Say You Love Me (Under Major Editing)

Dying Hope

SPG ALERT!

Grezza's POV

"G-gian..." I said but it came out like a moan.

His eyes are consuming me after he had given me the kiss that blew out everything. I thought the kisses that we shared before were hot but now, it seems to me that those kisses were so lame.

The kiss we shared just few moments ago was mind-blowing that can crush even the slightest morality that I was forcing to inculcate into my mind.

Napalunok ako. Wala na, I felt my mound starting to feel uneasy, I want him to own me and treat me like a woman and not the youngest sister of the woman he loves. Oo, malandi ako. Hindi iisang beses kong inimagine 'yung ganitong eksena. Kahit na ilang beses sinabi sa akin ni Nanay na dapat wag akong maging makamundo, pagdating kay Gian nawawala lahat.

I want him to take me. Pero bakit ngayon na narito na kami ay may halong pag-aalinlangan ang puso ko? Why do I feel hurt? Bakit pakiramdam ko hindi ako ang nakikita ni Gian?

Why do I have this feeling na kaya niya ito nararamdaman sa akin dahil hindi nagkakalayo ang mukha namin ni ate?

Nakaramdam ako ng paninikip ng dibdib at nagsimula ng magtubig ang aking mga mata. No, hindi ito pwede. I can't do this yet. Hindi pwede. Hangga't hindi siya handang kalimutan si Ate hindi dapat kami umabot sa ganoong punto.

Kinalas ko ang kamay niyang nakahawak sa braso ko. Kmunot ang noo nito na wari'y nagtatanong kung bakit. Umiling ako at nagsimulang humakbang paatras. Ngunit agad din niyang naibalik ang pagkakahawak nito sa braso ko.

"N-no--"

"Make me forget, Grezza. You said you love me, will you help me?" Aniya. Nalaglag ang panga ko sa sinabi niya. I can't find the right way and words to answer. Para akong natulos sa kinatatayuan ko.

"Grezza, sabi mo dapat ikaw na lang ang mahalin ko, di ba? Can you help me do that?" Dagdag niya.

"G-gian, t-tell me you're kidding--"

"I'm not kidding, damn it!" Aniya na halos magpatalon sa akin sa gulat. Binitawan niya ako at saka siya umupo sa upuan na malapit sa kanya. Yumuko siya at sinapo ng kanyang kamay ang kanyang ulo.

Nakatingin lang ako sa kanya at naramdaman ko na naman ang pamilyar na sakit sa puso ko ng makita kong nagtaas-baba ang kanyang balikat tanda ng pag-iyak. Umiiyak na naman siya at sa parehas na dahilan.

Humakbang ako palapit sa kanya at saka umupo para magpantay ang mukha namin. I swallowed the imaginary lump in my throat and tried my best not to break down. Masakit para sa akin na iba ang mahal niya but hell! Mas masakit ang makita siyang nasasaktan at wala man lang akong magawa.

Nanginginig ang aking kamay na tinanggal ang kanyang kamay sa kanyang mukha. I looked at him straight in the eye. "A-are you willing to forget her?" I asked whispering.

Pumikit siya ng mariin at sa kanyang pagpikit ay hindi man lang naputol ang pagdaloy ng luha mula sa kanyang mga mata. But then he still answered, "Yes."

I breathed deeply and made my heart ready. There's no point of stopping or changing of mind now. Mahal ko siya, humingi siya ng tulong, tama na sigurong senyales yun para bumigay, hindi ba?

Alam kong kahibangan ito but this could be my only chance. Paano kung wala na pagkatapos? Ganito man ako na laging parang masaya ay marunong naman akong mapagod sa sakit and this...this could be my chance to be happy.