ကြၽန္

ကြၽန္ အပိုင္း ၁၀၅

"ကြၽန္" အပိုင္း ၁၀၅
.
.
.
.
.
ဒီေန႔ ဝမ္ရိေပၚတို႔ ေဆးရံုဆင္းရမွာ ျဖစ္သည္

ဖန္႐ွင္းတို႔အားလံုး သိမ္းပီးေတာ့ ခုတင္ေပၚကေနထရန္ျပင္ေနတဲ့ ကေလးဆီသြားရသည္..

သူထူဖို႔လုပ္လိုက္ေပမဲ့ ကေလးက သူ႔ကို႐ွိတယ္လို႔ေတာင္မထင္..ကုတင္စြန္းေလးကိုကိုင္ကာပင္..
က်န္လက္တစ္ဖက္နဲ႔ဗိုက္ကေလးကိုထိန္းကာ..အသာအယာထ႐ွာသည္..

ကုတင္ေပၚက ဆင္းေတာ့လဲ သူ႔ဗိုက္ေလးကို အသာထိန္းကိုင္ပီးဆင္း႐ွာသည္..

ေ႐ွာင္က်န္႔မွာ ကေလးရဲ႕ထိုပံုစံေလးေၾကာင့္ ရင္ထဲမွာမခ်ိမဆန္႔ပင္..

သူ႔ကို ဥေပကၡာရယ္လို႔ျပဳေနေလေတာ့..ဘယ္ေနရာကဘာျဖစ္ခ်င္တာလိုလို..အားပဲမ႐ွိေတာ့သလိုလိုကို ခံစားရသည္..

နာက်င္တယ္ဆိုတာ..ဒါမ်ိဳးထင္ပါရဲ႕..

အဲလိုနဲ႔ကြန္ဒိုေရာက္လာခဲ့ပီပဲဆိုပါစို႔..

ဟိုေလ..ကြၽန္ေတာ္.တစ္ခုခုလုပ္လိုက္မယ္..အားလံုးခဏထိုင္ၾကအံုးေနာ္..

အာ..ကေလးငယ္ရယ္..ခုမွေဆးရံုဆင္းလာတာကိုကြာ..ဘာမွေလ်ွာက္မလုပ္ပါနဲ႔..

အာ..မုန္႔ေယာင္ေကာက လာျပန္ပီ..က်ေတာ္လူမမာမဟုတ္ပါဘူးဆို..ပိစိေလးေနမေကာင္းျဖစ္ရံုကို..

ေအးပါကြာ..ဒါေပမဲ့ ဗိုက္ထဲကဟာေလး.ပင္ပမ္းလိမ့္မယ္ေလ..လာပါ..ထိုင္ပါအံုးကေလးရာ..လာ ဒီမွာထိုင္ေနာ္..

ဆိုကာ..ကေလးပုခံုးေလးေတြကေန..ဆြဲေခၚကာ..ဆိုဖာေလးေပၚ..ေနရာခ်ေပးေတာ့မွ..သူ႔ဗိုက္ေလးကို လက္ေလးနဲ႔စမ္းေနပီး လိုက္ထိုင္႐ွာသည္.

ဖန္႐ွင္းတို႔က်ိရန္တို႔ကေတာ့..အေအးသြားေဖ်ာ္ၾကလို႔ေပါ့..

ေ႐ွာင္က်န္႔ကေတာ့..ခုအေျခအေနကို.အသာပင္..ထိုင္ၾကည့္ေနရသည္..

ကေလးက..သူ႔ကို.သူစိမ္းလိုပဲ..မုန္႔ေယာင္တို႔ဟြိဳက္ခြမ္းတို႔အေပၚ..ပိုခင္တြယ္ေနခဲ့ပီ..

ခုခ်ိန္မွာ.မုန္႔ေယာင္တို့နဲ႔လဲ.သဝန္မတိုႏိုင္ေတာ့ပါ..

သူစိတ္ပူပီမလုပ္ေစခ်င္တဲ့အရာေတဆို..မုန္႔ေယာင္တို႔.ဟြိဳက္ခြမ္းတို႔.တျခားလူေတက..ေခ်ာ့ေျပာမွပင္..ရသည္မို႔လို႔ပါ..