Geçmişte Kalanlar

Bölüm 9

Hatırlatma ;

Geç olmuştu ama fark etmişti.O Barana bağlanmıştı. Mısra aşk nedir bilmezdi, sevmeyi de öyle.Bağlanmayı biliyordu ama. Kopamamak, onsuz olamamaktı.Ve Mısra yeni anlamıştı.Mısra Baran'a deli gibi bağlanmıştı.Ve Baran yarın gidiyordu .

9.BÖLÜM ;

Baran Mısra'ya sus demişti. Ve Mısra'da susacaktı. Ona çok kırgındı , çünkü bu kadar alıştığı bir insanın gitmesine dayanamıyordu . Ve buda yetmezmiş gibi Baran ona ağlama diyordu. Ya , babasını bu kadar sevmemişti Mısra.

''Kızların ilk aşkı babalarıdır '' sözüne inanmazdı mesela.Babası ona tamamen yabancıydı , ki babası onu 9 yıldır hiç aramamıştı.İstese bulurdu babasının eli uzundu , çevresi vardı. Geçmişiyle ilgili bir şey düşünmek istemiyordu artık. Pera'nında dediği gibi , özgür bir kız olacaktı ve bunun için her şeyi yapacaktı.Baran olsun yada olmasın.

Kendine kızıyordu çocuk.Mısra'ya sus demişti.Yapılacak birşeymiydi bu.Üstelik yarın gidecekti.Yaklaşık 35 saatleri kalmıştı , belkide daha az. Ama onlar küslerdi.Çocuk gibi.Onların içindeki çocuk öleli çok olmuştu aslında.Ranzanın kenarlarına '' anne '' yazan çocukların , hatırlayacağı mutlu bir çocukluk anıları yoktu.Olamıycaktı da. Derin bir nefes alıp Mısra'nın yanına gitti çocuk.

''Konuşalım mı ? ''

.....

''Mısra , lütfen ''

Baranın Mısraya konuşalım mı ? demesi kızın canını yakıyordu.Konuşmak istemiyordu ama dayanamazdı da. Daha fazla kendini tutamadı Mısra ;

''Sarıl bana Baran , lütfen ''

dediğinde çoktan sarılmışlardı bile.

Zaman dursun istemişti mısra , hep böyle kalsınlar. Baran hiç gitmesin mesela. Ama gitmesi gereken birine kal diyemezdi. Denmezdi. Baran'ın vanilyali kokusunu içine çekti sadece. O olmadan nasıl devam edecekti bilmiyordu , ama hayat devam ediyordu. Baran var yada yok bir şekilde yaşayabilirdi.

Ölmek günah diye yaşıyordu zaten. Yoksa çoktan öteki dünyada yerini almıştı mısra.

Kızın çilekli kokusunu içine çekti çocuk. Yarın gidecekti. Nasıl yapacaktı bilmiyordu , ama bildiği tek bir şey vardı oda çok zor olacağıydı. Arkasına bakmadan gidemezdi , ama arkasına bakarsa hiç gidemezdi. Orada bıraktığı enkazı görecekti çünkü. Ve bu enkaz onun eseriydi.

Odaya bakıcı kadın girdi , yatma vakti gelmişti.

''Işıkları kapatıyorum , herkes yatsın artık.''

Ve ışıklar kapatılmıştı.Yine korkuyordu kız. Karanlıktan çok korkuyordu.

''Baran , yanına gelebilir miyim ? ''

''Gel''

Yavaşça Baranın yanına gitti kız.Barana sardı kollarını ve son kez huzurla kapattı gözlerini. Biliyordu gözlerini açtığında artık hiç bir şeyin eskisi gibi olmayacağını.

Parktan döndüklerinde hiç bir şey eskisi gibi olmamıştı , annesi ölmüştü.

Üvey annesi onu kaybettiğinde , polisin elini tuttuğunda hiç bir şey eskisi gibi olmamıştı , yetimhaneye yatırılmıştı.

Ve gözlerini kapatacaktı ve yarın hiç bir şey eskisi gibi olmayacaktı , Baran gidecekti.