Geçmişte Kalanlar

Bölüm 5

Hatırlatma; Baran onlari dinlemişti.Mısra henüz küçük olmasina ragmen kötü Şeyler yaşamıştı.Ve kendine söz verdi.Ne Kadar soğuk biri olursa olsun bu kızı koruycaktı, kızkardeşi gibi sarılcaktı ona . En azindan yetimhaneden çıkana kadar.Zaten 3 yılı kalmıştı burdan gitmesine.En azindan o üç yıl o kıza Sahip çıkıcaktı.Kız kardeşim gibi dedi Kendi kendine Baran. '' Kız kardeşim gibi ''.

Baran onlarin konuşması bittiğinde yanlarına gitti. Pera'nın gözleri Kerem'i arıyordu.

''Kerem nerde canım? ''

''gelir birazdan Kendisi çok yavas'' diye cevap verdi Baran .

'' Cok yoruldum , Baran ne enerji varmış oğlum sende.Az yavaş yürü ''dedi hızla gelen kerem.Nefes Nefese kalmıştı.

Saat yedi buçuktu.Yarım saatleri kalmıştı.

'' Geri dönmemiz Gerekiyor artık, Çocuklar hadi ''.

Geri DÖNMEK .. Geri Dönmek ..

Mısra annesi ile parka giderdi hep.Dönmeyi hiç istemezdi.Son gidişlerinde Mısra tutturmuştu Bir saat Daha diye.Ama annesi 'Geri dönmemiz Gerekiyor, yarın yine geliriz birtanem' demişti.Ama gelmemişlerdi.Geri dönmüşlerdi, ama birdaha hiç birşey eskisi gibi olmamıştı. Annesi ölmüştü işte.Kalp krizinden.Geri dönmekten nefret ediyordu Mısra.Saatlerce buralarda kalabilirdi.Ama elinden gelen birşey Yoktu ki.Oturdukları yerden kalktılar ve yetimhaneye doğru yol aldılar. On dakika sonra yetimhanenin önündeydiler.Güvenlikten geçtikten sonra yetimhaneye girdiler.İlk önce Pera konuştu ;

Bizim gitme vaktimiz geldi , bu günü bize ayırdıgınız için teşekkür ederiz diye samimi bir şekilde gülümsedi.Mısra onun gülüşünden güç aldı.Birisi ona gülümsüyordu ve bu onun için şaşırtıcıydı.Ona gülümsüyordu , yüz kasları Mısra için harekete geçmişti , evet bunlar sıradan birşey ama buzdan kızımız Mısra için sıradan değildi.Mısrada Peraya gülümsedikten sonra Kerem abi araya girdi.

''Sakın umudunuzu yitirmeyin tamam mı çocuklar ? '' diye eliyle yanaklarını sıktı Mısranın.Barana yemiyordu açıkcası.Pera Mısra'nın kulağına eğilerek ''yalnız değilsin seni ziyarete gelicem tamam mı ? '' dedi.Yalnız değildi.Birisi ona yalnız olmadıgını söylüyordu.Ama yalnızdı işte.Kelimeler birşeyi kanıtlamazdı.Yalnızdı o.Pera'da gidicekti ve kolay kolay gelmıcektı.Ama birisinin anılarında olmak bile ona yeterdi.Kerem abi ve Pera'da gittikten sonra yatağına geri döndü Mısra.Alışverişten aldığı kitabını okumaya başladı.Baranda yatağına geri döndü.Artık ışıkları kapatmaya başlamışlardı , neymiş fatura fazla geliyormuş vb.Fakat Mısra karanlıktan çok korkardı.Işıklar kapanmış herkes uyumuştu.Mısra ise her gördüğü gölgeyi korkunç birşeye benzetip kendini daha çok korkutuyordu.Ama onun karanlık fobisi vardı.Karanlıktaydı şuan.Etrafı karanlıkla kaplı olan bir kızın , karanlık fobisi olması kadar saçmaydı hayat.

''Karanlıktan mı korkuyorsun sen ? '' diye bir soru duydugunda sağına baktı.Ah, Baran.Bu çocuk hep korkutucakmıydı Mısrayı.

''Hayır tabikide neden korkayım , çocukmuyum ben ? '' diye itiraz etti Mısra.Alay konusu olmak istemiyordu.

''Evet cocuksun , hala inatlaşıyorsun '' deyip yatağından çıktı Baran. Mısra'nın yanına vardığında ''Kaysana'' dedi.Ah ne de kibardı bu çocuk.Mısra sessizce kaydığında Baran da mısranın yanına yattı.Tek kişilik yatakta biraz sıkışmışlardı ama olsun.Mısranın yanında biri vardı.Sekiz yıl sonra onun yanında birisi vardı.Ve bu duygu ona yabancıydı , ister istemez heyecanlanmıştı kız.Yatağın yanına bıraktığı bobiyi aldı ve ayıcıga sarıldı.

''Ona değil Mısra.''

''Anlamadım baran abi ? ''

''Ona değil bana sarıl Mısra ''

duyduklarıyla yüzü felç gecirecekti kızın.Baran bana sarıl diyordu.Utana sıkıla kollarını barana değdirdi.

''Hem korkak hemde utangaç , işimiz var seninle ufaklık'' deyip Mısra'ya sıkıca sarılmıştı Baran.Sanki gitmiycem der gibi.Bırakmıycam der gibi.Mısra huzurla gözlerini kapattı.

-1 yıl sonra-

Mısra 13 , Baran 16 yaşında olmuştu.Baran coğu zaman kabus göruyordu , Mısra ise karanlıktan korkuyordu.Bu yuzden nerdeyse hergun beraber yattılar.Onları evlatlık ısteyen cıkmamıstı.Baran hala Mısrayı kızkardeşi gibi korumakta kararlıydı.Bu bir yılda onu yalnız bırakmamıştı.Soğuktu belki ama onun yanında olmuştu.Hatta bazen şakalaştıkları bile oluyordu.Ama çok nadir.

Baran erkenden kalkmış , kendi yatağında uzanıyordu.Mısra hala uyanmamıştı.Artık uyandırsa iyi olcaktı.

''Mısra kalk hadi , kahvaltı saati yaklaşıyor.'' diye kızı dürttüğünde Mısra daha yeni yeni ayılıyordu.

''Tamam git gelicem ''

''On dakkaya hazır ol gelcem '' deyip çıkmıştı odadan.Mısra pikeyi üstünden attığı an pikedeki ve alt pijamasındaki kan lekesini fark etti.

yok.. yoksa.. o ? . Regl mi olmuştu ! Annesi yoktu ki bilgi sahibi olsun.Ne yapıcaktı şimdi , ilk kez oluyordu.Direk pikeyi üstüne geri örttü.Oda çok kalabalıktı sımdı bişey yapamazdı.Kımseden yardımda isteyemezdi.

''Mısra yine mi yattın ? kalk hadi kızım '' diye baran başında bitince Mısra ıyıce utanctan ölüyordu.

''Niye kızardın sen , hadi kalk kahvaltı saati ''

''Ben gelmiycem sen git '' dediğinde Baran garipsemişti.Mısra asla kahvaltı saatini kaçırmazdı , iki eli kanda olsa gelirdi.Birşeyide yok gibiydi.

''Neyin var kızım senin ? ''

''Yok birşeyim Baran abi git '' Baran Mısra'nın birşey sakladığını anlamıştı.

Kalk hadi geliyosun o kahvaltıya deyip pikeyi çekiştirdiğinde pikedeki kan lekesini gördü.Aklı başından gitmişti.Bir yerinimi kesmişti bu kız ?

Bir eliyle Mısra'yı tutup diğer eliyle pikeyi çektiğinde gerçekten şaşırmıştı.Mısranın alt pijaması , yatak çarşafı ve pike kan olmuştu.Tabi Baran anlamıştı nolduğunu.İlk oldugundan emindi cunku Mısra tam o yaşlardaydı.

''Ne olduğu anlaşıldı şimdi '' dedi baran.Mısra kafasını yatagın içine geçirmek istiyordu.Ateş basmıştı , nasılda utanmıştı.

''Sen bekle ben halledicem , çıkma yataktan gelene kadar.'' deyip odadan çıkmıştı baran.Oda olmasa ne yapıcaktı Mısra.Gercekten onu yalnız bırakmamıştı , tamam güçlü bir bağ yoktu aralarında.Ama sonucta onlar hep beraberlerdı.Baran ondan başkasıyla konusmuyordu.Oda Baran'dan başkasıyla.Baran herşeydi onun için.