Royel Mahkumu

B5🍁

Eğer zihniniz yorgun ve bulanıksa bu olay sadece zihninizde bitmez. Bedeninizde ev sahipliği yapar bulanık düşüncelere.

Girdiginiz çıkmazlara çözüm yada cevap bulamazsanız bedeniniz daha cok yüklenir dertleri.

Prenses'in bedenide nazikce kabul etmiş olmalıydı. Dünkü yolculuktan sonra bugün yataktan çıkıp kahvaltıya katılmaya gücü yetmemişti.

Yatağında uzanırken bedenindeki rahatsız edici ağrıları görmezden gelmeye çalışıyordu. Göz kapakları tonlarca ağırlık taşıyorlarmış gibiydi.
Biraz uyuyup dinlenmek istesede başındaki ağrı izin vermiyordu. Temiz hava almak adına zorda olsa yatağından kalkıp geceden beri kapalı olan penceresini açmaya gitti.

Pencerenin açılmasıyla baharın taze esintisi Prenses'in yüzünü okşayıp odayi dolduruyordu. Bakışları bahcede askerlerle günlük kılıç talimi yapan Royel'e kaydı.

Royel güçlü bir askerdi. Başhizmetçi olduğu için en iyi şekilde yetiştirilmiş hatta Prenses'in bu konudaki eğitiminide kendisi veriyordu.

Kraliyet çok az sayıda asker verdiği için Prenses Liya'nın hizmetine onlara komutanlık yapacak tek isimde Royel'di.

Daha fazla Royel'i izlemek istesede yorgun bacakları buna müsaade etmemisti. Tekrardan yatağına oturup usulca uzandı. Sabah icerlenmişti Liya. Bunun tek sebebide Royel'in gelip kendisini sormamasıydı.

Gözleri usulca kapanmadan önce düşündü belkide çok meşgul oldugundandır diye.

Prenses penceresini kapatmadan önce uykuya daldığı için bu görüntü Royel'in dikkatini çekmişti. Sabah hem hala uyuduğunu düşündüğü için hemde askerleri boşlamamak adına Prenses'in yanına uğramamıştı.

Pencereyi açık görünce ziyaret etmek icin eğitimi bitirdi. Kendi odasına geçip hızlıca teriden arınmak adına dünden odasına taşıdığı suyla duş alıp temizlendi.

Ensesine kadar inen uzun saçlarının bi kısmını gelişi güzel toplayarak Prenses'in odasına adımladı.
Bir kaç çalısa rağmen ses gelmeyice Royel usulca odanin içine süzüldü. Yatakta sakince yatan Prenses'i gorünce aklındaki tüm kötü ihtimalleri silip rahatlamış bi şekilde Liya'ya doğru adımladı.

Prenses'in solgun tenine bakıp emdiseyle elini anlına koydu. Başka bir zaman olsa Prenses'e böyle rahatca dokunması sorun olabilirdi ama şuan aciliyet gerektiren bir şey söz konusuydu.

Royel'in endişesi.

Ateşinin normal olduğunu anlayınca ses çıkarmamaya özen göstererek odadan çıktı. Uyandığı zaman nasıl olduğunu sorabilirdi. Tam odanın kapısını kapatıyordu ki. Kırılgan bir ses duydu.

"Royel?" Adımlarını seri bir sekilde atarak Prenses'in baş ucuna geldi genç oğlan.

"Sizi ziyarete gelmiştim nasılsınız?" Derken Prenses yattığı yerden doğrulmaya çalışıyordu.

"İzninizle" diyerek genç kızın doğrulmasına yardımcı oldu Royel. Ellerini sırtından ve kolundan çekilce boşluğun sızısını hissetsede gülümsedi Liya.

"Tesekkürler" diyerek odanın bir ucundaki sandalyeyi işaret etti başıyla. Royel sandalyeyi alıp tekrardan Prenses'in başucuna koyup oturdu. Dik bir sekilde oturduğu sandalyede ellerini önünde birleştirip kendisini izleyen Prenses'e baktı.

Normalde o gözlerde ışıltılar görürdü şimdi ise kendisine içten baksada yorgunluk akıyordu.

"İyi misiniz?" İçten, samimi bir soruydu bu.

"İyiyim" Royel ikna olmamış gibiydi.

"Ruhunuz nasıl Prenses'im? " Belki ikinci kez sorulduğu için belkide Royel'in sesleniş sözcüğündendir bilinmez Liya'nin göz yaşları yanaklarına doğru süzüldü.

"Yorgunum Royel öyle yorgunum ki asırlarca uyusamda geçmez gibi" bakışlarını genç oglandan çekip sakinleşmek adına açık pencereden bahçeye çevirdi.

Royel huzursuzca kıpırdandı hangi sozcükler onu sakinleştirir bilemiyordu.

"Ağlamayın lütfen" dedi acı çeker gibi çıkan sesiyle. Prenses sakinleşene kadar hiç konuşmadılar Liya dışarıyı Royel ise dışarıyı izledi.
Prenses biraz sakinleşip göz yaşları durulunca Royel'e döndü.

"Dışarıya çıkmama yardımcı olur musun?" Royel yorgun yüzünü süzdü.

"Halsizsiniz biraz daha uyumanız iyi olmaz mı?" Dediginde Liya iyiyim dercesine gülmeye çalıştı. Pek basarılı olamasada.

"Yanımda sen varsın sorun olmaz" dediğinde Royel kitlendi olduğu yerde varlığı Prenses icin bu kadar mı degerliydi?

Başıyla onaylayınca ikisi yavaş ve sakin adımlarla bahçeye çıktı. Liya üstündeki sade elbiseyi değiştirmemiş açık saçlarını toplamamıstı. Burda onu yargılayacak kimse yoktu.

Çimlere otururken yanındaki Royel'e baktı. Sonuçta ailesinin yanında rahat olmalıydı değil mi? Kendisi oturduğu halde hala ayakta olan Royel'e başıyla oturmasını işaret etti. Genç oğlan ikiletmeden oturmuştu. Ilık esinti bedenlerini yoklarken genç oğlan sürekli iyi mi diye Liya'yı kontrol ediyordu. Prenses fark etsede ses çıkarmadı çünkü ilk defa Royel'in gözleri bu kadar çok kendisine değiyordu.

Oturdukları yerden küçük yerleşim yeri ayaklarının altında gibiydi. Etrafı saran sık ağaçlar ve dinginlik insanı rahatlatıyordu. Liya gözlerini kapatıp saçlarını hafif uçuşturan rüzlara daldı.Royel, Prenses'in yüzünü örten saçlarından rahatsızlık duydu bir an.

Oturduğu yerden ayaklanırken Liya da gözlerini açmıştı.

"Müsaadenizle" diyerek izin istediğinde Prenses gitmek istedigini düşündüğü için üzüntüyle onayladı.

Prenses bakışlarını tekrardan manzaraya çevirirken saçlarındaki yumuşak dokunuşlarla afallayarak dondu.

Royel izni gitmek icin değil görüşünü kapatan saçları toplamak için istemişti. Prenses'ten ters bir tepki almayınca kendi saçındaki kumaşı çözüp elinde tuttu. Prenses'in uzun saçları incitmekten korkarcasına ensesinde toplayıp elindeki kumaşla cok sert olmayacak şekilde bağladı.

Elleri hala Liya'nın saçlarındayken çekmek için acele etmiyordu. Liya az önceki şoku yeni yeni atlatsada nefesi kesilmiş gibiydi.

Kalbi yerinden çıkacakmış gibi atarken derin derin nefes almaya başladı heyecandan ölecek gibiydi.
Royel telaşla Prenses'e dogru eğilince yüzleri birbirine çok yakındı. Liya her zamanki cüretkar tavırlarını bi kenara bırakıp utançla konuştu.

"Böyle bakmaya devam edersen genç yaşımda öleceğim Royel" dediğinde Royel gülüşünü saklamaya çalışarak kalktığı yere oturdu.

"Umarım sizi rahatsız etmemişimdir" dediğinde Liya usulca konuştu.

"Kalp atışlarımın gürültüsünü duymuyorsun sanırım"

🍁Rafat Hasanlı / Senin Gibisini Bulamam.