ဆုံနေရက်နှင့်လွမ်းလေခြင်း

24

မာဆေးမြို့သည် ပြင်သစ်နိုင်ငံ၏ ဒုတိယအကြီးဆုံးမြို့ဖြစ်ပြီး ယဉ်ကျေးမှုမြို့တော်အဖြစ် သတ်မှတ်ထားသောမြို့လည်း ဖြစ်သည်။ ကျွန်မတည်းခိုရသည့် ဟိုတယ်သစ်သည် လူသွားလူလာများသော မြို့အလယ်ဗဟို ဆိပ်ကမ်းဟောင်းနေရာမှာ ရှိသဖြင့် ဟိုတယ်အနီးမှာ ဖြတ်သွားဖြတ်လာ လူတွေ၊ ဆိုင်ကယ်စီးသူတွေ များသည်။

ရှေ့တည့်တည့်မှာ နိုင်လွန်ကတ္တရာဖြင့် ချောမွေ့ ပြောင်လက်စွာ မဲနက်နေသော ရင်ပြင်လေးတစ်ခု ရှိသည်။ ထိုရင်ပြင်ကို ဖြတ်သွားလျှင် ခြေလှမ်းဆယ့်လေးငါးလှမ်းအတွင်းမှာ မေထရိုဟု ဆိုင်းဘုတ်ချိတ်ထားသော မြေအောက်ရထားဘူတာသို့ ရောက်သည်။ ဘူတာသို့ အဆင်းနှင့်အတက် စက်လှေခါးတွေကို မြေအောက် ဝင်ပေါက်ဆီ၌ လှမ်းမြင်နေရသည်။

မြေအောက်မေထရိုဘူတာတိုင်းတွင် နံရံတွေကို ဆေးရောင်လှပစွာခြယ်ထားသည်။ ပန်းချီလက်ရာတွေလိုပဲ။ ဂရက်ဖစ်တီ ပန်းချီမျိုးတော့ မဟုတ်။ ကျွန်မရောက်သွားတော့ ရထားမလာသေး။ အပြာရောင်လိုင်း နံပါတ်၁၊ လာရို့စ်သို့ ဟု မြားပြထားသော သံလမ်းဘက်သို့ ကျွန်မ ခပ်သွက်သွက်လျှောက်ခဲ့သည်။ ဟိုတယ်မှ မထွက်ခင် မြေပုံကို သေသေချာချာကြည့်ပြီးမှ ရထားစီးတာဖြစ်လို့ အနီရထားနှင့်အပြာရထား မှားစရာအကြောင်းမရှိပါ။ အသွားနှင့်အပြန်လည်း မမှားနိုင်။ ကျွန်မစီးသည့်ဘူတာက ဒီဘက်ဂိတ်အဆုံးဘူတာလေ။ ကျွန်မက လာရို့စ်ဘူတာ ရှိသည့် ဘက်သို့ ဦးတည်သောရထားကို စီးရမှာ ဖြစ်သည်။

သူတို့ ဘူတာတွေမှာ ကလေးတွေအလုပ်လုပ်နေတာမျိုး၊ ရေသန့်ဘူးခွံ လိုက်တောင်းတာမျိုးမရှိဘဲ ရှင်းလင်းနေသည် ဟုတွေးမိတွေးရာ တွေးမိသည်။ မြင်ရသမျှမှာ ကိုယ့်ခရီးကိုယ် အာရုံစိုက်နေကြသော လူတွေချည်းပါပဲ။

ဆိုက်ရောက်လာမည့် နောက်ရထားများဟု နီယွန်မီးဖြင့် စာတမ်းထိုးထားသည်ကို ကျွန်မ လှမ်းဖတ်လိုက်သည်။ နောက်ရထားများ၊ ၀၁မိနစ်၊ ၁၇မိနစ်ဟု ပြင်သစ်လို စာတမ်းထိုးထားပါသည်။ ဒါဖြင့် ၆မိနစ်တစ်ကြိမ် ရထားထွက်သည်ပေါ့။