öfkesiyle gölgelerdi o yarayı, kimisi üzüntüsüyle kahrolup kendini bitirirdi. Cafer amca ise o yarayı yıllardır duyduğu kiniyle besleyip durmuştu. Gülnur teyze bu dünyadan göçüp gideli çok olmuştu ama Cafer amcanın yarası asla kapanmayacak şekilde beslenmeye ve büyümeye devam ediyordu.
"İhtiyar sen görmeyeli insan yemeye de mi başladın. Eğer öyleyse bu kızan senin işine yaramaz, eti yavan olur bunun. Ama ben çok acıktım, sana da iyi bir dana eti yedireyim dersen de asla geri çevirmem bilesin," dedim yine konuyu Poyraz'dan kendi üzerime çekerek.
Cafer amcanın hassas olduğunu bildiğim bir konu varsa o da hiç şüphesiz yemekti. Hele evine, ocağına gelen bir misafiri aç göndermek şöyle dursun, patlayana kadar yediğine emin olmadıkça gitmesine de izin vermezdi. Fakat bu kez bunu söylemem bile etkilemedi Cafer amcayı.
"Te bak Yusuf orada. Git ona, o senin karnını doyursun. Benim bu kara çocukla daha işim bitmedi."
"Yok yok Cafer amca, Yusuf abinin işi başından aşkın. Gel sen hadi, boş ver Poyraz'ı," dediğimde gözlerinden çıkan yoğun nefretle birlikte Poyraz'a son bir kez ters bakış atıp arkasını dönerek ilerlemeye başladı.
Nefesimi sesli bir şekilde dışarı verirken Poyraz da rahatlamış görünüyordu.
"Bu adam bana niye taktı kafayı şimdi? Ulan bir sürgün edildik, geldiğimiz yerde bir Allah'ın kulu da mı sevmez ya," diyerek isyan ettiğinde başımı sol omzuma doğru yatırarak baktım Poyraz'a.
