AHSEN

İki: Gardaş Burhan

Ayay biz geldiiik :))

Buyurun bölüme 😇

___

Burhan|

Ahsen

Siz|

Ne oldu Burhan

Burhan|

Nasılsın iyi misin

Siz|

İyiyim teşekkür ederim sen nasılsın

Bu arada sen her gün halimi hatırımı soracak misin

Burhan|

Ben de iyiyim valla

Evet lszjd sormayım mı

Siz|

Sorabilirsin

Ama kendimi kötü hissediyorum

Burhan|

Neden

Siz|

Başarısız oldum ve annemle babam bana hiç kızmadı

Hatta sen sürekli benimle ilgileniyorsun

Gardaşlığın hakkını veriyorsun yani

Hak etmiyorum ama :(

Burhan|

Sen saçmalıyorsun

Ne olursa olsun sen bizim biriciğimizsin

Ben de kazanamadım benim de ailem bana kızmadı çünkü ne olursa olsun ailemiz için biz bir taneyiz

Onlar bizim arkamızda

Sen demiyor musun şükredecek çok şeyimiz var diye

Şükret işte

Biz yeniden gireceğiz sınava

Çalışacağız

Sen de canını sıkma

Seni seviyoruz

Dolan gözlerim yanaklarıma taşarken gülümsedim. Şükürler olsun.

Siz|

Ben de sizi seviyorum bro

___

"Ahsen! Yavrum gel hadi."

Yüzümü alel acele silip burnumu çektim. Annemle babama görünmeden banyoda yüzümü yıkamam lazım.

Odamın kapısını açtığımda duyduğum tanıdık sesle duraksadım.

"Banyo nerdeydi Fahriye teyze? Dışardan geldim ya elimi yüzümü yıkayım."

Burhan?

Kafamı içeri sokup kapıyı kapattım hızla. Ne yapacağım şimdi ben?

Giysi dolabının önüne geçip üzerime düzgün bir şeyler geçirdim. Başıma şal takıp aynada kendime baktım. Gözlerim, burnum şiş ve kızarık. Ağladığım belli. En iyisi dışarı çıkmamak.

"Ahsen?"

Kapı tıklatma sesiyle irkildim. Süslü Makbule.

Yavaşça kapıyı yaklaşıp kolunu kavradım ve indirdim. Kapıyı biraz açtığımda Süslü Makbule'nin gülen yüzüyle karşılaştım. İçimden gülümsemek geldi o an. Gülüşü yüzünde donuklaşırken yutkundum sertçe.

"Ağladın mı sen?" dedi abla edasında. İçeriye girdi sonra. Kapıyı kapatıp bana döndüğünde kollarımı beline sardım. Gözlerim doluyor ve ben bir şey yapmak istemiyorum. Sınav... Sınava da çalışmak istemiyorum. Hiçbir şey istemiyorum.

"İstemiyorum." dediğimde boğazımdan hıçkırık koptu. Sırtımı sıvazladı. Üzülüyorum.

___

"Nasılsın Burhan?"

"İyiyim Ahsen, sen nasılsın?"

Gülümseyerek önüme döndüm. Gardaş Burhan. Bro.

"İyiyim." diyerek ona döndüğümde yüzündeki gülümseme eşliğinde bana baktığını fark ettim.

"Biz çocuklarımıza güveniyoruz. Başaracaklar."

Burhan'ın babası Tunahan Amca bize döndü. Babam devam etti.

"Çalışana Allah verir. Nasip. Hayırlısı buymuş. Seneye yeniden girerler. Biz arkanızdayız sizin."

Yaşaran gözlerimle gülümsedim. Annem, Burhan'ın annesi Rana Teyzenin elinden tutup başını bize çevirdi. Çabucak kaynaştılar.

"Hiçbir şey sizden önemli değil. O kadar uğraşıyorsunuz, kafa yoruyorsunuz. Okumak kolay mı?"

"Öyle Fahriyeciğim." diye devam etti Rana Teyze. "Tekrar denesinler, güveniyoruz onlara."

Başımı Burhan'a çevirdiğimde yüzündeki sırıtışla bana döndü. Bu hâline gülesim gelirken Hayri'nin konuşması üzerine güldük.

"Yaşınız daha küçük ya, halledersiniz siz."

💖

Düşünceleriniz?

Ahsen?

Burhan?

Kendinize iyi bakın. En güzele emanetsiniz 🥰

Başaracağız.